De weg van de liefde

Hoofdstuk 28 - Sfeer

De sfeer in Jesses slaapkamer slaat om zodra Max en zijn bezoek worden buitengesloten. Het begon al toen Marijn hem zo hongerig aankeek en nu de deur dicht is, is het Jesses beurt om haar intens aan te staren.

Het meisje dat hij leuk vindt bevindt zich in zijn kamer.

Dat biedt perspectieven.

Met een zwaai tilt hij Marijn op, waardoor ze een geschokt gilletje slaakt. 'Hey, wat doe je!' roept ze. Ondanks haar protest, vouwt ze haar handen automatisch om zijn nek.

Hij glimlacht naar haar, terwijl hij haar naar het bed draagt. 'Wat denk je dat ik doe?'

Een mix aan emoties wisselt zich af op haar gezicht. Onzekerheid. Lust. Paniek. Hij laat haar vallen, wat haar een schrikbeweging ontlokt – en een kras in zijn nek. Dat laatste is zijn eigen schuld, weet hij. Zijn bed is zacht genoeg en al snel krabbelt ze half overeind, en steunt op haar ellebogen. Een blos kruipt omhoog en bedekt haar bleke wangen. Haar blonde haren omlijsten haar gezicht op een manier die ze zelf waarschijnlijk als "ontploft" zou omschrijven, maar wat hij wel charmant vindt.

Jesse komt dichterbij en zet zijn ene knie op het bed, om zich naar haar toe te buigen.

Marijn zet zich af naar achteren, waardoor ze buiten zijn bereik komt. Haar glimlach is plagerig, maar hij ziet ook hoe haar borstkas snel op en neer gaat.

Hij lacht ook. Op een gegeven moment houdt het hoofdboard haar tegen en hij kan niet wachten tot het zover is.

Zij ook niet, merkt hij aan haar schitterende ogen.

Voordat ze kan reageren werpt hij zichzelf helemaal op het bed, dwars op haar benen.

Over klemvast gesproken.

Zonder een moment te verspillen duwt hij zich zover omhoog totdat hij bij haar gezicht weet te komen. Met voorzichtige vingers strijkt hij een plukje achter haar oor. Het gevoel dat hij krijgt bij het vasthouden van die zijdezachte streng is heerlijk. De zoete geur die van haar afkomt, is verslavend. Met zijn duim aait hij over haar wang en hij komt nog dichterbij.

De kus begint langzaam, maar het vuur is in hen allebei aangewakkerd. Al snel kan hij aan niks anders meer denken dan aan het mooie meisje op zijn bed en aan haar handen die zijn nek omklemmen.

Er wordt op de deur geklopt, maar hij krijgt geen kans om daarop te reageren. De deur zwaait open en weg is zijn privacy.

'Wacht,' hoort hij Max zeggen, waardoor hij meteen weet wie er naar binnen is gestormd.

Hij was even vergeten waarom Marijn eerder zo ongerust zijn kamer binnen kwam zetten, in verband met andere prioriteiten. Sommige meisjes mogen dat doen, maar deze Rosalie hoort daar zeker niet bij.

Boos kijkt hij om, waar hij haar midden in zijn slaapkamer ziet staan. Max staat handenwringend in de deuropening.

'Sorry, Jesse,' zegt hij. Dan wendt hij zich tot zijn vriendin: 'Rosalie, kom,' sist hij. Hij probeert haar weg te trekken, maar Rosalie heeft voor iedereen in de ruimte aandacht – behalve voor zijn arme jongere broer.

'Roos,' zegt ze. 'Ik dacht al dat ik jouw auto op de oprit zag staan.'

'Excuse me,' zegt Jesse boos – voor die emotie hoeft hij geen enkele moeite te doen. 'Wat doe je hier? Je kan toch niet zomaar ergens naar binnen lopen?'

'O, ik klopte toch?'

