Arthur Londra'ya geri dönerken Fulham'a vardığında ne yapacağını bilmediğini talihsiz bir şekilde fark etti.
Telefonu bip sesi çıkardı ve hemen halletmesi gereken acil bir başbakanlık işi olduğunu umarak cebinden çıkardı. Gwen'in devlet işleri hakkında mesaj atmasının pek olası olmadığını fark ettiğinde inledi.
Gönderen: Gwen 24 Aralık 2013 20:16
Bence bu harika! Gerçekten aşka benziyor. Hugh Grant'sın! xxx
Arthur bir an Geoffrey'den Chelsea Embankmet'ten sona dönmesini istemeyi düşündü; en azından Thames nehrinin dibine batarsa, gazeteler başbakan için neden Noel arifesinde olması gereken yerde olmadığına odaklanmaktan ziyade başbakanın ölümüyle ilgileniyor olacaklardı.
Telefonu tekrar tiredi.
Gönderen: Gwen 24 Aralık 2013 20:17
Merlin'in Eastenders'taki ünlü yüz olduğunu düşünmüyorum! Sadece açık olmak gerekirse! xxx
Arthur telefonunu kapattı. Bu mesajlar için Gwen'i affedecekti; tamamen hamilelik hormonlarını suçlamaya niyetliydi.
"Arthur?" Leon sordu.
Morgana, Leon'a kirpiklerini vurmaya başladığında beri, onu işinde bu kadar iyi yapan gergin profesyonelliğin bir parçasını kaybetmeye başlamıştı. Arthur'un umurunda değildi; zaten 'efendim' diye çağırılmaktan bıkmıştı.
Leon, "Eminim eylemlerinizi tam anlamıyla değerlendirmişsinizdir," diye ekledi.
Arthur neredeyse gülecekti ama Leon'un devam etmesine izin verdi.
"Ve," Leon onunla yüzleşmek için döndü. "Sadece iyi bir karar verdiğini düşündüğümü söylemek istedim," hafifçe kaşlarını çattı. "Efendim."
"Rahatla, Leon," diye yanıtladı Arthur. "Ve 'efendimleri' unutabiliriz."
Leon başını salladı. "Bunu kamuoyuna açıklayacak mısın?" Artık genelkurmay başkanı moduna geri dönmüştü ve Arthur, telefon görüşmelerinin o emir verir vermez başlayacağını biliyordu.
Arthur pencereden dışarı baktı ve nehre yansıyan Noel ışıklarını izledi. "Neden bekleyip önce ne olacağını görmüyoruz?" Sesini hafif tutmaya çalıştı ama tereddüt yeniden hissediliyordu. Burada yarım yamalak bir plan vardı (ve bu cömert olmaktı) ve Merlin'e tam olarak ne söylemek istediğinden emin değildi.
"Birazdan orada olacağız, efendim." Geoffrey setten ayrılırken Arthur'un nehri gözden kaybettiği anda söyledi.
"Ah, kahretsin," diyerek burnunu çekti Arthur, "Bana Arthur de, Geoffrey. Seni dört yaşımdan beri tanıyorum."
Geoffrey neşeyle, "Nasıl isterseniz, efendim," diye yanıtladı. "Ve şunu da eklemeyebilir miyim, tüm bunlar oldukça heyecan verici. Şehirde romantik atılımlarla pek sık karşılaşmıyorum."
Arthur yüzünü alev aldığını hissetti. "Bu romantik bir atılım değil!" koltuğunda geriye yaslandı. "Başka bir yetişkinle -aslında bu biraz ileri gitmek olur- başka biriyle son derece makul ve yetişkinlere uygun bir konuşma yapacağım. Gösterişli değiliz ve romantik olmaya da hiç niyetim yok."
"Noel'de her şey daha romantik," Geoffrey, Arthur'un itirazlarını tamamen görmezden gelerek cevap verdi.
"Ah, tanrı aşkına." Arthur bundan sonra çenesini kapattı ve o aptal genelkurmay başkanının gülmemeye çalıştığı gerçeğini görmezden gelerek yoldan geçen evlere baktı. Nerdeyse Geoffrey'den arabayı geri çevirmesini isteyecekti ama Arthur hayatında hiçbir şeyden geri adım atmamıştı; atmaya da şimdi başlayacak değildi.
"İşte geldik!" Araba Merlin'in yaşadığı 'ev'in önüne park ederken Geoffrey neşeyle haber verdi.
"Pekala," Arthur kendini toparladı ve arabanın kapısını açmaya çalıştı.
"Umarım o filmdeki gibi değildir," Geoffey, Arthur'a dönerek ekledi, "Noel'de içinde Hugh Grant'ın olduğu filmi bilirsin. Filmde o da başbakandı."
"Ben kahrolası Hugh Grant değilim!" diye adeta haykırdı Arthur.
"Bunun tamamen farkındayım, efendim," diye yanıtladı Geoffrey sakince. "Bay Emrys'in gelmemesinin ya da onun bütün ailesiyle tanışmak zorunda kalmanın biraz tuhaf olabileceğini düşündüm."
Arthur kapıyı arkasında açık bırakarak arabadan fırladı. Eğer o ön yolu şimdi koşmazsa, hiç yapamayacaktı.
Kapıyı çaldı ve oldu yerde hafifçe aşağı yukarı zıplamaya başladı; hava dondurucuydu ve atkısını büyükelçinin ikametgahında bir yerde bırakmıştı.
Zili tekrar çaldı ama hala cevap yoktu. Kaşlarını çattı ve hiçbir ışığın açık olmadığının farkına vararak eve baktı.
Arthur ellerini gökyüzüne kaldırdı. "Cidden mi?"
"Arthur?"
Arthur hızla arkasını döndü ve bir an için evrenin ona bir fırsat vereceğine ve arkasında kaldırımda duranın Merlin olacağına inandığına göz devirmek istedi.
Merlin değildi. Leon'du.
"O burada değil! "Arthur bunu genelkurmay başkanına söyledi ve sesi biraz histerik gelse de etrafta onu yargılayacak kimse yoktu.
"Evet..." Leon yavaşça başını salladı. "Çünkü şuanda biz konuşurken davetsiz bir şekilde büyükelçinin balosuna girmeye çalışıyor."
Arthur birkaç kez gözlerini kırpıştırdı. "Pardon?"
Leon arabayı işaret etti. "Efendim - Arthur - eğer bunu Belhravia'ya dönerken tartışabilirsek bu, katılan herkes için en iyisi olur."
Arthur'un ikinci kez söylemesine gerek yoktu. Eğer Merlin baloda sorun çıkarıyorsa Uther'in bunu duyacağından emindi; Arthur'un babasıyla Merlin'in yakın bir zamanda birbirlerine yakın olmalarına hiç niyeti yoktu.
Arthur arabaya geri döndüğünde Geoffrey'in yüzü olumlu bir şekilde gülüyordu. "Yine gidiyoruz, efendim. Tanrım, bu bir macera."
Arthur şaka yapmasını diledi.
*04.01.2024*
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Snapshots /Merthur
Fanfiction*Çeviridir. *Tamamlandı *** Aralarında her zaman heyecan olacaktı ama tartışmakla flört etme arasında ince bir çizgi vardır. (Ya da Arthur Pendragon'un kesinlikle Hugh Grant olmadığının hikayesi.)
