De weg van de liefde

Hoofdstuk 29 - Beloftes

'Ik ben al onderweg,' zegt haar moeder.

'Mam,' protesteert Marijn, 'je doet dramatisch.'

'Dat is mijn vak, lieverd.'

Dat is natuurlijk waar en daarom knikt Marijn automatisch. Het zware gevoel in haar binnenste lost iets op en dat zorgt voor opluchting.

'Het is tijd om haar ouders in te seinen,' gaat haar moeder verder. 'Ik snap nog steeds niet waarom je het ons zo laat hebt verteld. We hadden er al zoveel eerder wat aan kunnen doen.'

Ze zwijgt kort, om zacht af te sluiten: 'Je hebt ons toch? Je hoeft niet alles alleen te doen.'

'Je hebt me geholpen om deze baan te vinden,' is Marijn het er niet helemaal mee eens.

'Maar daar is ze nu al achter gekomen. Lieve schat, heb je weleens van "rode vlaggen" gehoord? Zij is een gigantisch exemplaar.'

Marijn vond dat ze altijd overdreef, als ze aan haar gevoel voor Rosalie dacht. Het is een onbeschrijfelijke opluchting nu blijkt dat haar ouders het probleem veel ernstiger opvatten dan zij het zelf had ingeschat.

Ze glimlacht dunnetjes. Haar vader was ook al zo ondersteunend. Hoewel hij zich geografisch gezien dichter bij haar bevindt dan haar moeder, kan hij minder makkelijk weg. Hij is een voetbalcoach en momenteel op kamp met zijn team.

'Je hoeft je vakantie niet te onderbreken,' probeert ze haar moeder over te halen. 'Het scheelt al dat ik met je heb kunnen praten.'

'Wat ga je nu doen?'

Even denkt Marijn na. Haar moeder zal het niet waarderen als ze haar eigen oplossing benoemd – ontslag nemen. Hoewel ze daar te zijner tijd wel achter zal komen, ze is per slot van rekening door haar moeders connecties bij het gezin Buyssen van Hallandt terechtgekomen, wil ze haar eigen verantwoordelijkheden blijven dragen.

'Marijn, je gaat daar nu niet weg, hè?'

Haar moeder kent haar veel te goed. De daaropvolgende stilte spreekt boekdelen.

'Geef me Robbert even,' zegt haar moeder beslist.

'Die is er nu niet,' antwoordt Marijn. Ook zij hoort de lichtelijk triomfantelijke ondertoon in haar eigen stem. Ze is echter niet de enige en ze kijkt met een ruk naar Jesse, die meeluistert.

Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien begrijpt hij teveel van wat er gezegd wordt en hij houdt met een gebiedend gebaar zijn hand naar haar op.

Marijn deinst achteruit en schudt haar hoofd. Jesse lacht slechts en sluipt dichterbij. De vlinders in haar maag fladderen uitbundig, maar ze blijft protesteren.

Haar moeder zegt wat, maar ze kan geen enkele betekenis uit die woorden halen.

'Wacht even,' hijgt ze. Ze heeft nu met een urgentere situatie te maken. De hand waarin ze haar telefoon geklemd heeft houdt ze voor zich uit. Dan doet ze een uitval naar de deur van Jesses slaapkamer, maar ze weet de klink slechts met haar vingertoppen aan te raken voordat Jesse haar daar wegrukt.

'Leuk geprobeerd,' lacht hij. 'Geef hier, die telefoon.'

'Nee, dat is mijn privé-eigendom. Blijf af.'

Haar moeders stem is ineens een schelle toonsoort gestegen. Terwijl Jesse de telefoon afpakt, beseft Marijn dat hun geheime relatie steeds minder geheim is. Max weet er natuurlijk al van en volgens haar zijn zowel Neil als Elariel er in meer of mindere mate van op de hoogte dat er iets speelt tussen haar en Jesse.

'Hallo Marijns moeder, je spreekt met Jesse. Ik ben de oudste zoon van Robbert,' zegt Jesse in de telefoon. Met zijn ene hand omklemt hij de telefoon bij zijn oor en met de andere houdt hij haar op afstand.