Karanlık çöküp ay, ışığıyla dünyayı aydınlatmaya başladığında Cem her zamankinden biraz erken eve dönmüştü. Sabahki güzel kahvaltının ardından spor salonuna gidip egzersizini yapmış sonrasında sahilde güzelce turlamıştı,bu sebepten yorgunluğu yüzünden bile okunuyordu. Telefondaki saatine bakıp saatin 18.30 olduğunu doğruladığında kirli çamaşırlarının olduğu çantasını yere bırakarak etrafa göz gezdirdi. Dışarıdan Defne için yeni ve güzel bir telefon almıştı. Son çıkan ve teknoloji bağımlısı yapacak cinsten güzel olanlardan. İçinde onu mutlu edecek olmanın verdiği heyecanla etrafta Defne'yi görmeyi umarak dolaşırken Fatma Hanım yanında hayalet gibi belirmişti.
"Fatma Hanım?"dedi şaşırarak Cem. Fatma Hanım elindeki bezi sehpanın üzerine bırakıp Cem'e yaklaştı ve gülümseyerek konuştu.
"Hoş geldiniz Cem Bey.Akşam yemeği hazır hemen hazırlayayım isterseniz."
Cem elini saçlarına dayayıp karşısındaki kadına gülümsemeye çalışarak kafa salladı.
"Olur,Defne'yi de çağırırsınız ben de hemen hazırlanıp iniyorum. Bu arada çantanın içindeki çamaşırlar da yıkanacak size zahmet."
"Tabi Cem Bey yıkarız da Defne Hanım dışarıdalar daha gelmediler"dedi. Cem şaşkın bir şekilde kadına baktı ve sorgular bir ifade takınarak cevap verdi.
"Bana bir yere gideceğini söylememişti. Nerede biliyor musunuz?"
"Sanırım arkadaşına gidecekmiş,erkek mi kız mı bilemem ama isterseniz telefon edin"
"O zaman biraz daha bekleyelim gelmezse ararım ben. Bir saate falan hazır olsun yemekler."
Cem bunları söyleyip ardından merdivende ağrıyan bacaklarını umursamadan hızlı adımlarla yukarı çıktı.Elinde taşıdığı poşete bakarak Defne'nin nerede olduğunu düşündü. Son zamanlarda iyi olan aralarını bozmak istemediği için kendi kendini gazlamayı bırakmalısın diye söylenirken bulmuştu kendini. Odasına geçip hızla kıyafetleri değiştirdi ve Dilan ile olan yatak odalarına girdi.
Dilan'ın kokusu sanki o hiç gitmemiş gibi odanın içerisine hapsolmuştu,Cem derin bir nefes aldı ve odadaki havayı ciğerlerine taşıdı.Oksijen yerine sevdiği kadının kokusu lazımdı ona.Yorgun adımlarla yataklarına vardığında yatakta uzanan Dilan'ı hayal edip yanına uzandı.
"Sensiz geçen 16 sene,kolay değil sevgilim.Umarım beni anlıyorsundur,umarım kızımız da anlıyordur."
Cem gözünü yatağın başucundaki fotoğrafa dikerek bakarken bir yandan da karısını düşünmeye devam ediyordu.Onun sesini,kokusunu,gülüşünü,yaptığı cilveleri düşünüp bir gün unutmaktan korkuyordu. Cem gözünden akan bir damla yaşı silip hiç gözyaşı akmamış gibi ciddi bir ifadeyle yataktan doğruldu ve odadaki bir çekmeceden çıkarttığı video kamerayı eline aldı.Kameranın kapağını kaldırıp içindeki bir videoyu açtı.
Videoda hamile karısı Dilan ve kendisi vardı. Dilan kamerayı tutuyor ve Cem'i soru yağmuruna tutuyordu.
"Aşkım,kızımıza neler söylemek istersin?"
"Hmm...Onu çok sevdiğimi ve onun için her şeyi yapabileceğimi" Cem bu sözleri söylerken gülüyordu,Dilan'ın da gözlerinin içi gülümsüyordu.
"Başka..."
"Onu her şeyden ve herkesten koruyacağımı söylemek istiyorum.Güzel kızım seni çok istedik,sağlıkla gel."
"Evet anneciğim, baban seni çok seviyor biz birlikte senin için çok çaba sarfettik ve biz birlikte çok güzel bir aile olacağız. Seni bekliyoruz,çabuk gel ." Dilan bunları söyleyip Cem' e uzanarak gülüşürken video kapanıyordu. Cem görüntüleri tekrar tekrar sararak izledi,bu gündeki gibi hissetmeyi çok istiyordu.Keşke gerçek bir baba olmayı başarabilseydi ama olmuyordu.Yine de kızının yanında olmaya ve on altı senenin telafisini etmeye çabalıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Babamın Evi
Teen FictionDefne, annesini doğumda kaybetmiş, uzun yıllar boyunca anneannesi ve dedesiyle ufak bir kasabada yaşamış genç bir kız. Dedesinin ölümünün ardından, hayatının bu aşamasında babasının yanında olması gerektiğine inanan anneannesi, Defne'nin babasıyla...
