FELAH

24. PİYON

650+ oy, 650+ yorum olacak sınırımız.

Keyifli okumalar!🩶

Ruelle - Game Of Survival

5 Kasım 2020.

"Neden uyumadın?"

"Kurt uyumaz," dedi kısık bir sesle. Gelip yanında oturduğumda derin iç çektim. Beyaz duman dudaklarımın arasından kaçıp buz gibi havaya karıştığında uzaktan gelen çatışma seslerini dinledim bir süre.

"Yapayalnız hissediyorum."

"Kapana kısılmış gibi hissediyorsun aslında... Başını kaldır ve gökyüzüne bak. İyi gelecektir."

Dediğini yaparak başımı kaldırdım ve parlak yıldızların gözlerimi kamaştırmasına izin verdim. Kısa bir sessizlikten sonra, "Gökyüzü bu kadar güzel ve masumken yeryüzünün kocaman bir pislik içinde kaybolması adil değil," diye fısıldadım.

"Yeryüzünde hiçbir şey adil değil. Bunu kabullenmemiz gerekiyor artık, Hilal."

"Mücadele etmeyecek miyiz?"

"Nereye kadar?"

"Ölene kadar..."

"Bir ömrü mücadele ederek mi geçirmek istiyorsun?"

"Gözlerimi kapatıp her şeye kör olmak çok acımasızca geliyor."

"Peki, kendine acımasız davranmış olmuyor musun?" diye sordu ve merakla cevabımı bekledi. "Kendinden eksilterek yaşamak, en büyük haksızlık değil mi sana verilen yaşama? Seni anlıyorum, Hilal. Mutlu anılar, çok acı veriyor bana da. Haksızlık gibi. Ama aksi de bize haksızlık."

"Gözümü kapattığımda o mutlu çocuğu görmek beni çok üzüyor."

"Hayal kırıklığı."

Kaşlarımı çattım. "Ne?"

"Şu anım, çocukluğum için bir hayal kırıklığı. Küçükken mutsuzdum, büyürken mutlu olacağım umuduyla yaşadım hep. Ve ben, kendime en büyük haksızlığı yaptım. Dev bir hayal kırıklığına dönüştüm. Ablam hayattayken beraber uzanırdık onun yatağına, bana masallar okurdu hiç yorulmadan. Onun sayesinde hayaller kurmayı öğrendim, zihnimde hep bir sürü olay döndü, masalların sonlarını değiştirirdim bazen kendimce, farklı şekilde kurgulamaya başlardım o hikâyeyi."

"Masallara inanma. Hayat masallardan çok daha farklı bir yer ve tutunman için gerçekleri öğrenmen gerekiyor."

Babamın küçükken kurduğu cümle zihnimde yankılandığında başımı Haris'in omzuna yasladım yavaşça. Bunu yaptığım an nefesi kesilir gibi oldu, bedeni taş kesildi.

Onun bana karşı olan bu hassas tavrı, annemi anımsattı bir anlık.

"Masallara inan..."

"Neden, anne?"

"Çünkü senin hayatın da bir masal aslında. Masallara inanmazsan nasıl yaşarsın kendi hayatını?"

"Anne, beni seviyor musun?"

"Tabii ki seni seviyorum. Sen bizim biricik kızımızsın. Baban ve ben, seni çok seviyoruz."

"Babama benzemezsem beni sevmez. O yüzden ben onun gibi olacağım. Ama sen beni her koşulda seversin, biliyorum. Masallara inanmayacağım, anne."