Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
28. HER ŞEYE RAĞMEN
06 Mart 2023.
İskenderun / Hatay
"Bilal, koşma düşersin," diyerek ona kollarımı açtığımda Zamir'in küçük versiyonu olan iki yaşındaki Bilal bana doğru geldi gülerek. Şehit Tuğgeneral Bilal Hancıoğlu'nun adını taşıyan bu minik son zamanlarda yüzümü güldüren tek şeydi.
"Apla," diyerek yanağımı ısırdığında kahkaha attım.
"Abla," diye düzelttim onu. Ama tekrar bildiği gibi söyledi ve güldü.
"Yavaş yavaş öğrenecek ablası," dedi içeriye giren Mihrinaz. Bilal'i kucağıma alıp ayağa kalktım. "Zorladı mı seni?"
"Hayır," dedim. "Siz ne yaptınız?"
"Gemileri ziyaret ettik. İhtiyaç listesi çıkardık. Arif gidip alacak ne gerekiyorsa." Mihrinaz, dedesinden ona kalan gemileri depremzedeler için barınma noktası haline getirmişti. Aynı zamanda tüm maddi imkanlarıyla seferber olmuştu. Tam on tır almıştı ve Hatay'ın farklı noktalarında her gün sıcak yemek dağıtıyorlardı.
"Gemi!" diye bağırdı Bilal. "Gemiye gidek!"
Bilal sanki ailesinin genlerini taşıdığını ispat etmek ister gibi her fırsatta gemilere bayıldığını gösteriyordu. Büyüyünce kaptan olabilirdi. Çünkü gemilere aşıktı gerçekten de. Sürekli gemi oyuncakları aldırıp onları banyodaki küvette yüzdürüyordu.
"Gideriz oğlum," dedi Mihrinaz'ın arkasından eve giren Zamir.
Bilal, Zamir'i gördüğü an kollarını ona doğru uzattı. "Baba!"
"Hayatımın anlamı," dedi Zamir sevgi dolu bir sesle ve bize doğru ilerledi. "Söyle, babam."
"Gemi!"
"Gideriz," dedi Zamir ve Bilal'i kucağımdan alıp öptü doyasıya. Depremden sonra psikolojileri altüst olmuştu ikisinin de. O gece evleri tek katlı ve sağlam olmasına rağmen çok büyük bir korku yaşamışlardı. Zamir her ikisini yalın ayak dışarı çıkarmış, ardından Baran ve Büşra'nın evine koşmuştu. Ve o günden sonra her fırsatta bu şekilde ilgiye boğuyorlardı birbirilerini. Çünkü kaybetmek korkusunu buradaki herkes iliklerine kadar yaşamıştı.
