De weg van de liefde

Hoofdstuk 12 - Intense woede

Elariel was uiterst tevreden met de dag totdat Neil het kwam verpesten.

'Wat krijg ik van je als ik het geheim houd?'

Wat een naaistreek. Waarom heeft Marijn niet verteld dat ze vandaag jarig is?

'Waarom hou je niet gewoon je smoel?' vraagt ze hem liefjes. Ze weet dat ze nu maar één ding kan doen om niet te boek komen te staan als een egoïstische trut. Ze wilde voor één keer haar verjaardag voor zichzelf hebben en nu verpest dat rotwijf van een kokkin het.

Neil lacht slechts.

Ze staart haar broer woedend aan en loopt dan vloekend naar het huis toe. Het feest in de tent is in volle gang en ze mag waarschijnlijk blij zijn dat Neil een rustig moment uit heeft gekozen om zijn mededeling te doen.

Marijn zit op een stoel in de keuken en ze ziet er uitgeput uit. Even voelt Elariel een vlaag van medelijden door zich heen trekken, maar dat duurt niet lang.

'Kom mee,' zegt ze kortaf. Als Marijn niet snel genoeg reageert, sleurt ze haar van de stoel af. 'Kom mee,' herhaalt ze, luider nu.

'Wacht, Elariel...'

Elariel luistert niet naar Marijns protesten en dwingt het langere meisje om met haar mee te lopen, richting het feest.

Met een grauw geeft ze de deejay aan dat zij wat wil zeggen en ze grist in dezelfde beweging een microfoon bij hem weg.

'Test, één twee drie,' zegt ze vrolijk. Als íemand weet hoe ze haar emoties moet verbergen, is zij dat wel. Op Neil en Indigo na zal niemand zien dat ze pisnijdig is. 'Ik heb een mededeling te doen. Vandaag vier ik mijn verjaardag, maar ik kwam er net achter dat we een echte jarige in ons midden hebben.'

Zonder zich om de gevoelens van de ander te bekommeren, houdt ze Marijns hand in de lucht. Op een wenk van haar begint de deejay "Lang zal ze leven" af te spelen. Elariels gasten zijn allemaal in een meer of mindere staat van dronkenschap en dat klinkt door in het gezang dat nu losbarst. Ze voelt hoe Marijn haar hand omlaag probeert te trekken, maar dat laat ze niet toe. Totdat het lied helemaal is uitgezongen blijft ze met een strakke glimlach op haar gezicht geplakt staan waar ze staat.

Daarna omhelst ze Marijn en ze sist in haar oor: 'En nu zo snel mogelijk wegwezen, ik haat je.' Natuurlijk zorgt ze ervoor dat iedereen die naar hen kijkt, alleen de hartelijke lach ziet die ze tentoonspreidt. In de hoek staat Neil en hij klapt sloom om het toneelstukje. Even bliksemen haar ogen, maar dan glimlacht ze hem toe. The game is on.

Marijn kan niet wegkomen, want ze wordt door feestvierders omringd. Dronken felicitaties klinken door de steeds donker wordende avond en echoën terug van het spiegelende wateroppervlak. Elariel kijkt het even aan, maar ze beseft al snel dat de ander haar hulp nodig heeft. Haar humeur zakt naar een vriespunt en haar enige hoop is dat haar gasten hier de volgende dag niet veel meer van zullen herinneren. Ze werpt voor de zoveelste keer een dodelijke blik op Neil, die dat glimlachend in ontvangst neemt als de eikel die hij is.

'Laten we het jarige Jetje maar met rust laten. Volgens mij is ze allang klaar met jullie,' zegt ze. Ze is zich ontzettend bewust van de valse ondertoon in haar stem. Ze weet dat ze Marijn pijn doet als ze haar pols pakt en haar ruw wegrukt.

Sommige jongens hebben het lef om te protesteren en heel even laat Elariel haar masker volledig zakken, terwijl ze hen woedend bekijkt. In tegenstelling ten hen is zij zelf niet dronken en reken maar dat ze hun gezichten zal onthouden. Niemand verlegt ongestraft zijn aandacht naar iemand anders, zeker niet op háár dag.

Elariel sleept Marijn naar het huis.

'Ik zei dat je gelijk weg moest gaan,' snauwt ze tegen Marijn. Ze weet dat ze onredelijk is, maar dat kan haar niks schelen.

Marijn zegt niks en ze probeert slechts haar pols uit haar greep te trekken. Elariel knijpt nog een keer gemeen voordat ze loslaat. De bloemetjes van haar armband tingelen zachtjes tegen elkaar en dat geluid is duidelijk hoorbaar in de relatieve stilte bij de woning.

'Je armband.' Marijn heeft het gezien. Hoe ironisch dat de enige die hem niet had mogen zien, het sieraad is opgevallen. Nu is het haar beurt om Elariels pols te grijpen en ze brengt het armbandje dichter bij haar gezicht.

'Die is van mij.'

'Die heb jij gestolen, zul je bedoelen,' verbetert Elariel haar. No way dat een eenvoudige kokkin zich zo'n kostbaar item kan veroorloven.

'Ik heb hem niet gestolen,' antwoordt Marijn.

Waarom klinkt ze zo kalm?

'Weet je wel hoeveel hij waard is?' Marijn weet dat misschien niet, maar zij inmiddels wel. Zelfs haar vader moet zich een paar keer achter de oren krabben voordat hij een dergelijk kleinood aanschaft.

Marijn aarzelt, waaruit duidelijk blijkt dat ze dat inderdaad niet weet en ze probeert zich ervan af te maken met een: 'Ik heb hem gekregen.'

'Van wie? Je vriendje?' Vage beelden van een ongeïdentificeerde slonzige jongen vullen haar brein. Ze snuift hard. Alsof iemand in Marijns persoonlijke omgeving zich zoiets kostbaars kan veroorloven.

Marijn is even stil. 'Ik heb hem geërfd,' antwoordt ze uiteindelijk. 'Hij is antiek.'

Elariel grijnst triomfantelijk. Ze voelt zich een stuk beter nu ze Marijn legitiem kan vernederen. 'Nu weet ik zeker dat ie gestolen is. De making hiervan is veel te modern om antiek te zijn. Geef maar toe dat je hem bij je vorige werk hebt gejat.'

'Alsjeblieft, geef hem terug,' begint Marijn nu te smeken. Ze snapt ongetwijfeld dat ze erbij is. Elariel voelt zich oppermachtig.

'Wat denk je zelf,' snauwt ze. Dan bedenkt ze zich wat. 'Het is je bij deze verboden om op mijn kamer te komen,' zegt ze. 'Anders zal ik je per direct laten ontslaan.'

Het is fijn om iemand onder druk te kunnen zetten, al is het de kokkin maar. Uiteindelijk kan ze toch met een goed gevoel terugkijken op haar feest.