De weg van de liefde

Hoofdstuk 10 - Kleren maken de man

'Hoe gaat het met je?' Robbert bekijkt zijn kokkin onderzoekend. Tot zijn vreugde blijkt Marijn een perfecte aanvulling voor zijn chaotische huishouden te zijn. Hij is niet blind voor haar frisse uitstraling en daarom heeft hij er enige moeite voor gedaan om haar te ontlopen. In het verleden is hij al te vaak voor een mooi gezichtje gevallen en hij neemt het ernstige gesprek met Jesse ter harte. Bovendien is Marijn jonger dan zijn oudste zoons, wat zelfs hem te ver gaat.

Marijn bekijkt hem lachend, gelukkig volledig onwetend van zijn gedachten. 'Het gaat super,' antwoordt ze. 'Ik heb nog geen klachten ontvangen die er toe doen, dus volgens mij is iedereen tevreden met mijn eten.'

'Die er toe doen?'

Haar lach wordt iets minder stralend. 'Ja,' antwoordt ze vaag. 'Als je het niet erg vindt, doe ik niks met opmerkingen zoals "de lemon pie is goor", als ik er daarna achter kom dat diegene niet van citroen houdt.'

'Neil,' raadt Robbert.

Marijn knikt.

'Hij is ook echt niet opeens vegan geworden,' stelt hij haar gerust. Dat is de laatste frats van Neil geweest. 'Hij is daarna naar de Mac gegaan en dat was niet voor een salade of een vegan optie.'

Marijn kijkt moeilijk en Robbert beseft dat dat niet zijn meest tactische opmerking was. 'We hebben het over Neil,' zegt hij opnieuw. 'Van hem hoef je je niks aan te trekken.'

Ze aarzelt even, maar knikt vervolgens. 'Hij had het niet zo demonstratief uit hoeven spugen,' mompelt ze. Robbert doet alsof hij dat niet gehoord heeft, om haar niet langer aan de praat te houden.

'O ja,' herinnert hij zich dan de eigenlijke reden van zijn bezoek. 'Vanavond eet Zabina mee.'

'Oké. Zabina?'

'Mijn nieuwste contact.' Hij mag zijn scharrels geen vriendin meer noemen van zijn oudste zoon.

Robbert heeft haar een week geleden op een feestje leren kennen en toevallig belde ze hem vanochtend. Wie is hij om nee te zeggen tegen een aantrekkelijke vulling van de avond?

'Marijn.' Elariel duikt op. 'Heb je alles ingekocht voor morgen?'

'Wat is er morgen?' De datum 16 juli komt hem ergens bekend voor en hij vraagt zich vruchteloos af wat hij over het hoofd heeft gezien.

'Morgen vier ik mijn verjaardag,' zegt Elariel. Ze bekijkt haar vader onderzoekend en lacht dan: 'Maak je niet druk, morgen ben ik niet echt jarig. Maar dan kunnen Indigo en ik een keer alleen het middelpunt van de aandacht zijn.' Tevreden met die gedachtegang keert ze zich vragend naar Marijn. 'Waar staat de drank?'

Is dat een hint voor hem om te vertrekken? Gehoorzaam verdwijnt hij uit de keuken.

***

's Avonds is hij blij verrast te merken dat Zabina een simpele spijkerbroek aan heeft. Het zwarte topje is wel van zijde, maar ziet er eenvoudig uit. Normaal gesproken proberen zijn dates hem te imponeren met hun glinsterende sieraden en mooiste kleren, maar Zabina blijkt anders in elkaar te zitten. Volgens hem heeft ze niet eens make-up op.

'Dit is Zabina,' stelt hij haar aan zijn kinderen voor, die allemaal keurig aan tafel zitten. Voor de verandering blijft er niemand van hun vrienden eten, misschien omdat ze allemaal voor Elariels verjaardagsfeest zijn uitgenodigd en kracht moeten opdoen. Hij heeft zich er niet mee bemoeid, want zo zien zijn kinderen het graag. Als hij met de creditcard wappert, zijn ze snel genoeg tevreden.

Zijn zoons en dochters knikken, en mompelen een groet. Ze hebben niet veel vertrouwen in hem als het op vrouwen weerstaan aankomt en daar hebben ze natuurlijk gelijk in. Op de tweeling na hebben ze allemaal een andere moeder. Hij heeft weleens – half serieus – gegrapt dat het niet makkelijk is om rijk te zijn, want vrouwen komen op hem af als vliegen op de stroop.

'We kunnen direct aan tafel, zie ik. Als jij alvast plaatsneemt, dan kom ik er zo aan.'

Die tactiek past hij vaker toe. Zo kan hij aan hun gedrag zien hoe zijn kinderen in zijn afwezigheid op Zabina hebben gereageerd. De vuurproef, noemt hij dat.

Ze in het diepe gooien, zeggen zijn vrienden.

Hij hoort Marijn met de pannen rammelen als hij langs de keuken loopt en neemt vervolgens zijn tijd in de badkamer.

***

Als hij de eetkamer weer inloopt, staat Zabina met haar rug naar hem toe. Ze reikt naar iets op de tafel en hij haast zich naar haar toe om haar te helpen. Hij strijkt subtiel langs haar arm en voelt de sfeer aan tafel prompt een paar tinten verkillen. Hij merkt plotseling op dat ze een schaal vastheeft, die ze op tafel wil zetten. Verward kijkt hij goed en dan pas ziet hij dat hij Marijn op een te intieme manier te hulp is geschoten. Zabina zit op de plek die hij haar aan heeft gewezen en ze bekijkt hem met een opgetrokken wenkbrauw. Het kwartje valt. 'O shit,' zegt hij geschrokken. 'Sorry, Marijn. Ik dacht dat je Zabina was.'

Hij bekijkt de twee vrouwen een voor een. Ze dragen allebei een zwart topje boven een spijkerbroek. Hun haren zijn even blond, hoewel Marijn een staart in heeft en Zabina het los draagt.

'Geen probleem,' antwoordt Marijn. Haar glimlach is echt, maar ze schuifelt wel van hem vandaan. 'Jullie redden je verder wel, ik zal straks afruimen en het dessert komen brengen.'

Indigo onderbreekt haar aftocht door haar opmerking. Ze spreekt het op een specifieke toon uit, waardoor ze alle aandacht krijgt: 'Neil, wat ben je aan het filmen?'

'Gewoon, Jesse en zijn reactie op Marijn,' antwoordt Neil luchtig. Het lachje op zijn gezicht is in tegenspraak met de kalmte van die uitspraak.

Jesse geeft Neil een tik tegen zijn hoofd en hij kijkt kwaad naar zijn jongere broer. Het valt Robbert op dat Marijn knalrood wordt terwijl ze kort naar Jesse staart en dan praktisch de deur uitvlucht. Robbert is, net zoals Neil, altijd wel in voor drama en hij kijkt zijn tweede zoon recht in de ogen. Neil kijkt zonder uitdrukking terug, waarna hij traag naar zijn hoofd reikt, waar Jesse hem geslagen heeft.

'Kom, we gaan eten,' zegt hij simpelweg.