Meissa Black/ Marauders

~31~

 Sirius'a ulaşma çabalarım çok hızlı karşılık bulmuştu. Onunla çok uzun bir süre sonra yüz yüze konuşacak olmak beni fazlasıyla geriyor. Kararlaştırdığım yere takip edilmediğimden emin olduktan sonra ilerlemeye başladım. Ağacın altında onu gördüğümde yerimde kısa bir süre duraksadım ama dik duruşumla ilerlemeye devam ettim. Bu süreçte gözlerini hiç benden çekmeden yanına ulaşmamı bekledi. Yanına vardığımda bir süre ikimizde sessizce birbirimize baktık. İçimdeki hisse engel olamadım. Ne kadar reddetsem bile onu özlemiştim.

 "Neden görüşmek istedin Lestrange?" sesinde şüpheli bir tını vardı hissetmiştim. Eh doğal olarak bana koşulsuz güvenmesini kimse beklemiyordu. Başımı dikleştirdim. "Sen neden bu kadar kolay kabul edip geldin peki?" Yutkundu ve ilk defa gözlerini kaçırdı benden. "Jameslara yardım ettiğini duydum. Bunu neden ne sebeple yaptın bilmiyorum ama ailemin canını kurtardın. O gece gerçekten de o piç oraya saldırdı. Bu yüzden ne istiyorsun bilmiyorum ama en azından dinlemeye karar verdim." 

Ailem dedi. Üstünden seneler geçmesine rağmen hala neden canımı bu kadar yakıyordu. Benim de kendi ailem vardı. Her şeyden çok sevdiğim arkadaşlarım ailemdi. Bu saçma düşünceleri hızla kafamdan uzaklaştırdım. "Sana daha doğrusu size anlatmak istediğim çok önemli bir mevzu var." Ardından hortkuluklarla alakalı bildiğim her şeyi anlattım en ince ayrıntısına kadar. Yüzünde şaşkın bir ifade vardı. "Ne saçmalıyorsun Meissa hiçbir şey anlamıyorum. Kafam çok karıştı." Ardından Potter'a yaptığım teklifi ona da sundum.

 "İstersen zihnime gir Sirius belki daha aydınlatıcı olur." Beni onayladı ve zihnimin kapılarında teker teker dolandı. Gözlerinde büyük soru işaretleri ile bana bakıyordu. "Anlamıyorum Meissa bana bunları neden anlattın şimdi. Ne yapmaya çalışıyorsun sen?" Yüzümde ki sarsılmaz ifade kısa bir süreliğine düşsede hemen kendimi toparladım. "Ben bu siktiğimin hortkulukları yüzünden kardeşimi kaybediyordum. Buna dayanamazdım Black." Yüzü buruşur gibi oldu kardeşim dediğimde. Gözlerinde o ailem dediğindeki hissettiklerimi gördüm ama görmezden gelmeyi tercih ettim her zaman olduğu gibi. Biraz da olsa gözüm açıldı. Sakın heveslenme hala çoğu görüşüm aynı. Ama bu Potter bebeği içimde zar zor tutunan vicdana dokundu."

 "Yani diyorsun ki tüm bu büyük planı bir bebek için yapıyorum. He bir de kardeşin var tabi nasıl unuturum." İnanamıyormuş gibi konuşuyordu. Belki de haklıydı benim gibi bir kadın için imkansız görünüyordu. "Benim de yeğenlerim olacak Black. Benim de bir ailem var ve genişliyor. Belki de onlar yüzünden taşlaşmış olan kalbim biraz eridi ve o bebeğe acıdım. Oldu mu tatmin oldun mu? He evet bir de kardeşim var onun zarar görmesine dayanamam ve izin vermem. Asla."

 Gözlerime öyle yoğun bakıyordu ki ister istemez gözlerimi kaçırmak zorunda kaldım. "Oldum. Tatmin oldum." Sesinin sertliği ve yoğunluğu altında ezildim resmen. "Peki benden ne istiyorsun tam olarak onu söyle ve bitsin konuşma." Tekrar yüzüne bakacak cesareti topladım kendimde. "Bir noktada hedefimiz ortak ve biz hortkulukları nasıl yok edeceğimizi bilmiyoruz. Tabi geri kalanları nasıl bulacağımızı da. Dumbledore yardım edebilir diye düşündük. Ona direkt ulaşmak zor olur diye sana ulaştım." 

 Sakince kafasını salladı. "Bildiririm bu anlattıklarının hepsini merak etme. Konuşma bittiyse gidiyorum." Kafamı olumlu anlamda salladım. "Bitti farklı bir bilgi öğrenirsem bildiririm. Ya da siz kabul ederseniz beraber çalışırız karşılıklı bilgi alışverişi şeklinde." Gelişigüzel kafasıyla onayladı. Tam gözlerimin içine baktı. "Küçük kardeşin için taraf değiştirmen... Ben anlattığımda beni dinlememiştin bile. Tek başıma bıraktın. Sen de herkes gibi elini çektin üstümden. Ama şimdi gelmiş kardeşin için istediğini söylüyorsun bana. Ki o bunun için hiçbir çaba göstermediği halde. Sen aslında harika bir kardeşsin Meissa. Ama asla benim kardeşim olamadın." Buruk bir gülümsemenin ardından cisimlendi.