De weg van de liefde

Hoofdstuk 37 - Een ontplofte keuken

Bij thuiskomst is de keuken een puinhoop, terwijl Neil nergens te bekennen is. Marijn voelt ineens heel duidelijk dat ze vandaag veel heeft gelopen en ze laat zich moedeloos op een barkruk zakken. Ze heeft zo een perfect beeld op grote klodders van het een of ander, heel veel vies servies dat hoog is opgestapeld en zo'n drie aangekoekte pannen. Er is niks meer over van de kruiden die ze zo keurig bij heeft gehouden en iemand heeft geprobeerd om glazen op elkaar te stapelen die daar niet geschikt voor zijn, waardoor er grote stukken vanaf zijn gesprongen. Keukenkastjes staan open, net zoals de vaatwasser, en er ligt iets onbestemds op de vloer. Ze mag waarschijnlijk blij zijn dat de koelkast en vriezer gewoon dicht zijn.

'Verdomme, Neil,' snauwt Jesse, die achter haar opduikt.

Hij wil zich direct weer omdraaien, maar Marijn zegt: 'Laat maar. Doe geen moeite om hem erbij te halen. Dat heeft geen enkele zin.'

Ze bedenkt vluchtig of ze de boel voor vandaag de boel kan laten, maar ze is bang dat sommige vlekken dan niet meer uit het marmeren aanrechtblad komen.

'Eigenlijk heb ik respect voor hem,' zegt ze. Op die manier probeert ze de sfeer wat luchtiger te krijgen. 'Hoe krijgt een mens het voor elkaar om zo'n bende te maken in zulke korte tijd?'

Jesse vloekt zacht voor zich uit, maar hij luistert wel naar haar. Met Neil is geen land te bezeilen en het zal niemand lukken hem te forceren de keuken op te ruimen, zelfs niet als ze het bij Robbert aangeven.

Marijn heeft helemaal geen zin om hem te verraden, maar hopelijk bestaat er wel karma in het leven.

'Had hij de vaatwasser niet even aan kunnen zitten?' moppert Jesse. 'Hij is helemaal vol, maar nog wel vies.'

'Ik denk dat we vooral blij mogen zijn dat ze hem gevuld hebben.' Omdat Jesse begint met opruimen, weet Marijn dat ze ook moet opstaan.

'Wat wil je drinken?' Jesse kijkt haar doordringend aan.

Marijn aarzelt. 'Eh, dat doen we zo wel. Eerst de keuken aan kant.'

'Blijf zitten, ik doe dat.'

Jesse klinkt heel bazig, maar toch peinst Marijn er niet over om te luisteren. 'Met z'n tweeën is het veel sneller klaar,' zegt ze en ze reikt naar de ergste van de aangekoekte pannen. Het normaal zo blinkende metaal is zwart uitgeslagen en verder voorzien van een onappetijtelijke bruine rand. Volgens haar is de pan rijp voor de schroothoop.

Zonder verder een woord te zeggen, loopt Jesse naar haar toe en pakt de pan uit haar hand. 'Je mag hier blijven zitten, maar er volgen maatregelen als ik merk dat je wat doet.'

Ze bekijkt hem zwijgend. Wat zal hij doen als ze niet luistert?

'Als ik jou was, zou heel goed nadenken over je volgende move,' dreigt hij. Maar ze ziet lichtjes in zijn ogen verschijnen - zijn slechte humeur van net is spoorloos verdwenen.

'O, oké.' Marijn moet slikken, maar tegelijk beginnen er honderd vlinders in haar maag te dansen. Ze gaat langzaam zitten.

'Wat wil je drinken?' Jesses stem is zacht.

'Water.'

Ze wil bijna zeggen dat ze het zelf wel pakt, maar ze bedenkt zich op het laatste moment. Jesse komt het glas persoonlijk brengen en strijkt daarna zo licht over haar rug dat ze het bijna niet voelt. Voordat hij zich weer naar haar omkeert, zorgt ze ervoor dat de domme grijns van haar gezicht is verdwenen. Het is nodig dat ze nog íets van zelfrespect overhoudt.

Het kost haar de nodige moeite om stil te blijven zitten, waardoor ze ten langen leste haar nieuwste aanwinsten tevoorschijn haalt en verlekkert door de recepten begint te bladeren. Ze houdt het meeste van het maken van voorgerechten en desserts, maar als ze eerlijk is wordt ze blij van elk soort eten. Af en toe is ze aan het experimenteren met eigen maaksels. Ooit hoopt ze een eigen kookboek te kunnen uitgeven, maar zover is ze nog lang niet.

De sfeer is gemoedelijk, hoewel ze elkaar af en toe met broeierige blikken aankijken. Marijn glimlacht en ze voelt hoe de verliefdheid haar hele wezen overneemt.

Passen ze op de lange termijn bij elkaar? Ze weet het niet. Maar wel weet ze dat ze blij wordt als ze bij hem is. Hij zorgt ervoor dat ze zich geliefd voelt. Ze doet ertoe voor hem en dat heeft niks met rijkdom of status te maken. Ze kan zichzelf zijn bij hem, net zoals hij zich niet anders hoeft te gedragen bij haar. Geld is in hun geval meer een obstakel dan een hulp.

'Mag ik je alsjeblieft helpen?' vraagt ze als ze hem hulpeloos naar de ergste schade ziet kijken. 'Ik kan je aanwijzen waar de juiste spullen staan om aangekoekte troep te verwijderen. Ik heb zelfs een plamuurmes voor je.'

Jesse aarzelt, maar knikt uiteindelijk met tegenzin.

De sfeer wordt prompt nog intiemer als Marijn voordoet hoe ze het schoonmaakt, terwijl Jesse haar van achteren omhelst en aandachtig toekijkt. Als ze opzij kijkt, ziet ze zijn wang en ze kan het niet laten om er een kus op te drukken.

Hij kijkt haar verrast aan en kust haar meteen terug, alleen neemt hij er zoveel tijd voor dat Marijn op een gegeven moment niet meer weet hoe ze na moet denken en alleen maar kan voelen. Hijgend neemt ze wat afstand van hem en geeft het mes woordeloos aan hem door. Nu mag hij het proberen.

Met langzame bewegingen gaan ze in eendracht de verschillende area's af totdat de hele keuken weer spik en span is. Trots kijken ze elkaar aan, maar dan gaapt Marijn zo hard dat ze haar kaken daarna bijna niet meer op elkaar krijgt.

'Tijd om naar bed te gaan,' beslist Jesse. Hij brengt haar keurig naar haar kamer en neemt iets minder keurig afscheid met een hete zoen.

Ondanks haar moeheid duurt het even voordat Marijns hart voldoende is gekalmeerd om te kunnen slapen.