Gecem | Texting

0.9

Gölgesi saniyelerce dahada büyüyordu. Bu sefer katilimin değil, tanımadığım bir insanın gölgesiydi bu. Yutkundum. Tabi, katilim korkudan benden uzaklaştı. Bok herif. Önümde duran kişiye baktığımda korkudan altıma yapacaktım.

Bu...o olamaz... değildir o... benzetiyorum...

KEREM?!

Yutkunarak yere baktım. Bize yaklaştığında yüzü bana bile bakmadı. Alınmadım değil doğrusu. Ona baktığımda fotoğraflardan dahada mükemmel görünüyordu. Dalgalı saçlarını öylece bırakmıştı, üzerine siyah kot pantolon ve siyah biraz dar kazak giymişti.

Ona baktığımda katilime sarılıyordu. Hani bana yardım edecekti?
Hani katilimi öldürecekti?
Hani beni koruyacaktı?

Pislik.

"Sende Gece olmalısın, Emre'nın üvey kardeşi." dedi elini uzatarak. Bende elimi vererek gülümsedim. "Evet,öyleyim." Emre bize 'ben bir sigara içmeye gidiyorum' bakışı atıp biraz uzaklaştı.

Kerem telefonunun çıkarıp bana gösterdi. "Önemli konuşmam var, afedersin." dedi. Ben sadece gülümsedim. Zaten ondan beni kurtarmasını istememiştim. Yani, istemiyordum herhalde?

Kerem: katilin yanında mı?

Gece: evet, yanında bir arkadaşı var.

Kerem: yakışıklı mı?

Gece: akdkakdjfj

Gece: ee sen napıyorsun?

Kerem: evde oturuyorum mis gibi

Gece: hayat varmiş be

Kerem: soruma cevap vermedin ama?

Gece: halime bak akşamın köründe dışardayım.

Kerem: yakışıklı herhalde?

Kerem: ama arkadaşınla buluşacaktın?

Kisa bir Kerem'e baktım. Kendisi telefonunda birşeyler yazıyordu. Yüzü ciddiydi ve gözleri nefret dolu.

Kerem: iyi birşey değil mi bu?

Gece: iyi ya

Gece: komik olan ne biliyor musun?

Kerem: ne?

Gece: demin katilimin arkadaşıyla tanıştım, ismi Keremdi. Nedense senin o olduğunu düşündüm.

Gece: nasıl bir iz bıraktıysan heryerde seni görüyorum ĞWĞEĞAĞEĞR

Kerem: ĞWĞEĞAPEPR

Kerem: olsun sevindim

Kerem: beni unutma ya ;)

Gece: unutmam, sen benim sessiz kahramanımsın.

Kerem: sessiz?

Gece: kahramanlar aslında kötülere karşı savaş açar ya, sesli, gürültülü bir alana gidip kazanırlar...

Gece: sen ise sessiz sakin benim kahramanım oldun.

Gece: teşekkür ederim.

Kerem: rica ederim ;)

Kerem: sende benim sesli kahramanımsın

Gece: ben mi? Ben mi bir kahramanım?

Kerem: kendini çok küçümsüyorsun.

Kerem: mesela katillerime bela ve meydan okudun. Hayatta kimse bunu yapmazdı. Yapamazdı.

Kerem: teşekkür ederim sana

Gece: rica ederim, kahraman bey :D

Kerem: görüşmek üzere, espirisiz kız :)

Son bir kez daha Kerem'e baktım. Bu sefer gülümsüyordu. Sonra bana baktı. "Ee? Ünlü Emrenın kardeşi olmak nasıl bir duygu?"
"Yani,iyi." dedim.
Bir bilsen, başka Kerem. Bir bilsen nasıl eziyet çektiğimi...

"Emre hep nazık olmaz, sana başka davranıyordur herhalde."
Kerem'ın sorusu beni bir kez daha yutkumdurmama sebeb oldu. "Yani,iyi." diye tekrarladım. Emre tam bitmeden önce onun sessizce "katilinin katili olmaya geldim" fısıldadığını duydum.

Belki ben yanlış duydum yada gerçekten gerçek Kerem'ı buldum. "GECEM!" diye bağırdı bir ses bir senedir aradığım o ses. Arkama döndüğümde en yakın dostumu gördüm. "N-Neşe?!" Ona doğru koştum. İkimizde göz yaşlarımız içinde birbirimize sarıldığımızda inanılmaz güzel bir his oluştu içimde.

Hayatımda ilk defa bu kadar çok ağladım. Tabi, annemin bana vurmasınadan bahsetmezsek.
Neşe saçlarımı arkaya koyup yanaklarımı elledi. "Sen gerçeksin." dedi gülerek. "Ben gerçeğim." dedim gözyaşlarımı silerek.

İki erkeklerin bize tuhaf tuhaf bakış attığında Neşe Emre'ye bir kaç bakış attı. "Sen şu Enes denilen manyak değil misin? Hani şu kızın peşini birakmayan."

Emre gülsede, içinde bin kat nefret yatıyordu. "Yok ya, Gece hem üvey kardeşim, hemde gerçek kankam." Emre omuzunu üzerime koyduğunda rahatsızlanmıştım.

O an işte, beklenmedik ilk anlardan birisiydi. Kerem benim ve Emrenin arasına girip neşeye gülümsedi. "Kanka dediğine bakma; ben onun ilk ve son dostuyum,dimi kanka?" Sözlerini bastıra bastıra söylüyordu. Emre şaşırmış şekilde bize bakıyordu. "T-tabi kanka.." dedi sessiz sakin.

----

Kerem 1 Emre denilen varlık 0

Neşe gibi arkadaş>>>>