အ႒မေျမာက္တနဂၤႏြေေန႕.....
"အဲ့ေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္ေနတာလား?"
"အင္း အမ်ားႀကီးေပ်ာ္တယ္"
ကစားကြင္းမွာအ႐ုပ္ေကာက္ရင္းရလာတဲ့ သမင္႐ုပ္ကေလးကိုလက္တစ္ဖက္ကကိုင္၊တစ္ဖက္က သက္ရွိသမင္ေလးရဲ႕လက္ကိုဆြဲကာ ကေလးတစ္ေယာက္လိုခုန္ေပါက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေပ်ာ္ေနမိတယ္။
"ေဟ်ာင္းတကယ္အရမ္းေတာ္တယ္သိလား ကြၽန္ေတာ္ဆို လိုခ်င္တဲ့အ႐ုပ္တစ္ခါမွမရဖူးဘူး အဲမဟုတ္ေသးဘူး လိုခ်င္တဲ့အ႐ုပ္ေရာ မလိုခ်င္တဲ့အ႐ုပ္ေရာတစ္ခါမွကိုမရဖူးတာ"
ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္း တစ္ေယာက္အ႐ုပ္ေကာက္စက္နားမွာ လူအျမင္ကပ္ခံရတဲ့အထိ သူမ်ားေတြကိုေတာင္အလွည့္မေပးဘဲ ၂နာရီေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားေကာက္ခဲ့ရတာတန္တယ္လို႔ထင္မိတယ္။
"မင္းေပ်ာ္ေနရင္ရၿပီ ကိုယ္ကအကုန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးမွာ"
စကားေျပာရင္းလက္တစ္ဖက္က အာတာပူစီေလးကို ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ကေလးေလးရဲ႕ပါးစပ္နားတိုးေပးလိုက္တယ္။
"မစားရတာၾကာလို႔လားမသိဘူး ေကာင္းလိုက္တာ အရသာကလည္းတအားမခ်ိဳဘူးအေတာ္ပဲ"
"ကိုယ့္အခ်စ္ေတြေလာက္ေတာ့ဘယ္ခ်ိဳပါ့မလဲ အသက္ကေလးရယ္"
ဝန္ဘင္းကေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ကာ
"အဲ့လိုႀကီးမေျပာပါနဲ႕ဆို တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ"
နား႐ြက္ဖ်ားေလးေတြေရာ ပါးေလးေတြေရာနီရဲေနကာ တစ္ဖက္ကိုအၾကည့္လႊဲေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုအတင္းလိုက္ငုံ႕ၾကည့္ေနရင္း
"တကယ္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕အသက္ကေလးမို႔အသက္ကေလးလို႔ေျပာတာေပါ့ အသက္ကေလးရဲ႕ မရွက္ပါနဲ႕"
"ေဟ်ာင္း!မေခၚနဲ႕ေတာ့လို႔ အဲလိုႀကီး!"
ရွက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကို စ ေနာက္ေနရင္းခါးက အကၤ်ီစကိုလာဆြဲသလိုခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
သူ႕လိုပဲ လက္ထဲမွာအာတာပူစီေလးကိုင္ထားတဲ့ ၅ႏွစ္ဝန္းက်င္အ႐ြယ္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"ကိုကိုကေနမေကာင္းဘူးလားဟင္?"
ဝန္ဘင္းနဲ႕ေဆာင္ခ်န္းတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ေဆာင္ခ်န္းက ကေလးေလးေမးတာကိုျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
YOU ARE READING
My Only Sunshine
Fanfiction"ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးကမင်းတစ်ယောက်တည်းပေါ်မူတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ"
