De weg van de liefde

Hoofdstuk 17 - De dakdekker

Gelukkig heeft de lekkage niet voor schade aan haar persoonlijke spullen gezorgd, maar vervelend is het wel. De vloer heeft ze kunnen redden doordat ze op tijd emmers op de goede plekken zette. Zodra het dak is gemaakt en alles droog is, zal ze de muren opnieuw verven.

Haar blik valt op een doosje, dat zich half onder haar bed bevindt. Ze weet zeker dat die daar gisteren nog niet lag en nieuwsgierig hengelt ze het naar zich toe. De sticker met adresgegevens erop komt haar bekend voor. Is dat het pakketje dat haar moeder haar stuurde?

Hoe is het op de grond terechtgekomen, zover van de plek waar die oorspronkelijk stond? Heeft ze zich toch vergist? Ineens gehaast opent ze de kartonnen flappen en ziet tussen het opvulmateriaal het sieradenetui liggen. Op een velvetten bedje schittert de prachtige ketting haar tegemoet.

Heeft Elariel bedacht dat het wel erg zou opvallen als ze deze zou jatten? Marijn grabbelt verder in de doos, maar de armband heeft het jongere meisje niet geretourneerd. Ze snapt er niks van. Met de ketting kan ze toch aantonen dat de armband ook van haar is en dat ze onmogelijk met zoveel tijd ertussen zo'n kostbare set gestolen kan hebben?

Eén ding weet ze wel. Zodraze in de buurt van een postkantoor komt, zal ze de ketting naar haar vader opsturen.Daar zal er niks mee gebeuren.

Ze werpt een laatste blik op haar kamer om er zeker van te zijn dat alles veilig staat en ze loopt vervolgens naar de keuken. Het eten kookt zich niet vanzelf, hoewel de kinderen van Robbert daar anders over lijken te denken.

***

De bel gaat.

Het is een onbekend geluid in het huis omdat de meesten via de achteringang naar binnen stappen, of via het raam.

Marijn haast zich om de deur te openen en ze ziet hoe Jesse nieuwsgierig vanaf de overloop naar beneden kijkt. 'Dat zal de dakdekker zijn,' denkt Marijn hardop.

Het is de dakdekker. Hij heeft diepblauwe ogen en de langste wimpers die Marijn ooit bij een man heeft gezien. Zijn haren zijn blond en hebben een lichte slag. Zijn goedgebouwde lichaam wordt extra benadrukt door zijn donkere bedrijfskleding. Zwijgend neemt Marijn hem in zich op voordat ze doorheeft dat ze zich niet erg beleefd gedraagt. Snel wijzigt ze haar uitdrukking in een vragende.

'Goedemiddag, ik ben van Dakadvies Dakdekkerij. Er is gebeld in verband met een lekkage?' De prachtige man lacht even en Marijn beseft dat hij zich heel goed bewust is van zijn uiterlijk. Hij neemt haar net zo op als zij net bij hem deed en hij lacht haar goedkeurend toe. 'Ik heet Sibren.'

'En ik ben Marijn,' antwoordt Marijn. Zijn hand voelt prettig aan als ze die schudt. 'Klopt. Het lekte vannacht in mijn kamer.'

'Als jij me de plek wil wijzen waar ik moet zijn, zal ik dat direct voor je fixen,' belooft hij.

Is het daarna nodig om buiten te blijven staan – het weer is nog steeds niet geweldig, maar het regent tenminste niet meer – en toekijken hoe hij de ladder beklimt? Misschien niet, maar Marijn doet het toch.

'Als je zo klaar bent, heb ik koffie voor je,' is het dan haar beurt om hem een belofte te doen. Koffie zetten kan ze wel. Er ligt ook deeg te rusten in de koelkast. Koekjes bakken duurt niet zo heel lang als die voorbereiding eenmaal gedaan is. Omdat ze Sibren niet meer kan zien, haast ze zich naar de keuken om daaraan te beginnen. Het diner zal vanavond door de onrust van iets minder hoog niveau zijn dan ze normaal verschaft.

