De weg van de liefde

Hoofdstuk 9 - De vriendin van Jesse

Met een lach neemt Marijn afscheid van Vayén. Hoe het kan dat zo'n tang van een moeder zo'n lieve dochter heeft gekregen, weet ze niet. Normaal gesproken is ze niet dol op kinderen, maar Vayén is simpelweg een schatje. Ze is slim en ze kan goed uit haar woorden komen. Bovendien heeft ze geen bende van de keuken gemaakt en dan krijgt iemand sowieso pluspunten van haar.

Ze is tevreden met de progressie van vandaag. Het kleine meisje heeft geholpen met het dekken van de buitentafel en ook heeft ze onder Marijns leiding de mooiste pannenkoekjes gebakken – zonder gaatjes. Ze heeft het fruit gewassen en ook gesneden, hoewel Marijn dat laatste enger vond dan de achtjarige zelf. Aan de andere kant, Marijn weet wel wie er twee meter onder de grond wordt gestopt als Vayén ook maar met het kleinste krasje de keuken had verlaten. Gelukkig kon ze haar heelhuids weer bij haar moeder afleveren.

De rommel van de lunch is opgeruimd en nu heeft ze wat tijd voor zichzelf voordat ze aan het diner moet beginnen. Als ze Neil kan ontwijken, die haar met elk stukje voedsel voor zijn karretje weet te spannen, is dat mooi meegenomen en daarom besluit ze om een wandeling in Badena te maken.

'Hoe gaat het met je?' Even schrikt ze op, maar het is Jesse die dat zei. Neil zou haar nooit zo vriendelijk aanspreken. Hoe het Jesse precies is gelukt weet Marijn niet, maar Rosalie heeft het strand eergisteren zonder al te veel tegensputteren verlaten om niet meer terug te komen. Ze durft er niet aan te denken hoe Max zich nu moet voelen. Ze heeft hem gisteren alleen maar gezien toen hij aan tafel moest komen, verder heeft hij zich op zijn kamer opgesloten.

Ze glimlacht naar Jesse en antwoordt: 'Het gaat goed. Nog bedankt voor laatst.' Net zoals zijn jongste broer is hij zoveel in zijn kamer dat ze nog niet eerder een echt gesprek met hem heeft kunnen voeren.

'Wat? O, dat is geen probleem.' Jesse is overduidelijk ergens anders met zijn gedachten. Hij kijkt haar aan en zegt: 'Als het goed is komt mijn vriendin zo langs. Ze heet Valerie. Wil je het me laten weten als ze er is, dan kan ik nog even wat afmaken.'

Net zoals zij, weet hij dat dat niet bij haar takenpakket hoort, maar hij kijkt haar smekend aan. 'Voor deze ene keer,' vleit hij.

'Tuurlijk.' Nu is het haar beurt om genereus te zijn. Intussen gaan haar gedachten naar zijn casueel uitgesproken woorden. "Mijn vriendin" is op meerdere manieren te interpreteren. Terwijl ze Jesse nakijkt, slaat ze zich mentaal voor haar hoofd. Waarom vindt ze dat zo belangrijk?

Nu ze de belofte heeft gedaan, moet ze natuurlijk wel in het huis blijven. Daarom is ze zo in het menu voor vanavond verdiept, dat het klopje op haar schouder haar pas uit haar trance weet te wekken.

'Oei,' schrikt ze op.

'Je was zo erg in gedachten, dat ik het niet aandurfde om je aan te spreken,' zegt het meisje vrolijk. Ze is rond de twintig jaar oud en ze heeft haar donkerbruine krullen half opgestoken. Ze is gekleed in een zomers, geel jurkje en haar glimlach is hartelijk.

Marijn gluurt naar haar eigen simpele shirt en spijkerbroek, en ze weet dat haar wangen rood zijn door de hitte van de dag. Het verschil tussen haar en de nieuwkomer kan bijna niet groter zijn, met zichzelf fors in het nadeel. Waarom ze toch de drang voelt om zich met de ander te vergelijken, weet ze niet.

'Jij bent Valerie,' zegt ze. Ze is blij dat ze haar naam nog weet.

'Dat klopt, en hoe heet jij?' Nergens ziet Marijn iets van een spoortje jaloezie, wat maar weer bewijst dat er een klassenverschil van jewelste tussen hun tweeën heerst.

'Ik ben Marijn, de kokkin voor deze vakantie,' antwoordt Marijn gehoorzaam. Ze heeft het gevoel dat ze zich de laatste dagen vaker heeft voorgesteld dan de hele eerste helft van het jaar.

'Wat formeel,' giechelt Valerie. 'Dan zal ik mijn voorstelronde ook wat uitbreiden.'

Marijn durft niet te zeggen dat ze inderdaad graag meer over haar zou willen weten en ze knikt slechts kort.

'Ik ben de vriendin van Jesse. Volgend jaar gaan we trouwen.'

Nu heeft Marijn spijt van haar nieuwsgierigheid. Ze heeft precies gehoord wat ze eigenlijk niet wilde horen. Ze kijkt gepast onder de indruk, want ze denkt dat Valerie dat van haar wil zien.

Ze is verrast als Valerie in lachen uitbarst. 'Nee joh,' zegt ze. 'Ik ben pas twintig, en Jesse en ik zien elkaar net een paar maanden. Daar hebben we het nog helemaal niet over.'

Marijn lacht met haar mee, maar bekijkt de ander onderzoekend. Valerie maakte daar misschien een grapje over, maar zo te zien zou ze het ook niet erg vinden als haar woorden waarheid worden. Marijn slikt om een onverklaarbaar gevoel van teleurstelling terug te dringen. Waarom heeft ze zoveel moeite met de al-dan-niet-bestaande relaties van Jesse?

'Hoe heb je hem leren kennen?'  

'We volgen dezelfde opleiding,' zegt Valerie. 'Ik ben het enige meisje op de engineersafdeling, dus ik had ze voor het uitkiezen. Natuurlijk koos ik voor Jesse.' Ze knippert overdreven verliefd met haar wimpers.

'Wow,' zegt Marijn, onder de indruk. Ze wist niet dat Jesse die opleiding volgde, maar het klinkt moeilijk. 'Ik houd het wel bij koken.' Al de ingrediënten spreken als het ware voor haar en het blijft elke keer een fantastische uitdaging om ze zo te mixen en bewerken dat er een heerlijk product uit ontstaat. Een zomervakantie in deze keuken door moeten brengen is dan ook geen straf voor haar.  'Ik breng je naar hem toe,' herinnert ze zich haar belofte. Daarna kan ze eindelijk haar rondje gaan lopen.

'Niet nodig,' hoort ze achter zich. Jesse staat in de deuropening en kijkt naar hen. Zijn uitdrukking is onleesbaar, maar er vonkt iets in zijn ogen waardoor Marijn moet slikken. Hebben ze het net over iets gehad wat hij niet zou mogen horen? 'Hey Valerie, welkom,' keert hij zich naar zijn vriendin.

Valerie slaakt een onvolwassen kreetje en rent naar hem toe, om hem om de hals te vliegen. Hij vangt haar automatisch op, maar hij kijkt niet zo blij als hij volgens Marijn zou moeten doen.

Dat zijn echter haar zaken niet en ze kijkt hen kort na voordat ze naar de hal gaat om haar wandelschoenen aan te trekken.