Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20. SEKİZ KASIM
(1.KİTAP FİNALİ)
Savaş bana hiçbir zaman uzak bir kavram değildi çünkü her zaman masumların öldükleri yerlere gider, onlar için savaşırdım.
Ölüm de bana uzak kavram değildi. En yakınım dâhil birçok kişinin ölümünü görmüştüm, sayısız cenazeye katılmıştım.
Ama öldürmek... Bu bana dünyalar kadar uzaktı. Defalarca poligonlara katılıp şişeleri, cansız mankenleri hedef alıp onlara kurşun sıksam da hiçbir zaman birinin ölümüne sebep olacağımı düşünmezdim.
Arabayı çok dikkatli kullanırdım mesela. Kendimden çok başkasının ölümüne ya da yaralanmasına sebep olmaktan korkar, gözümü dört açardım. Birine zarar verme ihtimali beni delirtirdi.
Attığım adımlara dikkat ederdim. Karıncaları bile düşünür, onların ölümüne sebep olmak istemezdim.
Bu savaş beni, bambaşka bir kadına dönüştürmüştü. Kanın kokusuna aşina, öldürmekten çekinmeyen, eline mikrofon yerine silah almış bir kadın olmuştum artık.
"Sona yaklaşıyoruz sanki..."
Sırtımı yatak başlığına yaslamış şekilde ayaklarımı yatağa uzatıyordum. Haris ise yatağın ucunda oturuyor ve haritayı inceliyordu.
Bakışları bana doğru tırmanırken, "Çok yorgun görünüyorsun," diye mırıldandım. "Seni ilk bulduğumda böyle değildin."
"Nasıldım?"
"Hırçın bir deniz gibi," derken, yüzünde o halimi canlandırıyordu sanki. "Asi. Öfkeli. Nefret dolu. Suçlayıcı tavrın vardı mesela. Ama karargâha gelip savaşmak istemeyen askerlerle konuştuktan sonra değiştin. Onlarla empati kurdun. Sonrasında kendi içinde çatışmalar ve zihninin içinde kargaşalar başladı. Bu... Seni yoran şey tam olarak bu."
"Senin yüzünden düşmanla empati yaptım ben. Yalanların yüzünden..." Yutkundum. "Haris... Sen nasıl başardın? Yıllardır onlarlasın ama onlardan değilsin. Onların komutanıydın, onlara belki de birçok şeyi sen öğrettin. Çoğu sana minnet duydu, sevdi belki de... Ama sen içten içe her zaman onlara nefret besledin ve bu savaşı bekledin."
