De weg van de liefde

Hoofdstuk 30 - Versplinterde harten en gebroken servies

Het heeft Marijn de nodige moeite gekost, maar het is gelukt om haar moeder ervan te overtuigen om toch niet langs te komen. Ze wil per se haar eigen boontjes doppen – de figuurlijke variant.

Ze is al negentien. Ze kan zich niet altijd achter de rokken van haar moeder verschuilen – dat is ook figuurlijk: haar moeder is geen moeke.

Het telefoongesprek heeft ze op haar eigen kamer gevoerd en bij het afsluiten zag ze hoe Rosalie naar buiten kwam om een strandwandeling met Max te maken. De kust is dus veilig, al weet Marijn niet voor hoe lang. Er moet echter lunch verzorgd worden en daarom is ze met gespitste oren bezig met het maken van koolhydraatarme bolletjes. Waarschijnlijk zullen zowel Elariel als Indigo dat alsnog niet aanraken, maar ze wil hen wel de kans geven om knapperig brood te eten.

Bijkomend voordeel is dat de keuken zo heerlijk gaat ruiken en dat is misschien wel de hoofdreden voor Marijn om voor een baan als deze te kiezen.

Zullen we de strijdbijl begraven, vroeg Jesse, nog niet zo lang geleden. Marijn voelt een nare druk in haar maag bij die gedachte. Het lijkt erop dat ze zijn beeld van haarzelf erger heeft gemaakt door over geld te praten.

'We gaan nu lunchen,' hoort ze ineens bij de achterdeur. Ze loopt op haar tenen naar de keukendeur, om beter te kunnen luisteren. Jesse vervolgt: 'Het spijt me, maar dat doen we traditiegetrouw alleen met het gezin. Misschien kom je Max wel een keer tegen in Badena.'

Traditiegetrouw? Marijn onderdrukt een gnuif. De keren dat het gezin Buyssen van Hallandt deze zomervakantie alleen met elkaar heeft gegeten, is op één hand te tellen. Een warm gevoel spoelt door haar lichaam en dat drukt alle vervelende gedachten in een keer weg.

Jesse heeft dat voor haar gezegd. Ineens beseft ze dat ze een domme grijns op heeft gezet en snel trekt ze haar gezicht weer in de plooi.

Max begrijpt er natuurlijk niks van, waardoor hij begint te protesteren. Marijn hoort de slag van een deur die wordt gesloten en stelt zich voor hoe Rosalie buiten staat, een onbegrijpende uitdrukking op haar gezicht en Max, die verontwaardigt begint te raken.

'Jesse, waar heb je het over? Waarom heb je zo'n moeite met Rosalie?' Max is inderdaad pissig.

Marijn hoort een worsteling. Als ze heel even om het hoekje gluurt, ziet ze hoe Jesse Max in de houdgreep heeft en hem naar de eetkamer sleurt. Een flits bij de achterdeur geeft aan dat Rosalie het inderdaad opgeeft en wegloopt.

Marijn wacht niet langer en stapelt haastig wat borden in haar armen. Daar loopt ze zachtjes mee naar de eetkamer om aan de deur te luisteren.

'Gigantische eikel,' roept Max op dat moment. 'Waarom verpest je mijn relaties?'

'Daar gaat het niet om,' antwoordt Jesse. Hij klinkt zo redelijk dat Marijn zich Max' woede heel goed voor kan stellen. Jesse moet eraan werken om minder uit de hoogte over te komen.

'Ik zeg toch ook niks over jou en Marijn?'

'Er is niks tussen mij en Marijn,' zegt Jesse kil. 'Maak je daar maar niet druk om.'

Marijn voelt zich alsof ze onder een ijskoude douche is gezet. Ze rilt en het lukt haar ternauwernood om de borden niet te laten rinkelen.

'Daar dacht je net anders over, boven in je kamer.'

Max klinkt al wat rustiger. Jesse doet dat meteen weer teniet: 'Daar gaat het nu niet om. Ik wil dat je Rosalie niet meer in ons huis uitnodigt. Kies wie je wilt, maar haar niet. Ze is slecht.'

'Slecht?'

'Ze is een stalker. Ze is hier niet voor jou, maar voor Marijn.'

Marijn sluit haar ogen wanneer haar naam wordt genoemd. Het is even stil in de eetkamer, alsof Max zich klaarmaakt voor de tegenaanval.

'Wat doe jij hier?'

Met een schok kijkt Marijn op, waar Neil staat. Haar hart maakt een misselijkmakend sprongetje en van schrik laat ze de borden uit haar handen vallen. Gelukkig mist ze haar tenen, maar de plavuizen laten niks heel van het servies. Het harde, brekende geluid is deze keer genoeg om overal deuren te openen. Iedereen die zich in het huis bevindt, verzamelt zich in recordtijd in de hal.

'S-Shit,' stottert Marijn.

'Die borden zijn niet goedkoop,' zegt Neil. Hij heeft een genoegzaam lachje opgezet. 'Was je nou aan het afluisteren? Dat is ook niet erg beleefd.'

Marijn heeft de neiging om opnieuw "shit" te zeggen, maar ze kan alleen maar zwijgend naar de puinhoop kijken. Ze durft niemand aan te kijken.

'Marijn?'

Deze keer heeft ze ook niks aan Jesse, hoort ze aan zijn toon.

'Ik betaal ze terug,' piept ze. 'Het spijt me.'

'Dat lijkt me logisch,' zegt Neil, nog steeds met een triomfantelijke ondertoon. 'Ik maak me meer zorgen om dat afluisteren van je. Je weet dat dat niet beleefd is, toch?'

'Ik bel pa,' zegt Elariel. Ze praat opgewonden, alsof deze gebeurtenis hét moment van de vakantie is. 'Hij zal je nu wel ontslaan, nu het vertrouwen weg is.'

Marijn staat het huilen nader dan het lachen. Ze vond zichzelf zo slim toen ze de borden meenam, maar met dat smoesje kan ze in de huidige situatie niet meer wegkomen. Ze moet onder ogen komen dat ze betrapt is – en goed ook.

'Wacht,' zegt Jesse dan. 'Waarom heb je het over vertrouwen? Je ziet toch dat ze de tafel wilde dekken? Max en ik hadden ruzie en ze wilde ons waarschijnlijk niet storen.'

Als Marijn stiekem naar Jesse gluurt, ziet ze dat hij haar niet zo verliefd aankijkt als ze graag zou willen, maar zijn woorden geven haar wel hoop. Ze glimlacht waterig naar hem.

Hij kijkt strak terug. Dat voelt aan alsof haar hart een beetje breekt.

'En hoezo moet ze die borden betalen? Waar gewerkt wordt, gebeuren ongelukjes,' breekt Indigo de gespannen sfeer. Ze stoot Neil aan en fluistert hem luid toe: 'Dat kan ze toch niet betalen, gedraag je eens iets minder als een eikel.'

Omdat het verder stil is, hoort iedereen haar woorden en Marijn zegt vlug: 'Dat is niet nodig, ik heb wel wat geld.'

Ze hoopt van harte dat het niet al haar spaargeld zal kosten, maar haar trots gebiedt haar om voor zichzelf op te komen. Deze hele baan is haar sowieso niet om het geld te doen. De reden om te blijven wordt wel steeds kleiner, nu Jesse haar niet meer kan luchten of zien en sinds Rosalie op de hoogte is van haar aanwezigheid.

Heeft ze echter de kans om zelf ontslag te nemen, of laten de omstandigheden zelfs dat niet meer toe?