The Cold Billionaire

Kabanata 2

"Dan wake up babe!" Sigaw ko sa nakatagilid na kotse namin. Siya ang nakababa at ako nasa itaas.

My voice is hoarse from endlessly shouting. Ngunit hindi siya magising. Takot na takot ako. Umuusok ang kotse. Ngunit walang sino man ang nais tumulong.

Halos magunaw ang mundo ko sa mga oras na ito. Hindi ko alam gagawin. Naipit ang paa ko. Unti-unting nag didilim ang paningin ko.

Pakiramdam ko ay sa oras na ipit ko ang akin mata. hindi na ako nagigising. Ayokong mawalan nang malay na hindi ko nakikitang ibinubukas ni Dan ang mga mata niya.

Ayokong iwan si Dan. We promised each other. Nangako kami sa harap nang may kapal na hindi iiwan ang isat-isa. Kaya't dapat tuparin namin ang pangakong iyon.

"Dan p-please... Wake up!" Halos umalingaw ngaw ang malakas kong iyak. Pakiramdam ko ay rinig na nang kalangitan ang pagsamo kong iyon.

My eyes keep closing.. ang tenga ko ay nabibingi... Ang usok nang sasakyan ay unti-unti kaming tinutupok.

Gusto kong makaligtas kami ni Dan sa trahedyang ito. Kahit pa nabibingi na ako't nag didilim ang paningin. Nag dasal parin ako sa huling segundong may malay ako.

"Please God save us..."

Kasabay nun ang pag patak nang mainit na luha ko.

Hindi ko alam ngunit ang puting ilaw sa harap ko ay patuloy sinisilaw ang aking paningin. Tila ba sinasabing sundan ko iyon. Dahil unti-unti itong lumalayo sa akin.

Destiny is never clear when it arrives... And I can control my destiny, but not my fate. Ang isang maling desisyon ay hindi isang hadlang. Ito ay bahagi nang ating pag katao. At na tutoto tayo sa prosesong iyon.

You will encounter obstacles. Walang sinuman ang exempt mula sa mga pagsubok ng buhay, ngunit lahat ay palaging makakahanap ng positibong bagay sa lahat. Kahit pa nasa pinakailalim kana nang problema.

I continued to follow the light..

Nang ibukas ko ang talukap ng aking mga mata. Tumabad sa akin ang puting kisame. I feel like I came from a long dream.

Not just dream but a nightmare...

Gusto kong mag salita. Ngunit walang lumalabas sa akin bibig. At pakiramdam ko ay tuyong tuyo iyon.

Naramdaman ko ang pag kataranta ni Mommy nang makita niyang gising ako.

"Oh my god Eris hija!" Si Mommy na natataranta at umiiyak. Habang may pinindot sa akin uluhan.

"Hija! Anak gising kana!" Hagulgol ni Mommy.

Walang lumabas sa akin bibig pakiramdam ko ay di pa ako naliliwanagan sa nangyayari.

Puno nang aparato ang aking bibig hanggang sa mga kamay. Pero ang ulo ko ay walang anumang bandage.

Nang bumukas ang pinto ay kaagad nag tungo ang Doctor sa akin.

Dalawang doctor ay apat na nurse iyon. Chenicheck ang vitals ko. Hindi ko malaman ang ginagawa nang doctor kaya't hindi ako kumilos at di nag salita.

"Hello Mrs. Saldivar can you hear me?" Ang Doctor.

"My name is Doc. Evans I'm your doctor. What's your name?" Tanong niya muli nang tanggalin isa isa ang nasa bibig ko.

"T-thalia Eris Saldivar." Hirap na sagot ko.

"How are you feeling? Do know happened?" Tanong muli.

"C-car accident.. nasan si Dan?" Tanong ko habang nagigilid ang luha ko.

"Hija, patungo ni Dan rito sa hospital." Segunda ni Mommy.

"H-how many days have I slept?" Tanong ko sa kawalan habang patuloy parin akong minomonitor.

"You need to rest first Mrs. Saldivar."

"Marami po tayo kaylangan i check sa kanya madam Salvestre. Lalo't na coma siya." Ang Doctor.

"You've been in a coma for almost a month Mrs Saldivar.

"But you still need to test." Si Doc Evans.

"Bakit kaylangan pa siya itest gayong ayos naman siya?" Si Mommy.

"After a couple of weeks in coma due to damage to the arousal system, the remaining structures in the brainstem and the forebrain reorganize their activity, and the patient recovers apparent wake-sleep cycles, with eye opening and faster EEG waves during the day." Pag papaliwanag ni Doc.

"Every brain injury is unique and as a result, every individual will regain consciousness from a coma at a different rate."

"Minsan, maaaring biglang mawalan ng malay ang isang pasyente pagkatapos maging ganap na alerto." Si doc.

"Kaya kaylangan matest ni Mrs. Saldivar." Anito.

Ngunit napahinto si Mommy nang dumating si Dan.

Dan was still wearing his working attire when he entered the room. halos tumulo ang luha ko nang makita ayos siya. He's fully recovered at ang malamang wala siyang naging galos matapos ang aksidente ay halos ikapanatag ko na.

Napangiti ako habang nag lalakad siya patungo sa akin. Kaagad itong nag beso kay Mommy. At kinausap ang doctor.

"How's my Wife?" Puno nang awtoridad na tanong nito. Tila ipapasara ang buong hospital kung may maling sabihin ang Doctor.

"She needs to rest first." Si Doc. At nag papaliwanag muli.

Nang matapos ang usapang iyon at umalis sina Mommy at ang Doctor upang bigyan kami ng pribadong pag uusap ni Dan.

"I-i was so  relief to see you. Ang akala ko ay may nangyari sa iyo." Hirap na sabi.

Walang emosyo ang pinakikita sa akin si Dan. Pakiramdam ko ay hindi na ito nagulat na magigising ako.

"You need to rest first Thalia."

"Don't give too much of your emotions. Baka mawalan ka nang malay kung pipilitin mo." Ani to. Pero sa tono niya ay puno iyon ng kapaitan.

"Aren't you happy. That I woke up?" Naguguluhang tanong. Hindi maintindihan ang inaasal niya ngayon. Hindi siya ang Dan na kilala ko.

"Forgodsake! I'm your h-husband!" Medyo hindi nito mabigkas na sabi.

"I'm glad you woke up Thalia."

"I'm very happy."

"Just rest. I have to leave." Si Dan. At tumalikod sa akin.