***

Het is druk in de keuken.

Jesse leunt tegen een muur aan en bekijkt haar verrichtingen met argusogen. Hij zegt geen woord en daarom doet ze net alsof ze zijn beschuldigende blikken niet ziet.

Elariel en Indigo zitten naast elkaar op een barkruk en scrollen ieder op hun eigen telefoon. Normaal gesproken kiezen ze daar een andere plek voor uit, maar vandaag niet. Marijn onderdrukt een glimlach, vooral ook omdat ze weet dat ze zelf net zo erg is.

'Wat een drukte is het hier,' roept Neil, terwijl ook hij de keuken binnenstapt. Hij staart eerst naar zijn broer en zussen voordat hij zich naar Marijn keert. Zijn lachje zegt alles.

'Wat?' Waarom voelt ze zich altijd gedwongen zich tegen hem te verdedigen? Lichtelijk opstandig zegt ze: 'Ik ben aangenomen om te koken. Het is vrij logisch dat ik in de keuken ben.'

'Ik bedoelde jou ook niet. Wat doen mijn geliefde oudste broer en mijn favoriete zussen hier?'

'Dat moet je hen vragen.'

Alle drie wachten ze totdat iemand anders als eerste antwoord geeft en ze worden uiteindelijk gered door Sibren, die luidruchtig 'volk!' roept, voordat hij op de openstaande keukendeur klopt en naar binnen stapt.

'Het ruikt hier heerlijk,' zegt hij, glurend naar het bakblik vol versgebakken gemberkoekjes. Snel legt Marijn er een aantal op een bordje.

'Pas op, ze komen net uit de oven,' waarschuwt ze hem.

'Daar kan een man wel aan wennen.' Sibren wrijft verlekkert in zijn handen, voordat hij er voorzichtig eentje pakt.

Uit beleefdheid biedt Marijn de rest ook wat aan.

'Het is gelukt hoor, het dak is weer heel. Bovendien geeft het weerbericht voor de komende dagen veel zon aan,' zegt Sibren. 'Je zult geen last meer hebben van lekkage. Zorg er wel voor dat je je kamer goed lucht, om schimmel te voorkomen.' 

'Dat ga ik doen,' glimlacht Marijn. 'Bedankt.'

Sibren knikt haar toe en hij ziet eruit alsof hij nog wat wil zeggen. Op het laatste moment doet hij zijn mond weer dicht en hij neemt in plaats daarvan een slok koffie.

'Ik begeleid je zo naar je auto,' zegt Jesse. Hij heeft niet bewogen sinds Sibren binnenkwam. 'Dan regelen we de betaling gelijk even.'

Sibren neemt Jesse op en knikt langzaam.

Met een paar afscheidswoorden richting de anderen wil hij uiteindelijk de keuken uitstappen. Opnieuw aarzelt hij, maar dan haalt hij diep adem. 'Marijn, kan ik je even spreken?'

'Tuurlijk.' Nieuwsgierig loopt Marijn met hem mee.

Jesse volgt de twee en doet onwillig een stap terug, maar pas nadat Sibren kort heeft gekucht en hem strak bleef aankijken. De knappe dakdekker zucht en heeft door dat dat alles is wat hij krijgt. Hij pakt Marijns mouw beet en loopt een paar passen verder van hem weg. 

'Marijn, ik vind je leuk. Zou ik je nummer mogen hebben zodat we een keertje wat af kunnen spreken?'

Gaat dat zo makkelijk? Marijn heeft niet veel ervaring met versieren of versierd worden en ze is in eerste instantie te verbluft om meteen te reageren.

'Eh, ja. Dat is goed.' Ze voelt zich trots dat zo'n knappe man háár telefoonnummer vraagt.

Sibren is nog knapper als hij zo stralend lacht. Hij drukt zijn telefoon in haar handen, waarna ze haar gegevens intikt.

'Ik bel je,' zegt hij. 

Jesse kijkt haar boos aan als hij haar voorbij stapt, Sibren achterna.