Gecem | Texting

2.5

"Ve bu çocuklar, yeni matematik formülü. Şimdi yanınızda oturan kişiyle üç beş soru çözün." dedi öğretmenimiz sert sesiyle. Faruk'a döndüğümde dışarıya bakıyordu ve kimseyi umursamıyordu. Kolunu hafifçe tuttuğumda bana şaşırmış şekilde baktı.

Başka birşey düşündüğüne eminim, çünkü sadece aval aval yüzüme baktı. "Soru çözmemiz gerek." dedim. Faruk uzun süre yüzüme bakıp en sonunda konuştu: "Gece, Emre niye sana bu kadar takıntılı? Tanışıyor musunuz?"
"Bak, olanlar yüzünden özür dilerim.. bende bilmiyorum, Emre'yi tanımıyorum bile." Faruk yüzüme bakıp hafifçe gülümsedi. "Seni rahatsız ederse bana haber et, sonuçta Efe kankamın emanetisin."

Kaşımı havaya kaldırıp Faruk'a baktım. "Emaneti derken?"
"Anla işte gece, efe seni kardeşi gibi seviyor. Senden çok bahsediyor, yok neymiş efendim gece en yakın dostum, kardeşim gibi falan filan." Faruk'un böyle anlatması beni güldürmüştü. Ve doğrusu Efe'nın benim hakkımda böyle düşündüğünü bilmiyordum. Faruk'la devam konuşup soruları çözdüğümüzde Faruk'un aslında çok rahat biri olduğunu anladım.

"Hatta bir keresinde Efe'yle Kerem ilk okulda öğretmenin oturduğu yere şu oyun hamuru koymuştu." anlattı gülerek. Kerem arkasına dönüp sırtmaya başladı. "Güzel zamanlardı onlar ya." Üçümüzde güldüğümüzde öğretmen yanımıza geldi. "Kahkalar bol bol görüyorum? O zaman ilk soruyu siz önde çözersiniz." dedikten sonra bana bir kaç bakış attı. Üçümüzde ayağa kalkıp birer birer soruları çözdük.

Maalesef matematiğim çok iyi değildi ve bu yüzden önde yazan soruların çoğunu anlamamıştım. Kerem üçüncü soruyu çözdüğünü gördüğümde panikledim. Fakat sonra Kerem yanıma geldi ve tuttuğum kalemi elimden aldı. Sonra bana yaptığım hataları gösterdi. Ve doğrusu o kadarda çok yanlış şey yapmamıştım. Sadece x'i yanlış tarafa çekmiştim.

Soruyu çözdüğümde Kerem'le ellerimiz değidi. İstemeden olmuştu. Ve bütün sinif "oooo" diye bağırmaya başladı. O an bakışlarım sadece Emre'deydi. Sinifin anı sesli olduğu için bizim tarafımıza baktı ve yanyana durduğumuzu gördüğünde yüzü solmuştu. Arkadaşları ona "lan Kerem ne kadar hızlı çıktı" dediğini duyduğumuzda Emre sadece bana baktı. Öğretmen bize oturmamızı emrettiğinde hemen yerime geçtim utanç içinde.

Faruk benim kızarmış yüzümü görür görmez gülmeye başladı. "Ee hayırlı olsun gece hanim." birşey demeden devam soruları çözdüm.

***
"Ders bitti çocuklar, sinav için ders çalışmayı unutmayın." dedi öğretmenimiz eşyalarını toplayarak. Herkes eşyalarını toplamış ve gitmişti. Sadece Faruk beni bekliyordu. İstemsiz şekilde eşyalarımı topladım ve dışarıya çıktım. "Efe bizi aşağada bekliyor."

İkimiz aşaya doğru indiğimizde, Efe ve Emre'yı yan yana gördük. Efe'nın yüzü sinirden kıpkırmızı olmuştu. Siyah gözleriyle Emre'ye baktı. Her an ona saldıracakmış gibiydi. "Emre seni bir kez uyarıyorum!" dedi titreyen sesi. "Gece'den uzak dur, yeter artık! Bu kıza işkençe yaptırıyorsun!"
Onlar benim orada olduğumu fark etmemişlerdi. Ellerim titremeye başlarken Faruk kolumdan tuttu.

"Gidelim." dedi.
"Hayır! Onları dinleyeceğim."
Emre Efe'yı aldırmamıştı. Etrafina bakınarak sırttı. "Efe, ben aşığım. Kimse beni durduramaz."
"Kızın suyuna ilaç koydun, gerizekali!" diye bağırdı Efe Emre'nın üzerine yürüyerek. Ellerim tir tir titrerken Faruk'a baktım. Kendisi bana şok içinde bakarken ses çıkartmamaya çalıştım.
"Sakın bana iyi rolü oynama! İlaçları sen bana verdin!"

İlaçları sen bana verdin!
İlaçları sen bana verdin!
İlaçları sen bana verdin!
İlaçları sen bana verdin!
İlaçları sen bana verdin!

Kalbim hızla atarken Faruk'un benimle konuşmasını fark bile etmemiştim. Hiç birşey duyamadım, herkes heryer durdu. Sadece son cümle: "yaptım, yaptım çünkü bana ilaçların baş ağırısına karşı olduğunu söyledin!" Faruk beni kendine çektiğinde yavaş yavaş kendime geldiğimi hissettim.

"Gece, ne oluyor burda?!" diye bağırdı Faruk endişeli şekilde. Cevap veremedim. Sadece Efe ve Emre'ye baktım. Efe etrafina bakındı. Gözleri bana deydiğinde şok içinde baktı. "Ben...ben eve geçsem iyi olur." dedim Faruk'a.
"Seni getireyim?"
"Hayir. İstemiyorum." dedim yürümeye başlayarak.

Faruk beni takip etmiyordu, yalnız kalmam gerektiğini biliyordu. Ben ise nereye yürüyeceğimi bilmiyordum. Duvarların hepsi üzerime geliyordu. Artık aldığım ilaçlar yüzünden mi yoksa yaşadığım şok yüzünden mi bilmiyordum.

Ama bildiğim tek şey vardı...

Bu sefer susmayacaktım.

Ben konuşacaktım ve o ölecekti.