And God Create Death,,Hyunin

7| kendini koru

——
"Minho hyung! Geldin mi evde misin?" Hyunjin girişte ayakkabıları görmüştü. Muhtemelen Minho gelmişti. Hızlı hızlı içeri girdi.

"Ben geldim de sen niye geldin hem de gecenin bu saatinde?" Minho yeni gelmiş olmalıydı üzerini değiştiriyordu.

"Sana bir şeyler sormam lazım" salona girdiğinde Minho kedilerini toplamaya çalışıyordu.

"Bekle kedileri içeri alayım."

"Sorun yok. Biraz acil bi konu." Birazdan hapşırmaya başlayacak ve nefes almakta zorlanacaktı ancak acil diyorsa acildi.

"Tamam gel otur." Minho yine de kedilerini içeri gönderdi.

"Sen bu kiliseye ne sıklıkla gidiyorsun?" Oturmak istemiyordu. Sorusuna cevap alıp gidecekti.

"Neredeyse her gün neden?" Minho oturdu. Çıkarmaya çalıştığı gömleğini çıkarmaktan vazgeçti.

"O halde oradaki genci tanıyorsun. İsmi ne onun?"

"Rahibin oğlundan bahsediyorsun sanırım. Bilmiyorum sadece ingilizce ismini. O da Bob."

"Pekala Bob daha önce seninle konuşmaya çalıştı ve biri buna engel oldu mu? Hayır hayır ya da sana bir şeyler verdi mi? Ya da yardım çağrısı?"

"Niye böyle şeyler soruyorsun! Bilmiyorum, hatırlamıyorum ama illa konuşmuşumdur. Bana bir ara bir kağıt vermişti umursamadım."

"Hyung onun yardıma ihtiyacı var. Onu ordan kurtarmamız gerek."

"Saçmalama istersen. Rahibin oğlu o. Neden yardım istesin?" Saçma gelmişti çünkü. Yıllardır ailesinin yanında her gün insanlara bakıp gülümseyen çocuk neden yardım istesin ki?

"Hyung bana bir kağıt verdi ve içinde kurtarın beni yazıyordu. Sence normal mi bu?"

"Babasının evinden kaçmaya mı çalışıyor diyorsun?"

"Muhtemelen. Hyung lütfen bir şeyler yapalım."

"Hyunjin öyle bile olsa seni ilgilendirmez. Aile sorunlarını kendileri çözmeliler. Burnunu sokma."

"Oh? Ağzın kulaklarını duyuyor mu?" Şaşkınca baktı Hyunjin'e.

"Hyunjin ne diyorsun anlamıyorum ama böyle bir durumda sadece gözlerini kapat ve görmezden gel. Dünyanın işleyişi bu!"

"Hayır bunu yapamam. Gerçekten yardıma ihtiyacı varsa ne olacak?"

"Hyunjin insanları dinlerinden çıkarmaya çalışıyorsun gibi geliyor yapma." Minho'nun bu sözü onu kırmıştı. Belki inançsız olabilirdi ancak o herkese saygı duyardı. Kim neye inanıyorsa inanabilirdi sonuçta.

"O halde ben de seninle geleceğim bundan sonra. Kiliseye beraber gideceğiz ve ben onunla konuşmayı deneyeceğim." Kırıldığını belli etmedi. Hiçbir zaman da etmezdi.

"Keyfin bilir. Beni bu saçmalığa dahil etme yeter." Minho kalkıp yarım kalan işini bitirmeye odasına doğru yürüdü.

Hyunjin hapşırmaya başlayınca hızla kapıya yürüyüp bir şey demeden çıktı.

"Veda etmeyi de bilmiyor!" Minho arkasından söylenmişti.

Hyunjin evine gitmeden önce Minho'nun mahallesindeki bir markete girdi. Amacı kilise hakkında bilgi almaktı.

Dolaptan bir kutu kahve aldı ve kasaya yürüdü. Kimsenin olmadığından emin oldu.

"Kolay gelsin." Kasiyeri biraz inceledi. Geceleri de buradaysa yoruluyordur elbette. Zihni müsait demekti.