New London

15

Johnny jęknął głośno, powoli wracając do rzeczywistości. Niestety, pierwszą rzeczą, która przyszła mu do głowy, gdy wszystko wróciło do idealnej ostrości, było to, że na pewno nie był już w mieszkaniu Ducha, ale w jakimś sterylnym białym pokoju. Jakby... jakby był w szpitalu psychiatrycznym!

Omega wymamrotał głośno, wstając szybko z łóżka - zdecydowanie za szybko - na którym leżał, przez co ugięły się pod nim nogi, a jego słodka buzia zderzyła się z podłogą. Mydło jęknął z bólu, po czym powoli podniósł się, by usiąść, przykładając rękę do nosa, z którego zaczęła płynąć krew.

„Kurwa… co się dzieje? Gdzie ja jestem?” – zapytał cicho sam do siebie, próbując jakoś zatamować krwawienie z nosa.

„Jest pan w Lone Omega Center, panie MacTavish”. - dobiegł nagle głos z głośnika wiszącego w rogu pokoju pod sufitem.

Soap napiął się gwałtownie i cofnął do tyłu, aż jego plecy uderzyły w łóżko, gdy usłyszał nazwę przeklętego ośrodka. Odkąd urodził się Connor, Johnny panikował, że trafi do tego miejsca, a jego szczeniak... jego szczeniak!

„Gdzie jest mój syn! Gdzie jest Connor!” – warknął głośno, próbując wstać, choć nadal czuł się wyjątkowo osłabiony, a krew płynąca z nosa nadal plamiła jego białe ubranie.

„Twoje młode zostało tymczasowo umieszczone pod opieką Organizacji do czasu znalezienia dla niego rodziny zastępczej”. – odpowiedział syntetyczny głos.

„Nie... nie... nie! To jest moje szczenię! To MOJE dziecko! Nie możesz mi go odebrać! Potrafię się nim zaopiekować!" – zaczął głośno krzyczeć z rozpaczy.

„Przykro mi, panie MacTavish, ale to niemożliwe. Na podstawie badań i analizy pańskich dokumentów członkowie Rady Organizacji ds. Samotnych Omeg ustalili, że nie jest pan w stanie opiekować się Connorem MacTavishem”.

– Nie opowiadaj mi takich bzdur! – krzyknął głośno głos omega, a po jego policzkach zaczęły spływać gorące łzy.

Tym razem głos nie odpowiedział. Soap nie wiedział, czy powinien być wdzięczny, czy nie. Omega opadł na łóżko i ukrył twarz w dłoniach. Był wstrząśnięty. Nie miał pojęcia, co powinien zrobić. Zamknęli go w tym przeklętym miejscu i nie wiedział, jak się wydostać z tego sterylnego więzienia. Wiedział tylko, że Connor został mu zabrany, ale gdzie był Duch? Przecież byli razem w mieszkaniu... Johnny nie miał pojęcia, czy był na tym samym oddziale, czy gdzieś indziej, zostawili go w mieszkaniu?

W tym momencie tak bardzo potrzebował swojego szczeniaka i swojej...alfy.

***

Connor zwinął się w łóżeczko w swoim kolorowym pokoju. Kilku dziwnych dorosłych pomogło mu założyć małe gniazdko, aby poczuł się bardziej komfortowo w nowym miejscu, ale wcale mu to nie pomogło. Był zdezorientowany i chciał iść do mamy i taty!

Szczeniak przytulał swojego ulubionego misia, gdy drzwi do jego pokoju nagle się otworzyły i wszedł ten sam samiec omega, który wyprowadził go z domu, kiedy doszło do... bójki pomiędzy jego rodzicami a tymi nieznajomymi.

Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie od niego, po czym powoli podszedł do łóżeczka, oferując Connorowi kolejnego pluszaka.

- Hej, kochanie, wybacz, że nie przedstawiłem się wcześniej. – odpowiedział, klękając przy łóżku. - „Nazywam się Phillip Graves-Price, omega z wyższych sfer miasta, pomagający bezbronnym szczeniętom takim jak ty”. – Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie, a Connor skrzywił się jeszcze bardziej, a jego kwaśny zapach zaatakował nos Gravesa.