ဝန္ဘင္း အျပင္ကိုထြက္က်လာေတာ့မလိုခုန္ေနတဲ့ႏွလုံးသားေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ေပၚကိုလက္ကေလးတစ္ဖက္နဲ႕ဖြဖြေလးဖိထားလိုက္တယ္။
"ဘယ္နားကေနမေကာင္းလို႔လဲ?အသက္ရႉရတာခက္လို႔လား။ကိုယ္ဆရာဝန္သြားေခၚ.."
"မဟုတ္ဘူး အဆင္ေျပတယ္"
"အဲ့ဒါဆို ဘာလို႔ရင္ဘတ္ကိုလက္နဲ႕ဖိထားတာလဲ?အားနာစရာမလိုပါဘူး ခုသြားေခၚလိုက္.."
"အဆင္ေျပတယ္လို႔"
"ေသခ်ာလား?အဆင္မေျပတာရွိရင္ခ်က္ခ်င္းေျပာေနာ္"
ဝန္ဘင္းလည္းရွက္ရွက္နဲ႕ ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္း ခြံ႕ေပးတဲ့ဆန္ျပဳတ္ေတြကိုပဲစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာေတာ့ပဲ ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ဒီလိုက်ေတာ့လည္းခုနသူမေသာက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဆန္ျပဳတ္ကအရမ္းအရသာရွိေနသလိုလို။
ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္း ကသူ႕ႏႈတ္ခမ္းမွာေပေနတဲ့ အႂကြင္းအက်န္ေလးေတြကိုတစ္ရႉးနဲ႕တိုက္ရိုက္မသုတ္ေပးပဲသူ႕လက္မေလးနဲ႕ဖြဖြေလးသုတ္ေပးၿပီးမွ သူ႕လက္ကိုတစ္ရႉးနဲ႕ျပန္သုတ္လိုက္တယ္။
"အရင္ ကိုယ္မရွိတဲ့ေန႕ေတြတုန္း ဘာစားလဲ"
"ထယ္ဟိုေဟ်ာင္းယူလာေပးတာ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ထင္တာပဲ အရည္ေတြပဲေသာက္ေနရတာ"
"ဒီရက္ပိုင္းေလး သည္းခံလိုက္ေနာ္။ျမန္ျမန္ေနေကာင္းရင္ ျမန္ျမန္ေဆး႐ုံဆင္းရမွာ။အဲ့အခါက် စားခ်င္တာ ဝယ္ေကြၽးမယ္ မဟုတ္ေသးဘူး ကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကြၽးမယ္ သိၿပီလား"
"ေဟ်ာင္းက ခ်က္တတ္တယ္?"
"ဒါေပါ့ အထူးပုဂၢိုလ္ေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္သင္ထားတာေလ"
"အာ~အဲ့လိုလား"
'ငါ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေလးေပ်ာက္သြားတာ သူကအထူးပုဂၢိုလ္ေတာင္ရွိေနၿပီေပါ့။ရယ္ရတယ္ ပတ္ဝန္ဘင္း မင္းဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ေနတာလဲ"
ပတ္ဝန္ဘင္း ငိုခ်င္လာျပန္တယ္။သူဟိုဖက္မွာေနခဲ့တုန္းက၆လေလာက္မက်ပဲေအာင့္ထားခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ေတြကအခုမွအတိုးနဲ႕လွ်ံက်ခ်င္ေနသလိုပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ"
"ခုနကမွနိုးတာမဟုတ္ဘူးလား။တစ္ခ်ိန္လုံးအိပ္ေနရင္ထိုင္းမွိုင္းတယ္ ကိုယ္တို႔စကားေျပာၾကဦးစို႔ေလ"
YOU ARE READING
My Only Sunshine
Fiksi Penggemar"ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးကမင်းတစ်ယောက်တည်းပေါ်မူတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ"
