De weg van de liefde

Hoofdstuk 24 - Stenen leggen

'Wat doen jullie nou?' Elariel kijkt vragend naar de lading jongens, die allemaal aan het puzzelen zijn met verschillende soorten en maten steen. Het strand bezit van zichzelf alleen (gebroken) schelpen en vooral heel veel zand, waardoor ze weet dat Neil de stenen heeft laten bezorgen. Die jongen gaat veel te ver als om zijn jongensgroepje gaat.

Joop kijkt op en rolt met zijn schouders. Zeker voor de lange jongen is het niet bevorderlijk om zo'n tijd in een gebukte houding te blijven zitten. 'We maken patronen,' wijst hij.

Als Elariel beter kijkt, ziet ze inderdaad hoe de stenen op kleur en grootte worden gelegd.

Ewald en Hamed zoeken de stenen uit, terwijl Olivier pendelt tussen de uitgezochte en de gelegde stenen. Neil en Joop maken kunst.

'Moet je het begin niet ook filmen?' vraagt Elariel. 'Je moet niet vergeten die bigbag goed in beeld te brengen.'

Voor de zekerheid pakt ze haar eigen telefoon, zodat ze er bewijs van kan maken. Het is altijd goed om haar grote broer een beetje te kunnen chanteren.

'Nee!' roept Neil en hij krabbelt overeind. Niks mag zijn perfecte reputatie verstoren en dat weet zij heel goed.

'Speel dan ook niet vals,' snauwt ze. 'Bovendien, wat is er erg aan dat je de stenen hebt laten bezorgen? Niemand zegt dat je dat niet mag doen.'

Ze probeert haar telefoon uit zijn grijpgrage handen te houden, maar uiteindelijk moet ze haar nederlaag toegeven. Boos kijkt ze toe hoe hij het chaotische filmpje verwijdert. Daarna zet hij haar telefoon uit, om hem vervolgens in zijn zak te laten glijden. Ze mag blij zijn dat hij hem niet gewoon de zee in heeft gegooid, waardoor ze niet durft te tegensputteren.

'Eikel,' zegt ze, luid genoeg om door hem gehoord te worden. Een grijns is het enige dat ze van hem krijgt.

'Maar ze heeft wel gelijk,' beslist hij. 'Joop, maak jij een filmpje van het uitzoeken en de status tot nu? Ewald, vernietig jij die zak eerst even.'

Weggooien is niet voldoende, het plastic gevaarte moet direct in de hens gestoken worden. Omdat Elariel weet dat ze haar telefoon past weer terugkrijgt als het bewijs is weggewerkt, helpt ze Ewald met zijn schimmige taak. De zak is zwaarder dan ze dacht.

Ze ziet hoe Neil opnieuw grijnst. Ze lijken veel op elkaar, waardoor ze vaak precies weten waarom de ander iets doet. Ze is nu machteloos, waardoor ze hem alleen moordzuchtig aankijkt. 

'Ewald, neem gelijk even wat lichtjes mee,' beveelt Neil. 'En Elariel, zorg jij dat Marijn ons wat te drinken brengt. Het is warm hier.'

In zichzelf scheldend doet Elariel wat hij vraagt. Ze mag waarschijnlijk blij zijn dat ze Marijn niet is, die nog erger dan zijzelf door Neil wordt geterroriseerd.

***

Marijn is niet in de keuken, wat vreemd is. Negen van de tien keer is ze daar namelijk wel te vinden. Net als ze naar Marijns kamer wil lopen – Neil denkt toch niet dat zij zélf voor zijn drinken gaat zorgen? – hoort ze autoportieren dichtklappen. Stemmen komen dichterbij totdat de voordeur wordt geopend.

'Zet allemaal maar in de keuken neer,' hoort ze Marijn zeggen, daarna stapt hun kokkin het huis in. Ze ziet Elariel en verschiet direct van kleur. Haar blik verandert in een stiekeme en ze draait zich geschrokken om, waar Jesse net verschijnt.

Wat betekent dat?

Het wordt opeens interessant. Zonder een woord te zeggen, leunt Elariel tegen de muur naast de keuken. Zowel Jesse als Marijn zwijgen als ze haar voorbij lopen. Marijn schuttert ontzettend met de boodschappen.

'Waarom was jij met Marijn mee?' Zal ze met haar voet op de grond tikken, of is dat iets te dramatisch?

'Waarom bemoei jij je niet met je eigen zaken?'

Grrr. Oudere broers zijn zo irritant. Gelukkig heeft ze nog een optie.

'Marijn, waarom was Jesse met jou mee?'

'Dat weet ik eigenlijk niet,' geeft die schaapachtig toe. Haar antwoord lijkt oprecht te zijn. 'Dat kan je beter aan hem vragen.'

Elariel kijkt ze beurtelings aan, maar zowel Marijn als Jesse doen alsof ze niet bestaat. Jesse begint de tassen uit te pakken en op aanwijzingen van Marijn op te ruimen. Het ziet er walgelijk huiselijk uit.

Ze begint kokhalsgeluiden te maken, voordat ze beseft dat ze hier met een missie is.

'Marijn, Neil en zijn boyband willen wat drinken,' zegt ze.

'O, oké,' zegt Marijn.

Voordat ze meer vragen kan stellen, reageert Jesse.

'Zeg Neil maar dat hij zich eerst als een normaal persoon gedraagt,' zegt hij scherp.

'Ik ben je hondje niet,' moppert Elariel. 'Zeg het hem lekker zelf.'

'Waar is die dan?' Marijn besluit overduidelijk om hier geen gevecht van te maken.

Elariel vindt dat ze hier al teveel woorden aan verspilt heeft en maakt een hoofdbeweging richting het strand. 'Hij is daar vals aan het spelen,' moet ze toch nog kwijt.

Met haar neus in de lucht loopt ze met dat cryptische antwoord weer weg. Ze heeft naar Neils pijpen gedanst en nu moet hij haar telefoon teruggeven. Dat zijn de ongeschreven regels.