'Als je hebt geklopt, wacht je totdat iemand "binnen" zegt.' Werkelijk, moet hij dergelijke beleefdheidsnormen nu gaan uitleggen aan iemand van haar leeftijd?

'Ik was te enthousiast,' antwoordt Rosalie. Ze ziet er niet berouwvol uit. Haar gretige blik is op zijn meisje gericht en niks aan de indringer bevalt hem.

'Max, haal haar hier weg,' zegt hij nors. Hij kan het niet maken om geweld tegen haar te gebruiken, maar de drang is bijna te groot. Als ze slim is, heeft ze dat door.

Max ziet ook wel dat het menens is en trekt aan Rosalie. 'Rosalie, kom.'

'Maar ik heb mijn oude vriendin al zolang niet gezien,' blijft Rosalie voet bij stuk houden. 'Roos, zeg ook eens wat.'

Jesse draait zich automatisch naar Marijn. Van haar blozende wangen is niks meer over. Haar donkerbruine ogen domineren haar verder krijtwitte gelaat.

'Rosalie, wat doe je hier?'

Fout, denkt Jesse. Stel haar geen vragen, dan blijft ze langer.

Dat gebeurt inderdaad. De gretige blik op Rosalies gezicht verandert in een zoekende, waarna ze zich op zijn bureaustoel focust.

Haastig staat Jesse op en in reactie kijkt Rosalie op naar hem. Shit, hij was even vergeten dat hij alleen een boxershort draagt. Het enige voordeel is dat ze haar mond houdt.

'Je moet nu gaan.' Dreigend kijkt hij haar aan. Voor de zekerheid vouwt hij zijn armen over elkaar. Hij laat geen ruimte vrij voor misinterpretatie.

'Roos,' zegt Max.

Jesse voelt hoe Marijn achter hem in elkaar krimpt. Ze blijft nu echter stil, waar hij dankbaar voor is.

Gelukkig is Max nu daadkrachtig en hij weet de blondine met enige moeite uit de kamer te werken. Ze protesteert wel, maar dat negeert iedereen. Jesse loopt pal achter hen aan, om de deur te sluiten en op slot te draaien. Daarna draait hij zich naar Marijn.

'Gaat het?'

'Niet echt.' Hij hoort hoe haar stem bibbert. Snel loopt hij naar haar toe om haar te knuffelen. Ze is niet zo gewillig als net, waardoor hij het gevoel heeft een houten klaas vast te houden. Uiteindelijk aait hij haar zacht over haar rug en hij hoopt dat ze zo gaat praten.

'Jesse, ik... ik neem ontslag.'

Dat is niet wat hij wil horen. Hij stopt met aaien en duwt haar schouders iets naar achteren zodat hij naar haar gezicht kan kijken. De angst in haar ogen is hartverscheurend. Hoe kan hij haar weer een veilig gevoel geven zonder direct over te gaan op moord?

'Wacht,' zegt hij. Hij hoort de paniek in zijn eigen stem omdat hij weet dat ze serieus is. 'Je laat je toch niet wegjagen door haar? Ze heeft hier niks te vertellen.'

Als hij naar haar kijkt, ziet hij dat ze vastbesloten is.

Zwijgend drukt hij haar tegen zich aan. Als hij haar nooit meer loslaat, kan ze ook niet weggaan.

'Ik zal met Max praten,' zegt hij gesmoord. 'Ze is hier niet meer welkom.'

'Dat maakt niet uit, ze weet nu dat ik hier nu woon.' Na een poosje zegt ze zacht: 'Ik vraag eerst mijn ouders om advies, oké?'

Hij weet dat ze voor hem een compromis sluit en hij knikt gretig. Wat eerst een kleine hinder leek, blijkt een probleem van gigantische proporties te zijn.

Jesse beseft ineens dat hij wordt gedwongen om een label aan hun relatie te geven.

Hoe ver is hij van plan te gaan voor een kokkin die hij nog niet zo lang geleden verachtte?