De weg van de liefde

Hoofdstuk 4 - Over eten gesproken

Marijn loopt op het harde zand tussen het water en het rulle stuk strand. Robbert heeft haar deze lunch vrijaf gegeven om zich te kunnen settelen, waar ze dankbaar gebruik van maakt. Haar spulletjes waren zo uitgepakt en nu is ze de directe omgeving aan het verkennen.

Omdat ze zich op een privéstrand bevindt is het er rustig, ondanks het stralende weer. Misschien komt die rust ook omdat de vakantie nog maar net is begonnen. Het uitzicht is prachtig, zowel in de richting van de zeilbootjes die verderop ronddobberen als aan de andere kant, waar de ene strandvilla de andere afwisselt. Her en der ziet ze water in achtertuinen glinsteren omdat een strand op loopafstand niet voldoende is, de meesten vinden het noodzakelijk om ook een zwembad te bezitten.

De zilte bries zorgt voor rust in haar hoofd, waardoor ze ter plekke besluit om vaker een wandelingetje in te plannen. Misschien heeft ze dat hard nodig als elke dag zo zal zijn als vandaag, maar ze blijft goede hoop houden.

Het moment dat ze bijna weer bij de villa is, stroomt er een groep jongeren het terrein van nummer 12 af. Lage hekjes geven duidelijk aan waar het eigendom van Robbert ophoudt en waar het strand begint. Marijn wacht rustig op haar beurt en doet alsof ze niet doorheeft dat ze uitgebreid wordt bekeken. Het is haar taak om te koken en de rest is bijzaak.

'Jij bent de nieuwe kokkin?' een aantrekkelijk meisje dat haar vaag bekend voorkomt, stapt uit de groep en glimlacht vriendelijk naar Marijn. Zonder op antwoord te wachten, praat ze verder: 'Ik heet Indigo en dat is Elariel.'

Elariel is overduidelijk de eeneiige tweelingzus van Indigo, maar heeft haar steile haren zwart gelaten. Ze zijn zo lang dat ze bijna op haar onderrug hangen. In tegenstelling tot haar zus heeft Indigo voor een ingewikkeld kapsel gekozen, waarbij diverse blauwe plukjes duidelijk opvallen. Elariel komt wat stroever over, maar dat valt Marijn bijna niet op omdat ze zo blij is met een vriendelijk gezicht.

Snel schudt ze hun handen en dan stelt ze zich voor.

'Kan ik je zo even spreken over je menu's?' Indigo is een meisje met een missie. 'Ik kan enkele dingen namelijk niet eten.'

'Ze is "allergisch",' zegt een derde meisje. Ze glimlacht plagerig als ze haar vingers als haakjes gebruikt. 'Maar ze wil eigenlijk gewoon niet teveel vet eten.'

Indigo stoot haar waarschuwend aan, maar glimlacht toegefelijk. 'Ik word bijna negentien, ik moet aan mijn figuur blijven denken,' zegt ze.

Marijn denkt prompt aan haar moeder, die ook constant calorieën telt. Het is de reden dat zij voor een andere carrière heeft gekozen, want ze houdt teveel van eten om zich daar al te druk om te maken. De meiden gedragen zich echter aardig tegen haar en ze ziet geen reden om ze tegen het harnas in te jagen.

'Natuurlijk,' knikt ze, de vriendin negerend. 'Het is zomer, dus lichte maaltijden zijn nu sowieso het lekkerst.'

'Over onze verjaardag gesproken,' zegt Elariel, 'we willen het apart vieren om zo onze eigen dag te hebben.'

Dat zijn dus twee keer de lasten voor Marijn. Ze wordt er echter voor betaald, dus ze vindt het prima. Bovendien zijn feestjes organiseren weer een vak apart en daar schrikt ze niet voor terug. 'Leuk, daar hebben we het dan ook nog over,' belooft ze. Na een kort afscheid loopt Marijn naar binnen. Haar eerste indruk van de bewoners is met de ontmoeting van de meiden gelukkig een stuk positiever geworden.

***

De jongste zoon en Marijn ontmoeten elkaar pas bij het avondeten. Net zoals zijn oudere broers en zussen heeft hij donkere gelaatstrekken. Zijn oren steken ietsje uit, wat hem er jonger uit laat zien dan hij werkelijk is. Misschien komt het daardoor dat Marijn steeds minder op haar hoede is, ondanks de aanwezigheid van Jesse en Neil. Enkele vrienden en vriendinnen blijven ook eten, waarvan zij langzaam maar zeker de namen leert kennen.

Hij kijkt een beetje afwerend als ze zich voorstelt en mompelt dan: 'Ik ben Max.'

Max is stiller dan zijn familieleden, maar omdat er zoveel tafelgenoten zijn, heerst er toch een gezellige drukte. Zijn twee broers negeren Marijn als ze de gebakken aardappeltjes, salades en vleesspiesjes op tafel zet.

'Ten slotte heb ik pa amb tomàquet voor jullie,' hoopt ze dat ze het goed uitspreekt. 'Simpel gezegd is het brood met tomaat, een populaire manier om brood te serveren in de Catalaanse keuken.' Misschien lukt het haar om deze vakantieperiode wat cultuur in het gezin te stampen.

Het eten is vrij simpel, maar ze moet ergens starten. Als ze ziet dat iedereen geniet, gaat ze weer terug naar de keuken om de laatste hand aan het dessert te leggen. Hopelijk houden ze van haar creatie van peer en mascarpone.