De weg van de liefde

Hoofdstuk 13 - Ongelukken en vermissingen

Marijn wordt met een bonzende hoofdpijn wakker. Helaas laat dat haar niks van gisteren vergeten, wat precies de reden is van haar huidige toestand. Ze heeft Elariels acties op herhaling gezet in haar herinneringen en keer op keer voelde ze hoe een gemengd gevoel van faalangst en mislukking bezit van haar nam.

Kreunend zet ze haar wijsvingers tegen haar slapen, maar zelfs die lichte druk is voldoende om haar te laten ineenkrimpen.

Ze weet dat Robbert er niet is. Gisteren is hij vertrokken om Elariel een feest te laten geven zonder zijn drukkende aanwezigheid erbij, zei hij. Marijn vindt Robbert juist iemand om zich zonder problemen tussen de gasten te mengen en bovendien is hij eigenlijk te egoïstisch voor zo'n "opoffering". Zij denkt dat hij is uitgenodigd door Zabina of een andere vriendin. Aangezien dat haar zaken niet zijn, heeft ze er verder geen opmerkingen over gemaakt.

Vandaag is dat echter een ander geval. Als hij, als haar werkgever, er namelijk niet is, zou ze wat rustiger aan kunnen doen wat koken betreft. Terwijl ze de pijn tussen haar slapen probeert te negeren, bedenkt ze traag wie ze daar het beste voor zou kunnen aanspreken.

Waarom denkt ze meteen aan Jesse? Indigo is veel aardiger voor haar, net zoals Max. Maar Jesse is de oudste en volgens haar ook de meest rechtvaardige.

Ze sluit haar ogen weer en tracht weg te dommelen. Ze besluit om vandaag eens niet te ontbijten, maar het is jammer dat ze zo'n dorst heeft.

Gisteren had ze in ieder geval de kloterigste verjaardag ooit.

***

Traag haalt Marijn de pan met gekookte groente van het vuur voordat het in pulp veranderd is. Ze moet niet vergeten om het gas uit te zetten, iets waar ze zich ook in volkomen gezonde toestand weleens schuldig aan maakt. Tot nu toe heeft ze nog geen enkel huis in de fik weten te zetten en dat wil ze graag zo houden.

Hoe het kan weet ze niet, maar ineens stuitert de pan op de stenen vloer. Haar snoekduik, weg van het kokendhete water, zorgt ervoor dat de rest van haar met moeite klaargemaakte maaltijd van het aanrechtblad klettert.

Verslagen kijkt ze naar de smeerboel. Behalve dat er nu helemaal niks te eten is, moet ze dat ook nog opruimen. Ze mag waarschijnlijk blij zijn dat de pannen nog heel zijn, net zoals de vloer dat is.

Er reageert niemand op het helse kabaal. Degenen die het hoorden weten ongetwijfeld wel beter dan haar te hulp te schieten. Volkomen van slag leunt Marijn tegen het aanrecht. De plas afgekoeld water bereikt haar sokken, waar ze nauwelijks op reageert. Ze heeft allang aanvaard dat het zo'n dag is.

Maar de kinderen verwachten eten en dus moet ze meteen met een oplossing komen. Ze kijkt naar de grote houten snijplank die eigenlijk ter decoratie aan de muur hangt en bedenkt dat het tijd is voor haar grote truc. Terwijl ze de grootste troep aan de kant schuift, start ze opnieuw. Opruimen komt straks wel.

***

Het commentaar van Elariel is vernietigend.

'Je hebt helemaal niks gekookt,' verkiest zij om de eieren en de kant-en-klare gehaktballetjes te negeren. 'Wat denk je dat ik ben? Een konijn?' Misprijzend kijkt ze naar het gesneden fruit en de groente dat Marijn op de plank heeft uitgestald.

Marijn zegt niks terug. Het heeft geen zin om aan te geven dat Elariel praktisch alleen maar rauw groenvoer eet, wat zij ook voor haar klaarmaakt.

'Het spijt me,' antwoordt ze. 'Het eten is mislukt en dit was het enige wat ik zo snel kon bedenken.'

Neil heeft er een gewoonte van gemaakt om haar spotlachend te bekijken en ze wil eigenlijk dat hij gewoon hardop commentaar geeft, zoals zijn zus dat zo snijdend kan. Daar kan ze zich beter tegen wapenen.