သေဘာေကာင္းတဲ့လူက ဝန္ဘင္းကိုအနီးနားကတည္းခိုခန္းေလးတစ္ခုငွားေပးတယ္။အခန္းကလည္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းပါပဲ။ကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး မဟုတ္လည္းသူကအဝတ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုနဲ႕ပဲဆိုေတာ့ေက်ာတစ္ခင္းစာေနရာရရင္အဆင္ေျပပါၿပီ။စိတ္နဲ႕လူနဲ႕ကပ္မေနေတာ့အခန္းက်ဥ္းထဲမွာငုတ္တုတ္ကေလးပဲ ထိုင္ေနမိတယ္။ေခါင္းတစ္ခုလုံးကလည္းဗလာျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ငိုေနဖို႔ေတာင္အင္အားမရွိေတာ့သလိုပဲ။
"လူဆိုတာကိုယ္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ကိုက္ညီေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးေနထိုင္ရမယ္။ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ကိုယ့္အႀကိဳက္ကိုလိုက္ေျပာင္းေပးေနမွာမဟုတ္ဘူး"ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳးကိုလည္းသူၾကားဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္သူကဘယ္ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ကိုက္ညီေအာင္ေနရမွာလဲ။ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနတဲ့ေလာကႀကီးမွာဘယ္လိုႀကိဳးစားၿပီးေနရမွာတဲ့လဲ။
.
.
.
ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္
"ေကာင္ေလး နိုးၿပီလား?ေအာ္ ေလာ့ခ်မထားဘူးပဲ။ဝင္ခဲ့ၿပီေနာ္"
"ငါမင္းမနိုးေသးဘူးထင္ေနတာ။ေရာ့ မနက္စာေပါင္မုန့္ယူလာတယ္။စားၿပီးရင္ မင္းအေမအမ်ိဳးဆီသြားၾကရေအာင္"
ဝန္ဘင္း ဘာမွစားခ်င္စိတ္မရွိေပမယ့္ ဝယ္ေပးတဲ့သူရဲ႕ေစတနာကိုေစာ္ကားရာမေရာက္ေအာင္ေတာ့လွမ္းယူလိုက္တယ္။
"ေက်းဇူးပါ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္စားလိုက္ပါ့မယ္"
"မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးဘူးလား?ငါကမင္းငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေတာ့ၿပီးၿပီထင္ေနတာ။ဒါနဲ႕မ်က္ႏွာသစ္စရာေရာရွိရဲ႕လား"
"တစ္ခါသုံးပစၥည္းေလးေတြေတာ့ ထားေပးထားမယ္ထင္တယ္၊ကြၽန္ေတာ္အဲ့ဒါပဲသုံးလိုက္မယ္"
မ်က္ႏွာသစ္ ဖို႔ထလိုက္မွ သူ႕ခါးေတြေျခေထာက္ေတြကေန တဂြၽတ္ဂြၽတ္နဲ႕အသံေတြေတာင္ျမည္လာတယ္။မေန႕ကေရာက္ကတည္းကထိုင္ေနမိတာ ေနာက္တစ္ေန႕ကိုဘယ္လိုကူးသြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး။
"အိုက္ဂူး လူငယ္ေလးျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ မႀကံ့ခိုင္လိုက္တာ။ငါ မင္းအ႐ြယ္တုန္းကဆို ေတာင္ဘက္ဝင္းနံရံနဲ႕ေျမာက္ဘက္ဝင္းနံရံကိုခုန္ကူးရင္း ထမင္းစားလာတာ "
YOU ARE READING
My Only Sunshine
Fanfic"ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးကမင်းတစ်ယောက်တည်းပေါ်မူတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ"
