Gecem | Texting

1.0

Kerem, Neşe, Emre ve ben yaklaşık 2 saatır konuşuyorduk. Neşe Keremin bana karşı bakışlarını gördüğünde yanıma gelip kulağıma "oha oha baaakk!" diye fısıldıyordu. Oysaki Kerem'ın bana karşı bakışları bile yoktu. Maalesef ki yoktu.

Nee maalesefi be?

Kafamdaki tüm saçma sapan düşünceleri kenara attım ve arkadaşımla vakit geçirdim. "Kanka bu akşam bizdesin dimi?" Emre Kerem'e sorduğunda ona şok içinde baktım. Efeden sonra başka birini bize almayacağını düşündüm.

Bu sefer Keremin gülümsemesi yüzünden kayboldu. Etrafına bakınarak göz göze gelmiştik. Gözlerini benden ayırmadan konuşmaya başladı:" kalırım, kankacım." Gözlerimi onunkisinden uzaklaştırmaya çalıştım fakat hipnotize olmuş gibiydim.

En sonunda gözlerimi gözlerinden ayrılıp Emre'yle konuşmaya başladı. Ben ise hala Kerem'e baktım. "Kanka...bende bu akşam sizde kalabilir miyim? Şey...b-babam izinde verir?" Neşenın sesi titrediğinde ona kollarımı açtım. Neşe kollarımın arasına girdiğinde ağlamaması için zor tutuyordu.

"Gece? Eve geçelim mi? Soğuk oldu zaten hava?" diye sordu o piskopatın sesi. Korkudan sıçradığımda Neşe bana tuhaf tuhaf bakışlar attı. "Gidelim." dedim ayağa kalkarak.

Eve geldiğimizde Ayten abla arkadaşlarımızı gördüğünde sevinmişti. Sadece babam biraz tuhaftı. "Sen neşe olamlısın?" dedi Ayten abla neşeye sarılarak. Neşe pek memnun olduğunu söylenmezdi. Kendisi bana bir kaç bakış atıp sahte sahte gülümsüyordu.

"Evet, geceyi uzun zamandır okulda görmüyordum. Özledim en yakın dostumu." Neşe sanki laf atmak için söylüyordu bunları. Evet, aslında laf atmak için öyle diyordu. "Evet, gece maalesef bir sene ara verdi okulu."
"Hayatıyla oynadığınız değil tabiki. Gece o sonuçta. İstediğiniz zaman alın okuldan istediğiniz zaman geri getirin okula."

Neşeye yanıma çekip boğazımı temizledim. "Ayten abla, neşe bu gece bizde kalacak." Olaya bakar mısınız? Şuan gerçekten katilim yanımdayken ben susuyordum. "Olur tabiki güzelim. Siz yerleşin bende size yemek yaparım. Sonra balkonda oturursunuz dördünüz konuşursunuz falan." Ayten ablaya bayılıyordum. Neşe sinir krizi geçirdiği halde o gülümsüyordu.

Odama geçtiğimizde neşe aynaya tuhaf tuhaf bakıyordu. "Bu fotoğraflar ney?!" diye sordu tiksinerek. Aynaya baktığımda Emreyle benim fotoğraflarımızı gördüm. Tabi, o fotoğraflar.

"Sencede, misafirler şüphelenmemesi için fotoğraf mı asak buraya?" dedi.
"Rahat bırak beni!" dedim korkarak.
Ama o tabiki bırakmadı beni. Dahada yakınlaştı. "Hadi ama. Biliyorsun, her zaman ben kazanıyorum bu kavgayı. Annen ve baban bu yarayı görmesin." Bir an kolumdaki büyük, kanlı çizgiyi tuttu.

"Yaa, Emre fotoğraflara bayılır." dedim gözlerimi kaçırarak. "Hadi gel, yataklarımız hazır, aşağa inip yemek yiyelim." Neşe sözümü ikiletmeyip aşağa indi. Balkonda Kerem ve Emre pijamayla oturup konuşuyorlardı. Bir kaç saniye orada durup onlara baktım. "Gece, gelsene yanımıza." dedi bu sefer Kerem.

Kerem'in karşısına oturdum. Kalbim hızla atıyordu. "Eee gece? Duyduğum kadarıyla okula gitmiyorsun, neden?" diye sordu Kerem kaşını çatarak.

"Katilim yüzünden." dedim ayağa kalkarak.

----

Gece'den performans bekliyorum>>>