De weg van de liefde

Hoofdstuk 31 - Het verstrijken van dagen

Toen Robbert vlak voor het avondeten thuiskwam, lachte hij bulderend om het veroorzaakte drama en dat was dat.

'Als zij jullie kan verdragen, kunnen jullie het zeker weten met haar uithouden,' zei hij erover. 'De vakantie duurt niet zo lang meer en ze heeft betrouwbare referenties.'

Peinzend kijkt hij naar Marijn, terwijl ze allerlei heerlijks op tafel zet. Ze ziet vrij bleek, zeker vergeleken met zijn kinderen. Zelfs Jesse heeft een kleurtje opgelopen in de korte momenten dat hij buiten is.

'Neem je wel genoeg verlof?' vraagt hij haar. Ze hebben afgesproken dat dat haar eigen verantwoordelijkheid is, maar natuurlijk heeft ze recht op haar vrije momenten.

Ze kijkt verschrikt op. 'Ik dacht...' zegt ze zacht. Haar ogen flitsen naar zijn kinderen, die geïnteresseerd meeluisteren. Langzaam kleuren haar wangen rood en ze kan zo te zien geen woord uitbrengen.

'Je vraagt haar vrij te nemen, vlak nadat je haar gezegd hebt dat ze mag blijven,' merkt Jesse op. Hij klinkt defensief en als Robbert zijn oudste beter bekijkt, ziet hij verwarring in diens ogen. Alsof hij niet goed weet wat hij met zichzelf aan moet.

'Houd jij je mond maar,' snauwt Elariel haar broer toe. 'Jij bent verliefd.'

'Nietes,' mompelt Jesse, maar hij kijkt daar niemand bij aan.

Marijn heeft alles opgediend en loopt in sneltreinvaart de kamer uit.

'Verliefd?'

'Op Marijn,' zegt Elariel op een duh-toon.

Robbert zet zijn ellebogen op tafel en bekijkt Jesse belangstellend. Hij meende eerder al wat bij de kokkin opgevangen te hebben, maar het is duidelijk te zien dat het onderwerp Jesse niet onberoerd laat. Hij moet toch iets vaker thuis blijven.

'Ik dacht dat het niet de bedoeling was om iets met het personeel te beginnen,' herhaalt hij Jesses woorden fijntjes. Het kost hem grote moeite om een ernstig gezicht op te blijven zetten.

Jesse staart nors terug.

'En? Bevalt het een beetje?' Robbert kan het niet laten om hem te plagen.

'Wat?'

'Iemand zo dicht bij je te hebben?'

'Ze is een golddigger,' reageert Jesse. 'Er is niks tussen ons.'

'Een golddiger? Hmm, zo komt ze niet op mij over,' peinst Robbert hardop.

'En jij bent in de positie om daarover te kunnen oordelen,' zegt Jesse scherp. Hij kijkt zijn vader boos aan en begint op te sommen: 'Mireille, Pamela, Charlize – en dat zijn slechts de moeders van je kinderen. Ze zijn geen van allen meer bij je.'

'Hey,' protesteert Indigo. 'Het is niet nodig om zo persoonlijk te worden. Je weet best dat pa daar net zo schuldig aan is door constant vreemd te gaan. Schuif het niet allemaal op de vrouwen.'

'Jesse,' zegt Robbert zacht. Tot zijn schrik ziet hij tranen in Jesses ogen ontstaan. Hij weet dat ze beide aan Wendy denken: zijn eerste vrouw en Jesses moeder. Ze is bij de geboorte van Jesse overleden en dat heeft bij hen allebei de nodige littekens achtergelaten. Rijkdom kan niet alles oplossen, dat weet hij onderhand wel.

De anderen zien ook dat Jesse het er moeilijk mee heeft en daarom houdt zelfs Neil zijn mond. De rest van de maaltijd wordt in stilte opgegeten.

***

Het kostte Robbert de nodige moeite, maar uiteindelijk heeft hij het voor elkaar gekregen om Marijn vrij te laten nemen. Verandering van omgeving zal haar goeddoen en daarom heeft hij haar aangeboden om haar dagje uit te betalen. Goed personeel zoals zij – en hij blijft bij dat standpunt, ondanks de gebeurtenissen van de vorige dag – kan hij het beste te vriend houden. Ze is met een vriendin naar een musical gegaan en ze werd zeer laat op de dag weer bij hen afgezet, toen hij op het punt stond om naar bed te gaan.

Jesse zat ook nog beneden, al ging hij snel naar bed voordat zij binnenkwam. Robbert moest een glimlach onderdrukken, waarna hij het maar op zich nam om Marijn te begroeten.

Haar blozende wangen en schitterende ogen zeiden hem genoeg. Tevreden met zijn inmenging weet hij dat ze weer energie op heeft gedaan voor de komende week.

***

Nu is hij rustig wakker aan het worden in de zitkamer. Neil heeft zich bij hem gevoegd. Het is nog te vroeg voor zijn vrienden, maar Robbert kijkt goedkeurend toe hoe Neil zijn hart en ziel in zijn boyband stopt. Het is niet zijn eigen smaak, maar dat maakt niet uit. Iemand met passie is altijd te prefereren boven personen die geen doel in het leven hebben.

Zijn zoon mompelt voor zich uit: 'Iets met pruiken is misschien wel leuk.'

Robbert schrikt op als hij wordt aangesproken.

'Pa, heeft Elariel niet zo'n blingblingjurk? Iets met spiegeltjes?'

'Wat ben je van plan?' zegt Robbert geamuseerd.

'Geen idee nog, maar ik wil graag weten hoe dat er op een filmpje uitziet.'

Neil is altijd bezig met uitproberen en ideeën opdoen.

Voordat Robbert kan antwoorden, loopt Marijn de kamer binnen. Ze voelt zich thuis genoeg om te geeuwen en schor een goedemorgen te mompelen.

Hoewel hij daar persoonlijk blij mee is, ziet hij hoe Neil zijn ogen halfdicht knijpt. Vervolgens zegt die scherp: 'Wat dacht je van wat koffie?'

Marijn kijkt hem even verschrikt aan, maar dan verschijnt er een ondeugende lach op haar gezicht. Triomfantelijk ploft ze neer op de bank en zegt: 'Dat is aardig van je, dankjewel. Dan wacht ik hier op je.'

Robbert kan het niet laten om bulderend te lachen. Niet alleen om haar woorden, maar vooral om het gezicht dat Neil trekt.

'Zeg dat nog eens,' hiklacht hij. 'Ik moet dit filmen zodat Neil zijn eigen hoofd kan delen op z'n TikTokpagina.'

Marijn krijgt het niet voor elkaar om haar lach van haar gezicht te halen en Robbert ziet hoe pissig Neil daarvan wordt.

'Rustig maar,' probeert hij de ijzige uitdrukking van zijn zoons gezicht te halen. 'Weet je wat, ik zorg voor koffie. Hoe heb je het graag?'

Dat is teveel voor Marijn. Verschrikt staat ze op en ze zegt: 'Nee, nee, dat was een grapje van me. Ik ben de kokkin en ik zorg voor jullie.'

Zodra ze weg is, stoot Robbert Neil vertrouwelijk aan. 'Het is best leuk hè, om haar erbij te hebben,' strooit hij bewust wat zout in de wonde. Zijn zoon is volwassen en hij zou tegen dergelijke plaagstootjes moeten kunnen.

'Rot op,' sist Neil, om dan naar zijn eigen woorden te luisteren.

Wanneer Marijn terugkomt met een blad vol koffiebenodigdheden in haar handen, is hij nergens meer te bekennen.