De weg van de liefde

Hoofdstuk 25 - Familieverbanden

Marijn loopt met een koelbox naar het strand. Door Elariels woorden is ze nieuwsgierig geworden en ze wil weleens zien wat de Passagiers deze keer hebben bedacht.

'Wow, wat mooi,' zegt ze. Het ís mooi. De stenen zijn bijna allemaal rond, maar verder wijken ze qua kleur en formaat behoorlijk af. Iemand met een beetje oog voor het abstracte, samen met een flinke portie geduld, kan hele mooie patronen leggen.

Ze had Neil eigenlijk niet ingeschat als iemand met veel geduld, maar hij bewijst hiermee dat ze het bij het verkeerde eind heeft.

'Ewald, haal even een hark,' beveelt Neil op dat moment.

Gehoorzaam springt de krullenbol op. Zoals Marijn intussen weet, is Ewald het gewend om rond gecommandeerd te worden en kan hem dat schijnbaar niet veel schelen.

'Ik heb flesjes water voor jullie,' wijst ze hen op de koelbox die ze neer heeft gezet. 'Ander drinken kan je ook bij me bestellen.'

Het werkt het beste bij Neil om mee te gaan in zijn eisen, dan wordt de wind hem uit de zeilen genomen. Jesse denkt daar anders over, maar hij vergeet dat ze allebei een andere positie in het huis bekleden.

Als ze daaraan denkt, slaat de twijfel over hun huidige relatie toe. Hébben ze eigenlijk wel een relatie? Het ritje was heel fijn, maar nu worden ze allebei geconfronteerd met hun eigenlijke situatie. Hij is de oudste zoon van een multimiljonair en zij is de kokkin. Niemand mag weet krijgen van hun gevoelens voor elkaar.

Ze dacht eerst dat Jesse net zo'n flirt was als zijn vader, maar de laatste tijd heeft ze een andere indruk van hem gekregen. Wat is precies waar?

'Mijn flesje is nat,' klaagt Neil.

'Dat is vast een vreselijk gevoel met dit weer,' kaatst ze terug.

Neil veegt het flesje demonstratief droog aan zijn shirt en loopt dan weer terug naar zijn plekje bij de stenen. Even denkt ze dat hij haar negeert – wat ze tussen haakjes helemaal niet erg vindt – maar dan draait hij zich om. De guitige blik op zijn gezicht is in schril contrast met zijn strakke kaken van net. 'Keek je nou naar m'n kont?'

Zijn lach klinkt vrolijk genoeg na haar snelle hoofdschudden, maar pas als hij opnieuw in de weer is met de stenen, beseft ze wat er niet klopte. Zijn ogen hebben geen moment meegelachen.

***

'Marijn!'

Het gebeurt niet vaak dat Marijn zo opgewekt wordt aangesproken. Behalve dat, klinkt deze stem wel erg jong en daarom kijkt ze verwonderd op. Haar armen zitten tot haar ellebogen onder het deeg. 

'Vayén.' Het is de jongste dochter van Pamela; de moeder van de tweeling.

Marijn lacht stralend. 'Wat leuk dat jij hier weer eens bent. Ik vond het laatst supergezellig.'

Pamela komt ook de keuken binnen. Haar ijzige houding lijkt wat ontdooid ten opzichte van de vorige keer.

'Marijn, toch?' informeert ze. Alsof ze dat niet weet. Alsof haar dochter haar daar niet net mee aan heeft gesproken.

'Correct,' lacht Marijn. Ze ziet zichzelf intussen als een ouwe rot in het vak, ze weet steeds beter hoe ze met de verschillende pittige karakters in dit huishouden om moet gaan. Dat blijkt net zo'n leerschool te zijn als de koksopleiding dat was.

Ze wenkt met haar hoofd naar haar armen. 'Zoals je kan zien, kan ik jullie momenteel niks aanbieden. Als je een momentje hebt, was ik mijn handen even.'

'Nee, dat is geen probleem,' zegt Pamela. 'Ik pak zelf wel wat.'

Zonder er zich wat van aan te trekken dat dit niet haar huis is, trekt ze meerdere kastjes open voordat ze de glazen vindt. Daarna opent ze de koelkast.

'Poe, dat zijn een hoop bakjes,' zegt ze. 'Je weet hoop ik wel dat je hen geen kliekjes mag aanbieden?'

Het woord "kliekjes" klinkt uit haar mond alsof dat het meest smerige woord is dat er maar bestaat.

'Dat klopt, dat doe ik ook niet.'

Ze moet Robbert nog steeds om toestemming vragen, maar de goede man is vaker elders dan in zijn eigen huis te vinden. Gelukkig heeft ze laatst een andere vriezer gevonden – verstopt in de schuur – waardoor ze tot nu nauwelijks iets heeft hoeven weggooien wat ze klaargemaakte.

'Robbert is er nu wel,' herinnert ze zich. Als zijn bezoek zo weg is, zal ze het hem gelijk vragen.

'Mam.'

O ja, Elariel is er ook. Die is de laatste uren veel in de buurt van de keuken te vinden, alsof ze Marijn ergens op wil betrappen.

Marijn weet door haar aanwezigheid hier waarom ze haar relatie met Jesse graag wil geheimhouden.

'Ah, Elariel.' Inwendig krimpt Marijn in elkaar. Als haar eigen moeder haar zo ongeïnteresseerd zou behandelen, zou ze diep ongelukkig zijn. Aan de ene kant heeft ze medelijden met het donkerharige meisje, maar Indigo moet zonder twijfel dezelfde opvoeding hebben genoten waardoor ze weet dat Elariel er helemaal zelf voor kiest om zich als een bitch te gedragen.

'Pa is er niet,' liegt Elariel.

Het wordt druk in de keuken als Robbert die woorden bijna direct logenstraft. Marijn geeft haar plannen voor een taart voor dit moment op en haalt haar armen uit de schaal, om ze daarna grondig te wassen.

Misschien kan Vayén haar straks wel helpen met het dessert.