Gecem | Texting

2.8

Şimdi bu şarkıyı düşünün, arkada rüzgar ve dalgaların sesi..

Ölmenin faydasını hiç anlamamıştım. İnsanların neden intahar ettiğinide. İntahar aslında aniden gelen birşey değil, verdiğimiz tüm sinyalleri anlamadiğiniz için akıla gelen tek çaredir. Bazi insanlar intaharı saçma bulur, baziları ise intaharla sessiz çığılıklara son verir. Etrafına, o kişiye neler yaptırdığını, nelere yapmaya izin verdiklerini gösterir.

Bazen insan bile bilmez nasil hissettirdiğini. Bazen ailen bile bilmez neyi hissettiğini. Bazen arkadaşların bile bilmez neyin değiştiğini. Ve sen susuyorsun, küçük kiz. Her zamanki gibi. Ama korkuyorsun. Bir gün bütün bu içine attıkların bomba gibi patlayacak diye. bu gidişle gençliğini öldüreceksin diye korkuyorsun.

*** (yazarın anlatamıyla)
"Yapamam bunu" dedi Gece etrafına bakınarak. Terliyordu, çünkü artık kendinden korkuyordu. İçindeki sesler ona 'atla' diye bağırırken kendisi ne yapacağına şaşırıyor. Evet, Gece artık yaşamak istemiyordu. Fakat babasını yalnız bırakmak istemiyordu. Onu üzmek veya kızdırmak istemiyordu. Onun iyiliğini düşünüyordu.

"Kalbi dayanamaz.." diye fısıldadı denize bakarak. Dalgalar hızla yayılmaya başlıyordu. Sanki denizde yaşayan her varlığa Gece'nın planından bahseder gibi yükseldi dalgalar. Gece derin bir nefes alıp etrafına bakındı. Gözleri yaşlar içinde süzülürken şehirin işikları bulanık şekilde gözüküyordu. Uçurumun üzerinde durup denize bakması ne kadar yanlış olduğunu biliyordu, fakat yinede vazgeçemiyordu.

Gece artık herşeyin durmasını istiyordu. Kalbi fazla hızlı atıyordu, nefes alırken zorlanıyordu, doğru düzgün düşünemiyordu, herşey yanlıştı. Attığı her adım, söylediği her söz, yanlıştı. Gece artık delirmek üzereydi, ve o bunu biliyordu. Kimseye güvenemiyordu, kimseye derdini anlatamıyordu. Kerem yanında olsa bile onu dertleriyle sıkmak istemiyordu.

"hayır hayır hayır.." dedi titreyen sesi. Ayakları artık tutmuyordu, her an bayılacakmış gibiydi. "Olmaz, şimdi değil, hayır!" diye bağırdı artık genç kız. Başı dönmeye başlarken kendini tutmaya çalıştı. Hızla nefes alıp veriyordu, her an kötüleşiyordu. Yavaş yavaş bedeninin kontrolünü kaybediyordu. Gece kumun üzerine oturup telefonuna baktı. Kerem ona on beş dakka önce yazmıştı. Neredeydi o?

Genç kız arkasına döndüğünde , önünde o duruyordu. Asker adımlarıyla ona doğru yürüyordu. Herşey yavaşlanıyordu. Adımları, denizin dalgaları, ve kuşların sesi. Gece'nın kalbi hızla atmaya başladı. Bu sefer korkudan değil, mutluluktan. Kerem, Gece'yi yarım saatır deli gibi aradığı için kalbi hızla atmıştı. Korkuyordu. En yakın dostunun intahara kalkışmasından. Fakat Kerem Gece'nın yüzünü görür görmez rahatladı.
Çünkü o artık geceyı tanıyordu. Sakınleşmıştı, ve içindeki sesler yavaş yavaş sessiz kaldığınıda.

Kerem yavaş adımlarla gece'nın yanına gitti. İçinden kızıyordu kendine, onu koruyamadığı için ve kontrolü kaybettiği için. Fakat bunu geceye göstermek istemiyordu. Kerem Gece'nın yanına oturup birlikte dalgalara baktılar. Aralarında büyük sessizlik vardı. En sonunda Kerem konuşmaya başladı.

"Sana ne yaşattılar?"

Gece büyük gözlerle Kerem'e baktı. O ise zaten Gece'ye endişeli şekilde bakmıştı. "Boşver, unut gitsin." dedi genç kız denize bakarak.
"Seni çok kırdılar, değil mi?"
Gece yine sustu. Kerem o an beklenmedik şekilde Gece'ye sarıldı. "Herşey düzelecek." diye fısıldadı sessiz tonuyla.
Gece şok olmuştu. Kerem hayatında hiç ona yanaşmamıştı.

Gece tam kollarını kerem'ın beline koyacakken aklına Emre'nın ona sürekli sarıldığını, ve tacız edici şeyler söylediği gelmişti. Ve Efe'nın ona 10 aydır yalan söylediği gelmişti. O sırada Gece Kerem'ı geri itip ayağa kalktı hızlıca. "D-dokunma bana!" diye bağırdı sadece. Kerem Gece'nın neden böyle davrandığını anlamamıştı. Sadece susup ona baktı. Çok mu ileriye gitti? Yanlış birşey mi yaptı? Gece'yı rahatsız mı etti? Onu üzdü veya kızdırdı mı?

"B-ben.." diye başladı Kerem ayağa kalkarak. Geceye kendini açıklamak istiyordu fakat Gece ona korku dolu baktı. Sanki Kerem her adım attığında ona zarar verecek gibiydi. "Yaklaşma!" diye bağırdı Gece. "Gelme yanıma!"
Delirmek üzereydi. Artık kontrolü kaybediyordu. Kerem ne yapacağını bilmiyordu. Gece'nın önünde durdu sadece. "Gece, korkuyorsun, biliyorum. Ama ben sana zarar vermeyeceğim."

Gece Kerem'e yalvarır şekilde baktı. Ona inanmak istiyordu, fakat korkuyordu. Birisi ona yalan söyleyip herşey boşuna olacağından korkuyordu. "Kerem ben çok korkuyorum." diye fısıldadı denize bakarak. Her an uçurumdan atlayacak gibiydi. "Ben burdayım." diye fısıldadı Kerem.
"Ya gidersen?" diye sordu Gece hıçkıra hıçkıra ağlayarak.
"Gitmem, ben hep yanındayım, gece."

---

Bu bölüm bu sefer mutlu değildi maalesef

SIZLERI SEVIYOREEE💋