ဝန္ဘင္းမ်က္လုံးမဖြင့္နိုင္ေသးေပမယ့္ မ်က္ႏွာေပၚလာထိုးတဲ့ေနေရာင္ေၾကာင့္ နိုးၾကားစျပဳလာတယ္။
"နိုးရင္ထေတာ့ ဟိုပြတ္ဒီပြတ္လုပ္မေနနဲ႕ ဘယ္ခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲ?"
ဝန္ဘင္းရဲ႕မ်က္လုံးေတြဖ်က္ခနဲပြင့္ၿပီးျပဴးက်ယ္သြားမိတယ္။
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ညေတြေစာေစာအိပ္ပါလို႔။ဒီဖုန္းပဲၾကည့္ေနတယ္ မနက္က်မထနိုင္ေတာ့ဘူး ဒီေန႕ကစၿပီးညကိုဖုန္းသိမ္းမယ္ေကာင္စုတ္ေလး"
ဝန္ဘင္းေငါက္ခနဲထထိုင္လိုက္ရင္းပါးစပ္မွအံၾသမႈအျပည့္နဲ႕ေရ႐ြတ္လိုက္မိတယ္။
"အေမ?"
"မ်က္ႏွာကသရဲေတြ႕သလိုပဲ အဲ့ဒါဘာျဖစ္ေနတာတုန္း?ထေတာ့သြက္သြက္လက္လက္ေက်ာင္းသြားရဦးမွာ"
"မ..မျဖစ္နိုင္ဘူး အေမက..အေမက မရွိေတာ့ဘူးေလ"
"ေကာင္စုတ္ေလးနင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?အိပ္မက္မက္ေနရင္လည္းထေတာ့"
"ငါပါေသသြားတာလား ဘာႀကီးလဲဒါက?"
အေမကဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ေခါင္းတခါတခါနဲ႕အခန္းထဲကျပန္ထြက္သြားတယ္။ဝန္ဘင္းကေတာ့ အံ့ၾသမႈေၾကာင့္ေနရာမွာတင္မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႕ေၾကာင္ၿပီးမလႈပ္မယွက္ျဖစ္ေနမိတယ္။
စိတ္ကိုစုစည္းၿပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဝတ္ထားတာက ဟိုးအရင္သူဝတၳဳထဲေရာက္ခါစကအဝတ္အစားေတြ။
"ဘာလဲဟ အကုန္လုံးကအိပ္မက္ေတြလား?မျဖစ္နိုင္ဘူး လုံးဝမျဖစ္နိုင္ဘူး"
အတန္ၾကာေအာင္ထိုင္ေနၿပီး အေမ့ဆီကမနက္စာစားဖို႔ ေခၚသံၾကားမွသတိျပန္ဝင္လာတယ္။
"ဒါကေရာ ငါ့အေမအစစ္လား? ဘာေတြလဲ႐ူးေတာ့မယ္"
အခန္းထဲကထြက္ၿပီး အေမေစာင့္ေနတဲ့ထမင္းစားခန္းထဲကိုေလးလံေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ဝင္သြားလိုက္တယ္။ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ခ်ိတ္ထားတဲ့ျပကၡဒိန္ကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ 2024 January တဲ့။
ထမင္းစားပြဲမွာဝင္မထိုင္ခင္ လက္ေဆးေနတဲ့အေမ့ကိုေနာက္ကေနသြားဖက္ထားလိုက္တယ္။သူအေမ့ကိုလြမ္းေနခဲ့တာေလ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာေတာင္အတူတူမရွိခဲ့လိုက္ရဘူး။အခုအကုန္လုံးက ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာအေမကိုမ်က္ဝါးထင္ထင္ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတာေတာ့အဆိုးထဲကအေကာင္းေပါ့။
YOU ARE READING
My Only Sunshine
Fanfic"ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးကမင်းတစ်ယောက်တည်းပေါ်မူတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ"
