ARAF MELEĞİ: Kayıp Ruh

81. BÖLÜM

Selammm, yeni bölüm ile geldim. 🤗
Sanırım düzene koyuyorum artık bölüm atmayı fndnd 😅

Bölümler nasıl gidiyor bakalım, düşüncelerinizi merak ediyorum.

Ve bölümü oylamayı, okurken de yorumlar yapmayı ihmal etmeyin lütfen. 🥰 Emek var emek. 😁

İyi okumalar diliyorumm. 🌺

🪽🪽

Öylece tavana bakarken aklıma kazıdığım Wizard'ın gözleri karnımda yakıcı sıcaklığın oluşmasına neden oluyordu. Öyle derin ve öyle acınası bakmıştı ki karnıma, her şeyin daha yeni başladığını anlatıyordu yaşlı bakışları.

Bu zamana kadar çektiğin acı bundan sonra çekeceklerinin yanında hiç, der gibiydi.

Bedenim yatağın yumuşaklığında yatarken ruhum uçsuz bucaksız bir uçurumun kenarındaydı. Bir adım öne atsam yerle bir olacaktı ruhum ama bir adım da geri atamıyordum ki, elime tek bir yol verilmişti benim. O da ileriye gitmekti, ruhumu öldürmekti.

Bir adım atmayı istedim, sadece istekle de kalmadı bunu eyleme de dönüştürdüm. Bacaklarımı birbirinden ayırıp sağ bacağımı öne attım. Ayağım havada asılı kalmışken ruhumu boşluğa bıraktım.

Öldüm sandım, fakat elimden tutan biri vardı. Aren.

Güçlü kolları ruhumu hapsi altına aldığında burnuma vanilya kokusu gelmişti açık camdan. Koku ile gözyaşlarım yanaklarımı ıslatmaya başladığında tekrar ruhumun yanına gittim. Aren'in demirden gözleri ile karşı karşıya kaldım.

Yapma, der gibiydi. Beni bırakma, ondan vazgeçme. O… Bebek… Bebeğimiz…

Hamile olabilir miydim gerçekten de, burada bir can yeşermiş olabilir miydi? Wizard hâlâ bedenimi muayene etmemişti, eşyalarını toparlamak için evine gitmişti Pars ile. Onun gidişinden sonra odama çekilmiştim biraz düşünmek için. Asra yanıma gelmek istediğinde onu nazik bir dille geri çevirmiştim.

Saatlerdir odamda sadece tavana bakarken elim ara ara karnıma gidiyordu. Orada bir şey hissetmeyi uyuyordum fakat hissedebildiğim sadece yakıcı sıcaklıktı. İnanmıyordum, bir rüyadan dolayı hamile olduğum fikri çıkmazdı.

Gözlerimi kapatıp yaşlarımı akıttım, Aren'i düşledim. Neredeydi acaba şimdi, çok az bir zamanı kalmıştı gelmesi için hatta sadece birkaç saati. Zamanında burada olabilecek miydi? Hem kendini hem de beni kurtarabilecek miydi?

Tanıdığım Aren verdiği sözü tutardı, son gördüğüm Aren ise yorgunluğa yenik düşecekmiş gibiydi.

“Aren.” dedim ıslak gözlerimi açarken. Yatakta doğrulup dizlerimi karnıma doğru çektim. “Gel artık. “

Duyar mıydı ki beni, duymuş muydu sesimi? Gelir miydi şimdi, her ne haldeyse gücünü toparlayabilecek miydi?

Karnımda hissettiğim hafif sıcaklık hissi kasıklarıma doğru yayıldığında bacaklarımı öne uzatıp elimle karnımın tuttum. Sıcaklık gittikçe derin bir vecaya dönüşürken gri kazağımı yukarı sıyırıp karnıma baktım.

Tanrı'm bu gerçek miydi?

Göbek çevremde hafif kızarıklar vardı ve karnım olduğundan daha şişkindi. Elimi şiş olan yere götürdüğümde sıcaklıktan ziyade başka bir şey hissettim avuçlarımda. Ufak bir kese!

Bedenim istemsizce hareket ederken kendimi çoktan ayakta ve aynanın karşısında bulmuştum. Göreceklerime hazır olarak kazağımı bir kez daha yukarı sıyırdığımda karnıma baktım ve gördüm.