Snapshots /Merthur

Bölüm 5

"Gerçekten sinir bozucusun, bunu biliyor musun?" dedi Merlin, üst masadaki koltuğunu geri alırken hafifçe sola kayarak. 

Arthur, balo salonunun dans pistinde parlak giyimli çiftlerin kahkahalarını ve dönüşlerini izlediği yerden yavaşça döndü. "Affınıza sığınırım?" 

"Sen. Gerçekte. Sinir. Bozucusun." Merlin her kelimeyi parmağının ucuyla Arthur'a dokunarak noktaladı. 

"Sık sık böyle konuşmalar başlatır mısın?" Arthur sodasından bir yudum alırken sordu. Düğünlerde çok fazla içki içme konusunda dersini almıştı ve bu hatayı bir daha yapmayacaktı. 

Merlin bir an düşünceli göründü." Hayır." 

"İyi iş, konuşman biraz daha anlamlıydı," Arthur dans pistine döndü. Aslında Merlin'in konuşması mükemmele yakındı ama Arthur onun bu kadar yardımsever olmasına gerek olmadığını düşünüyordu. 

"Benim için çok kötüydün," Merlin, ya Arthur'un geçiştirmesini görmezden gelmeyi seçerek ya da Arthur'un onunla konuşmaktan kaçınmaya çalıştığının aslında farkında olmadan devam etti. "Lance ve Gwen'in kutlamasında." 

Harika, demek ki Merlin aşırı sarhoştu ve gürültücüydü, yakındaki masalarda oturan misafirlerin bakışlarını üzerine çekiyordu. Arthur, bütün gün gözlerin onun her hareketini takip ettiğini hissettiğinde tam bir pislik gibi görmezden gelip gidemezdi. 

Arthur, duyulmamak için sessizce, "Kötü davranışımda yalnız olduğumu sanmıyorum," diye yanıtladı. Bu bir özür değildi ama belki de hafif bir suçluluk itirafıydı. "Pek hoş değildin." 

"Ben sadece gerçeği söylüyordum!" Merlin ellerini kaldırdı ve sanki parmaklarının yüzünün önünde belirmesine gerçekten şaşırmış gibi hızla gözlerini kırpıştırdı. "Nahoş olan sensin." 

"Babama hakaret ettin." 

Merlin, "Babanın siyasetine hakaret ettim," diye tersledi. "Bu farklı."

"Bana hakaret ettin!" 

Merlin dudaklarını büzdü. "İlk önce sen bana hakaret ettin."

"Kaç yaşındasın? Dört mü?" Arthur, Lance'ın viski teklifini şimdi kabul etmiş olmayı diliyordu. 

"Yirmi-dokuz yaşındayım!" Merlin, sanki Arthur gerçekten bu soruta bir cevap istiyormuş gibi katı bir tavırla cevap verdi. 

Arthur, "Bu retorik bir soruydu, Merlin," diye homurdandı. "Bunun ne anlama geldiğini biliyor musun?" 

Merlin öldürücü görünüyordu. "Çifte ilki olan tek kişi siz değilsiniz, Bay Pendragon." 

"Ve yine eğitime geri döndük." Arthur başını salladı. "Beni bağışla." 

"Ah, defol git!" Merlin sandalyesine yaslandı." 

Arthur, "İlk önce ben geldim," diye yanıtladı. "O halde neden dans pistine kocaman bir ayı gibi zıplamaya geri dönmüyorsun?" 

"Sallanmıyordum!" diye bağırdı Merlin. "Eğer istersem burada oturabilirim. Öyle olduğunu düşünsen bile masanın sahibi sen değilsin!" 

"Doğru!" Arthur aniden ayağa kalktı, artık görünüşe aldırış etmiyordu. "Tanrım, burada hiç huzur bulamayacağım." Soluna baktı ve gözleri yandaki masada tanıdık bir yüze minnetle takıldı. "Elena!" 

Elena, nedime elbisesinin fiyonkuyla uğraştığı yerden başını kaldırdı. Yerinde kalmayı reddeden malzemeyi yüzüne çekmişti; ne Morgana ne de Gwen'in kuzeni Anna aynı sorunu yaşamıştı. 

