"What are you doing here?" He asked in a low rough voice.
Nag tama ang tingin namin dalawa. Ibinaba nito ang cellphone niya sa sofa table. At itinuon ang buong pansin sa akin.
Napabuga ako ng hangin, pakiramdam ko natutupok ako ng kakaibang kalungkutan.
Unti-unting pumatak ang sariwa kong luha. Hindi ako makapag salita. Pakiramdam ko ay nawalan ako ng boses. Kaharap ko siya ngayon.
Kaharap ko si Dan.
Gusto ko kompirmahin na siya si Sid. Pero pinigil ko ang sarili ko. Natatakot akong tama ang hinala kong ibang tao nga siya.
"A-ako.. dapat ang mag tanong ng bagay na iyan sayo.." nanghihina sabi ko.
Tumayo ito at nag tungo sa direksyon ko. Pero kaagad ako lumayo sa kanya. Kita niya ang pag atras ko sa ginawa niya. Nakatitig lang siya sa akin at huminto.
Tila binabasa niya ang bawat pag hinga ko ang emosyon ko ang lahat.
"I said what are you doing here?!" he asked again. Rage pulsed through his veins.
"S-sinundan.. kita!" I cried.
"Sinundan kita Sid!" Puno tapang na umiiyak kong sabi.
Kita ko ang pagbilog ng mata niya. At ang gulat na ngayon ko lang nakita na bumalatay sa kanya.
"Fuck Thalia! You're a being delusional!" Puno ng pustrasyong depensa nito sa akin.
Dan, never called me Thalia after all. nabulag ako. Nabulag ako sa pagmamahal ko. Kaya't pati ang nasa paligid ko ay di ko napansin.
Umiiyak na umiling ako sa kanya. Kita ko ang pag hilot ng isang kamay niya sa sintido niya. Pakiramdam ko pati siya ay pagod na pagod na.
"Just go home, you need a rest for god's sake!" Anito.
"How can i rest!?"
"Paano ako makakapag pahinga kung mismong tahanan na inuuwian ko ay hindi ko kilala!" Sigaw ko sa kanya.
He swallowed down his frustration. At tumingin sa akin. his eyes are full of fury.
"T-tell... Me sino kaba talaga?!" Umiiyak na sigaw ko sa kanya.
"J-just..tell me who you are!" Unti-unting nanghihina ang puso ko.
Ngunit titig lang isinagot niya sa akin.
Pimikit ako ng mariin. Lalong umagos ang sariwang luha ko. Patuloy ito sa pag patak, pakiramdam ko ay kahit anong gawin ko ay di na ito titigil sa pag luha.
Kinuha ako cellphone ko sa aking bulsa. Nakatingin ako sa taong nasa harap ko.
Habang ang kamay ko ay hinahanap ang number ni Sid sa akin contact.
Samo't saring emosyon ang nababasa ko sa kanya. Ngunit wala siyang balak sabihin sa akin ang totoong nangyayari.
Unti-unti kong nilagay ang phone ko sa aking tenga.
Nag ring phone. Ang phone ni Sid.
Kasabay ng ring na iyon ang pag ring ng cellphone na nakalagay sa sofa table.
Natukop ko ang bibig ko. Lumuluhang tinitigan siya.
Binaba kong muli ang tawag ay hinanap ang pangalan ni Dan. Nag ring rin iyon.
Kasabay ng pag ring ang pag tunog ng cellphone niya sa bulsa.
Lumapit ako sa kanya. Hinampas ko ang dibdib niya. Habang walang tigil ang pag iyak ko. Hindi niya inalintana ang pag hampas ko. Hindi niya pinigil ang walang lakas na mga kamay ko.
"B-bakit Sid?!"
"A-ano nagawa ko sayo?! Anong nagawa ko?!" Patuloy ang hampas ko hanggang sa manghina ako. Naramdaman ko ang kamay niyang sumuporta sa aking likod.
"A-asan si Dan?! Ilabas mo si Dan?!" Nag mamakawang sabi ko.
"Pakiusap ilabas mo ang asawa ko Sid?!" Pag mamakaawa ko sa kanya.
"He will never come back."
"Dan, won't never come back." Pag klaro niya.
Mapakla akong natawa. Alam kong tinatago lang niya sa akin ang asawa ko. Alam kong galit siya kay Dan, dahil sa ikinasal kami kaya't nagawa niyang itago ang asawa ko.
Alam kong gusto niyang makuha ang company nila. Hindi man niya aminin ay naiingit siya sa sarili niyang kapatid. At yung ang katotohanan.
"Ilabas mo si Dan, Sid. Ilabas mo ang asawa ko!" Buong tapang ko pagbabanta sa kanya.
Umalis ako sa harap niya. Binuksan ko ang bawat pinto ng penthouse niya. Pero si Sid. Nanatili itong nakatingin sa akin.
"Alam kong malalim ang inggit mo kay Dan, kaya mo nagawa mo ang itago siya sa penthouse na ito!" Habang hinahabay ko parin ang bawat pinto.
Kaagad akong napahinto sa aking paghahanap nang hinawakan ni Sid, ang aking braso at pinaharap sa kanya.
He was boiling with anger. And he's was about to explode with rage.
"Do you really want to know the truth?!" He's the thunder voice enveloped the living room.
"Ang katotohanan itinago mo siya?!" Humihikbing sabi ko. Habang nakatitig sa mga mata niya.
"Dan is dead!"
"My brother is dead, Thalia!" Puno ng sakit niyang inulit iyon sa akin. He was breathless with anger.
Ngunit wala na ata na mas sasakit na malaman kong wala ang asawa ko. At ang pag laruan ang pag katao ko.
"No! Hindi totoo yan!" Mariin kong di pagtanggap sa sinabi niya.
He nodded. "Hindi rin namin natanggap sa una ang mawala si Dan, at hanggang ngayon ay di namin matatanggap na nawala siya sa mababang dahilan!" He shouted at me in a dangerous tone.
Pumapatak ang luha kong napatingin sa mga mata ni Sid. Manhid na manhid ang aking buong katawan. Hindi ko alam kung ano ang ibibigay ko emosyon at kung paano haharapin na wala na ang asawa ko.
"B-bakit... Kayo nag sinungaling sa akin?!"
"Karapatan kong malaman ang totoo, dahil ako ang asawa niya!." Nadudurog kong sabi.
Tumingin siya sa akin. Ang lahat ng galit na kanina ko pa nakikita ay nawala. Malamlam niya ako tinitigan.
"I've been fool, to replace him as your husband."
"Dahil kahit anong gawin ko. I can’t replace him no matter I how hard to try." Mapait niyang sabi.
"There is no hobby, item, experience, or person who can make me happy the way he does!"
"At hinding hindi mo iyon mapapantayan kaylan man!" Puno ng diin ko sabi. Kasabay ng pag punas ko sa akin luha.
YOU ARE READING
The Cold Billionaire
Hayran Kurgu"He died because of your negligence." "Seeing you suffer makes me feel better."
