Özgürlüğü Gökyüzünde Aramak -ChanBaek-

Aylarca Yatmak, İşte Bütün Mesele Bu

30. Bölüm

Hatalarım varsa affoa~~~~~~~~~~~~~~

3k ile kitabın en uzun bölümü oldu arkadaşlar, bol yorum isterim. Yorumlarınız beni çok mutlu eder.

Ve saat çok geç olduğundan kontrol etmeden atıyorum, yazım yanlışları için özür dilerim o yüzden.

------------------------------------------------------------------

Tam olarak düşemediğim uykumdan beni tekrar gerçekliğe çeken, dizlerimin ve boynumun altından geçen kollar olmuştu. İrkilerek gözlerimi araladığımda ise güzel sevgilim, "Şhh, uyumaya devam et bir tanem." demiş, "Yatağına yatıracağım hemen seni." diye de eklemişti sessizce.

Dediğini dinleyip gözlerimi kapattığımda ise burnuma gelen güzel kokusuyla çoktan derin bir uykuya düşmüştüm bile. Ertesi sabah uyandığımda ise kendimi çatı katımdaki odamda görmek beni çok şaşırtmamıştı, gece uyandığımı hatırlıyordum.

Chanyeol daha rahat etmem için benim evimde kalmamızı önermişti ben de kabul etmiştim. Muhtemelen navigasyona adresi girdikten sonra uyuklamaya başlamıştım.

Büyükçe esneyip gözlerimi kaşımış, dikkatli bir şekilde yataktan doğrularak sevgilimi aramıştım. Yanımdaki dijital saat sabahın beş buçuğunu gösteriyordu.

Yatağın diğer tarafının hiç bozulmadığını gördüğümde kaşlarımı çatmış, şöyle bir de etrafımı incelemiştim. Askeriyeden getirdiğimiz her eşya yerli yerindeydi. Derince iç çekmiştim bu duruma. Chanyeol gece hiç uyumamıştı demek.

Banyonun kapısı açıldığında elindeki havluyla saçını kurulayarak odaya giren sevgilimle göz göze gelmiştim. Uyanık olduğumu gördüğünde kocaman gülümsemişti, "Günaydın, ağrın var mı?" diye sormuştu hemen.

"Hayır yok. 

"O ses tonu da ne öyle?" Elindeki havluyu yatağın üstüne bırakıp yanıma gelmiş, önüme oturup çatık kaşlarıma dokunmuştu, "Neye sinirlendin?"

"Neden uyumuyorsun Chanyeol?"

Bu sefer iç çeken oydu, "Uyuyorum Baekhyun."

"Hayır uyumuyorsun. Bu gece de uyumamışsın."

"Baekhyun tabi ki de uyuyorum. Bu gece zaten uykum yoktu. Bir de seni takip ettim ateşin çıkacak mı diye. Bir sorun yok."

"Uyumak bu değil, sen on dakika kadar gözlerini kapatıp tekrar açıyorsun. Kesinlikle bu uyumak değil."

Burnundan bir nefes verdiğinde artık ikimizde sinirlenmiştik işte, "Sen ilaçlar yüzünden çok fazla uyuyorsun Baekhyun, ondan görmüyorsun."

"Alakası yok. Bu sadece bahane."

"Yeter bu kadar," Ayaklandığında şaşkınca ona bakmıştım, "Madem uykun iyice açıldı, kahvaltı edelim." sinirini kontrol etmeye çalışarak söylediğinde bu beni hiç mutlu etmemişti elbette ki, "Konuşuyorduk Chanyeol, oturur musun yerine."

"Hayır, bu konuşmaya devam etmeyeceğim Baekhyun. Şimdi aşağı iniyorum. Bir şeye ihtiyacın olursa telefonun yanında, beni ararsın."

Kapıdan çıktığında öylece arkasından bakakalmış, halimi unutup ayaklanmayı denemiştim. O sırada çarpmıştı yürüyemediğim gerçeği. İç çekmiş sırtımı yatak başlığına yaslamıştım. Kendimi aşırı işe yaramaz hissetmiştim. Üstüne gittiğim için sevgilimden özür dilemek istiyordum ama peşinden bile gidemiyordum. İşe yaramazdım gerçekten.

En fazla yarım saat kadar öylece ellerime bakarak Chnayeol'ün yanıma gelmesini beklediğim sırada bulunduğum durum iyice boğmuştu beni. Günlerdir hiç yalnız kalmadığımdan, oturup bu derece gerçekleri düşünememiştim.