Fixing Amelia

10

Jeszcze tydzień temu nie uwierzyłabym, gdyby ktoś mi powiedział, że Ava zechce łaskawie odzywać się do Hannah, a co dopiero, że zaproponuje jej spacer.

Szłyśmy przez chwilę w milczeniu, jednak po przekroczeniu linii drzew, Vic bezpardonowo wyciągnęła skręta i zapaliła.

- A kamery? – zapytałam, zerkając na drzewa.

- Właśnie, co ty wyprawiasz?! – Ava szturchnęła ją w ramię.

- Wyluzujcie, dziewczyny. – Vic zaciągnęła się i po chwili wypuściła ustami dym, uśmiechając się przy tym łobuzersko. – Dziś mamy wolne od monitoringu w parku.

Popatrzyłyśmy po sobie. Co ona wygadywała?!

- Załatwiłam nam swobodny spacerek, liczę na podziękowania, a nie krzywe spojrzenia.

- Jak załatwiłaś? – Ava przystanęła, zmuszając nas do tego samego.

- U osoby, która dostarcza mi palenie – odpowiedziała spokojnie Vic.

Nie miałam pojęcia, skąd brała tytoń, z którego skręcała fajki. Czasami nawet miała zwykłe papierosy i o ich źródle też nic nie wiedziałam. Dotychczas Vic nie zdradzała, skąd to wszystko bierze, przynajmniej nie mi.

- Mówiłam ci, żebyś na niego uważała – syknęła nagle Ava. – Nie ufam mu.

- A ja tak. Jesteś przewrażliwiona.

- A ty naiwna.

- Odwal się!

Dziewczyny spoglądały na siebie ze złością. Pierwsza odpuściła Ava.

- Dobra. Jak załatwił brak monitoringu?

- A tego to powiedzieć nie mogę. – Vic uśmiechnęła się krzywo. – Ale powiem ci, ile mu trzeba za to zapłacić.

Spojrzała na mnie i Hannah wymownie, ale nie zamierzałam nigdzie się oddalać. Jak chcą porozmawiać na osobności, to niech same gdzieś sobie pójdą.

- Pogadamy później, Vic. – Brunetka pokręciła głową.

- Możesz załatwić przerwę w monitoringu, to co stoi na przeszkodzie, żeby wyskoczyć gdzieś na zewnątrz? – zapytałam, czując, że powinnam kuć żelazo póki gorące.

Nie odpowiedziały, wymieniając się jedynie spojrzeniami.

- Nie wiem, jak wy, ale ja potrzebuję zadzwonić i chętnie skorzystałabym z takiej okazji – kontynuowałam. – Nie wiem, na co czekacie. Ja bym już dawno coś kombinowała.

Ava zmrużyła oczy i posłała mi nikły uśmiech.

- A kto twierdzi, że nie kombinujemy?

Zamurowało mnie. Wydawało mi się, że kto, jak kto, ale akurat Ava stara się tu po prostu przetrwać, czyli siedzieć potulnie i nie narażać. Byle do ostatniego dnia odsiadki. Tymczasem okazuje się, że te dwie coś planowały i ewidentnie wiązało się to ze złamaniem regulaminu.

- Jeśli zamierzacie się stąd wyrwać choćby na godzinę, to idę z wami – powiedziałam stanowczym tonem.

- Jeszcze czego! – parsknęła z rozbawieniem Vicky.

Zgromiłam ją wzrokiem, ale nic sobie z tego nie robiła. Nie należała do osób, które kogokolwiek by się wystraszyły. Śmiała mi się prosto w twarz, jakbym opowiedziała jakiś wyborny żart.

- Mówię poważnie. Ava, co muszę zrobić, żebyście wzięły mnie ze sobą?

Brunetka przypatrywała mi się przez chwilę uważnie, co dało mi nadzieję, bo przecież to ona tak naprawdę tu dowodziła.