De weg van de liefde

Hoofdstuk 36 - Date

De zon staat stralend aan de hemel, het belooft een mooie dag te worden. Jesse schopt per ongeluk wat zand weg en hij tilt om die reden zijn voeten iets hoger op. Na enkele stappen is hij dat alweer vergeten, waardoor hij een lichte bult van het goudgele zand voor zich verspreidt. Het zachte briesje egaliseert het verder. De rimpels zand worden verderop overgenomen door golven en hij loopt die richting op om zich stabieler te kunnen voortbewegen.

Marijn merkt dat allemaal niet, hoewel ze automatisch met hem meeloopt. Het valt hem op dat ze haar handen tot vuisten heeft gebald en praktisch nietsziend voor zich uit staart. Weet ze niet hoe ze zich bij hem moet gedragen? Begint ze te beseffen dat hij haar tot een date heeft weten te strikken?

Ze struikelt en zijn beweging is razendsnel als hij haar hand vastklemt. Triomfantelijk laat hij dat zo, hoewel ze zich probeert terug te trekken. Na een korte aarzeling geeft ze toe. Haar hand in de zijne voelt prettig aan.

'Jesse...' Haar stem sterft langzaam weg.

Jesse wacht geduldig, maar het blijft stil. Hij denkt te weten wat er in haar omgaat en daarom neemt hij het woord.

'Zullen we afspreken dat we het verleden laten voor wat het is? Zullen we alleen naar het nu kijken?' Gespannen kijkt hij haar aan.

'Je wil het niet meer over het verleden hebben?'

'Jij vindt mij leuk en ik vind jou leuk,' stelt hij vast.

Marijn bloost, maar ontkent die woorden niet.

'Wat als we gewoon genieten van het hier en nu.'

Ze aarzelt en hij ziet hoe haar gedachten ratelen.

'Nu niet gaan doemdenken,' zegt hij zacht. 'We hebben gewoon een leuke tijd en zien vanzelf wel hoe het gaat.'

'Zonder verplichtingen?' Marijns stem hort bij die woorden.

'Zonder verplichtingen,' stelt hij haar gerust. Hij zal het verder niet over haar motieven hebben, want hij beseft dat het hem niks meer kan schelen. De frons tussen haar ogen verdwijnt niet, maar hij is simpelweg blij met haar aanwezigheid. Met een klein kneepje laat hij haar hand los en slaat in plaats daarvan zijn arm om haar schouders. Haar gestalte smelt perfect tegen zijn lichaam aan.

Nadat ze een paar meter verder zijn gelopen, knikt ze en dat vult hem met een diepere blijdschap dan hij dacht. Jesse buigt zich naar haar toe en geeft haar een kus op haar kruin.

'In dat geval breid ik de date uit. Na deze wandeling gaan we een dagje samen weg. Neil zorgt voor het eten.'

Marijn lacht om die woorden. 'Kan hij dat een beetje?'

'Hij kan er niks van,' antwoordt Jesse. Hij heeft geen idee of dat echt zo is of niet, omdat hij niet erg bekend is met de kookkunsten van zijn broer, maar nu hij de kans krijgt om alleen te zijn met zijn meisje, grijpt hij die met beide handen aan. 'Ik neem je mee uit eten zodat we geen voedselvergiftiging op zullen lopen.'

'Dat heeft met de versheid van het eten te maken, niet met iemands kookkunsten,' wijst Marijn hem terecht, maar dat kan Jesse niks schelen.

Het strand is vrijwel verlaten, maar niet helemaal. Verderop zit er een stelletje in het zand. Hoewel ze met hun rug naar hen toe zitten, herkent Jesse Laurel aan haar lange rossige haren. Ze is zijn buurmeisje van vierentwintig jaar oud. Laurel leunt wat dichter naar de jongen toe, maar die is druk aan het praten en gebaren, waardoor hij niet doorheeft dat zijn date aandacht zoekt.

Marijn haalt Jesses arm van zich vandaan en begint naar de twee toe te lopen. Na enkele stappen draait ze haar hoofd om en glimlacht ondeugend naar hem. Jesse voelt hoe zijn hart onregelmatig begint te kloppen. Ze legt haar vinger op haar lippen om hem te beduiden stil te zijn en daarom stopt hij met lopen om simpelweg toe te kijken.