New London

2

Następnego dnia padało.

Soap bardzo niechętnie wstawał z łóżka, ale musiał szukać nowych możliwości pracy. Przygotował się w rekordowym czasie, a zaoszczędzony czas spędził na śniadaniu z Connorem. Na razie nie miał określonej godziny, w której musi wyjść z domu, aby móc dłużej bawić się z synkiem, do czasu oddania go pod opiekę Samanty.

Soap zaśmiał się cicho, gdy Connor próbował nakarmić go kawałkiem marchewki, po czym szeroko otworzył usta, aby syn mógł go nakarmić. Oczywiście wolał zachować zdrowszą karmę dla Connora, ale ponieważ jego szczeniakowi smakowało, nie mógł mu odmówić.

Omega mruknął głośno, przeżuwając marchewkę, po czym złożył pocałunek na czubku głowy syna.

„Marchewka była bardzo dobra. Teraz musisz zjeść resztę”. – odpowiedział, nabierając drobno pokrojone warzywa na łyżkę, a następnie karmił Connora, aż zjadł wszystko ze swojego talerza.

Wiedział, że dzieci bywają czasami kapryśne, jeśli chodzi o jedzenie, ale Soap próbował nauczyć syna, żeby nie był wybredny. Nieważne, jak ciężko pracował i ile zarabiał, czasami w sklepach z dolnego kręgu może czegoś brakować.

Ale Connor był dobrym dzieckiem. Uczył się szybko i rzadko zachowywał się niewłaściwie – czyli głośno.

Mydło również cieszyło się, że towarzystwo szczeniąt Samanty na razie wystarczyło. Wiedział, że z czasem Connor będzie potrzebował więcej przyjaciół, jednak w niższym kręgu nie było łatwo komuś zaufać i nawet jeśli szczenięta mogły być okazami niewinności, to ich rodzicom czy opiekunom – niekoniecznie. A Soap nie miał zamiaru ryzykować, że nieznajomy skrzywdzi Connora.

Kiedy oboje skończyli jeść śniadanie, John zabrał się za sprzątanie, podczas gdy Connor próbował sam się ubrać na wyjście do Samanty, która mieszkała dosłownie po drugiej stronie ulicy. Omega nie mogła jednak odmówić mu kolejnej przyjemności płynącej z zabawy w przebieranie i wybierania odpowiedniego stroju. Nawet jeśli miał tylko trzy komplety ubrań.

Może Soapowi uda się znaleźć coś nowego w przystępnej cenie i będzie mógł kupić Connorowi coś na czwarte urodziny. Maluch z pewnością byłby bardzo szczęśliwy.

Soap uśmiechnął się do siebie, po czym odłożył umyte naczynia do szafki. On sam był już gotowy do drogi, więc pozostało tylko pomóc Connorowi, który...

Omega stał w osłupieniu, widząc swojego syna w niemal wytartym T-shircie i spodniach. Soap zaśmiał się czule, po czym zdjął koszulkę syna, po czym odwrócił ją na dobrą stronę i pomógł Connorowi ją ubrać.

– Już prawie jesteś, mały. – mruknął czule, po czym wziął go na ręce. - „Wkrótce nie będziesz mnie potrzebował”. - zaśmiał się cicho, liżąc go nosem po policzku.

„Nie, zawsze będziesz potrzebna mamusiu!” – pisnął stanowczo, wtulając twarz w szyję Soapa.

Omega westchnęła cicho i uśmiechnęła się delikatnie. Poczuł ten cudowny puls ciepła rozlewający się po jego klatce piersiowej. Kochał te wspaniałe chwile i to dla nich tak ciężko pracował.

Chciało mu się płakać ze szczęścia. Zrobiłby wszystko dla swojej ukochanej gwiazdki i żywił do niego równie wielką i czystą miłość. Soap nie miał pojęcia, co by zrobił, gdyby ktoś odkrył Connora i zabrał go... jego serce prawdopodobnie pękłoby z żalu.

„OK, chodźmy do cioci Samanty”. – mruknął głośno, po czym wyszedł na korytarz i szybko zapukał do drzwi kobiety.

Oczywiście Connor grzecznie wtulił się w pierś Soapa, by stać się jak najbardziej niewidocznym dla oczu innych mieszkańców budynku, którzy mogliby go zauważyć. Na szczęście Samanta dość szybko dotarła do drzwi i uśmiechnęła się delikatnie, widząc sąsiadkę i szczeniaka w jego ramionach.