"Elena, dans etmek ister misin?" Arthur sarışın kıza umutsuz bir bakış atarak sordu. "Lütfen?" 

Elena kaşlarını çattı ama yine de ayağa kalktı. Arthur'a doğru adım atarken elbisesinin uzun eteğine hafifçe takıldı ama son anda kendini kurtardı. Arthur onu kolundan tutarken, "Dans etmekten nefret ediyorsun," diye şaşkınlıkla fısıldadı. "Dans etmekten her zaman nefret ettin." 

Arthur, "Evet, şu anda iki kötülükten daha azı," diye yanıtladı. Elena'yı elinden geldiğince zarif bir şekilde döndürdü ve Merlin'in ona dik dik baktığı gerçeğini reddetti. Tekrar. 

Çalan neşeli şarkı hafif bir balada dönüştüğünde Elena, Arthur'un kulağına sessizce, "Dürüst olmak gerekirse, Arthur, Merlin'e yağ sürmeye çalışacağını düşünmüştüm," dedi. "İlginç bir hareket. Aptalca, elbette ama ilginç."

"Aman tanrım," diye içini çekti Arthur, "Bugün yüzüncü kez söylüyorum, Merlin'le yatmaya çalışmıyorum." 

Elena yüzünü buruşturdu. "Bunu bilmek ne kadar güzel olsa da, canım, kastettiğim bu değildi." 

Arthur arkadaşının yüzünü incelemek için hafifçe geri çekildi. "Pekala, ne demek istedin? Yoksa neden o sinir bozucu küçük yeniyetmeyi yağlamam gereksin ki? O sadece tek bir kişi El, muhtemelen gelecekte bir oy kaybetmeyi göze alabilirim ve zaten o-" 

Elena'nın kaşları havaya kalktı. "Ah, tanrım! Arthur, Merlin'in kim olduğunu biliyorsun, değil mi?"

Arthur ona sanki birdenbire ağır bir zihinsel rahatsızlık çekiyormuş gibi baktı. "Evet, Elena," dedi yavaşça, "Sanırım Merlin'in kim olduğunu bildiğim gayet açık." 

"Hayır." Elena başını salladı. Derin bir nefes alırken dudağını ısırdı. "Kim olduğunu kastediyorum." 

Arthur yenilgiyi kabule ederek ellerini havaya kaldırma dürtüsüne karşı savaştı. "El, lütfen bu kadar gizemli olmayı bırakır mısın? Lanet kız kardeşim gibi konuşmaya başladın." 

"Arthur," dedi Elena alçak bir sesle onu dans pistinden çekip tenha bir köşeye çekti, "Merlin'in son altı yıldır New York'ta olduğunun farkında mısın?" 

Arthur omuz silkti. "Gwen gazeteci falan olduğunu söyledi. 

"Ah." Elena rahatsız görünüyordu. "Um, Arthur, Merlin sadece bir gazeteci değildi," Parmaklarını dudaklarına bastırdı. "Ah canım, bence oldukça aptalca bir şey yapmış olman oldukça mümkün." 

Arthur'un midesinde gelişen o batma hissi hoş olmaktan çok uzaktı. "Ne, El? Ne yaptım?" 

Elena açıkça dehşete düşmüştü. "Ambrose Emerson'u duydun, değil mi?" 

"Elbette duydum." Arthur gözlerini devirdi. Politikayla ilgileniyordu, dolayısıyla Emerson'un adını elbette duymuştu. Dürüst olmak gerekirse, toplumun iyi okumuş ve Emerson'un yazılarına rastlamamış bir üyesini bulmakta zorlanırdınız; adam bir dâhiydi ve bunu kanıtlayacak iki Pulitzer ödülü vardı. "Bunun ne alakası var-" 

Arthur cümlesinin ortasında durdu. Bir anlığına kalbinin durduğundan oldukça emindi. 

"Aman tanrım," diye mırıldandı Arthur, "Aman tanrım. Ah, lanet olsun, Elena!"

"Sanırım çözdün." Elena ona çok zayıf bir gülümsemeyle karşılık verdi. "

"O mu?" Arthur, Merlin'in yönüne bakmamaya çalışırken tısladı. "O, Ambrose Emerson mı?" 

*14.12.2023*