Defne, annesini doğumda kaybetmiş, uzun yıllar boyunca anneannesi ve dedesiyle ufak bir kasabada yaşamış genç bir kız. Dedesinin ölümünün ardından, hayatının bu aşamasında babasının yanında olması gerektiğine inanan anneannesi, Defne'nin babasıyla...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kırmızı ışık, daha önce hiç bulunmadığı bir odada etrafı aydınlatırken, içinde tuhaf bir his uyandırdı. Defne tedirgin bir şekilde boş odanın içerisinde etrafına bakıyordu. Ne bir kapı ne de bir pencere vardı. Onu kim buraya hapsetmişti? Kırmızı ışık gözlerini yoruyordu ve korkutuyordu. Gözlerini ovuşturdu ve etrafa yeniden bakmaya başladı. Az önce fark etmemiş olmalıydı ama duvarlardan birinde üzerindeki fotoğrafların belli olmadığı çerçeveler asılıydı. Yavaş adımlarla yürüdü ve çerçevelere baktı. Babası, anneannesi, Ege, Caner, Zeynep, Hazel Hanım ve halasının fotoğrafları asılıydı. Gülümseyerek fotoğraflara bakarken birdenbire deprem olmaya başladı ve ardından bir siren sesi duyuldu. Kırmızı ışık yanıp sönüyordu. Bu deprem sanki yalnızca bu odanın içerisinde oluyor gibiydi. Duvarlarda çatlaklar oluşmaya başlamıştı,korkutucuydu.
"BABA!"
Defne, ürkek bir şekilde yere çökerken babasına seslenmişti. Ağzından çıkan ilk kelimenin bu olması ona da garip hissettirmişti. Yıllardır hayatında olmayan adamı korktuğu ilk anda çağırmıştı.
Deprem daha da şiddetlendiğinde siren dışında garip sesler duymaya başladı. Sanki Ege'nin sesi gibiydi.
"Defne!" Ege'nin sesi boğuklaşıp ardından Caner'in sesi duyuldu.
"Def!"
Defne şaşkınca etrafına bakındı ve kafasını ellerinin arasına alıp bağırdı.
"Çıkartın beni buradan! Ege! Caner!"
"Neredesin?" Caner'in sesi yankılandığında Defne ağlamaklı bir halde bağırdı.
"Buradayım!" Defne sarsan depremin şiddetiyle yere yığıldı ve duvarlardan çerçeveler bir bir düşmeye başladı. Defne gözlerini düşen çerçevelere yöneltmişti ve sadece izliyordu. Önce anneannesinin daha sonra Ege ve halasının fotoğrafları düşmüştü. En sonunda ise Hazel Hanım'ın çerçevesi.
Deprem bir sesle anında durduğunda Defne şaşkınca olduğu yerde duvara bakıyordu.
"Kızım"
Bu ses Cem'e aitti. Defne korkuyla ağlamaya başlamıştı. Babasının onu duyduğunu ve kurtarmaya geldiğini düşünüyordu.
"Korkma, yanındayım."
Defne çok yakından duyduğu bu sesle arkasına döndü ve babasını görüp korkmuş bir ifadeyle sarıldı. Öyle sarılıyordu ki neredeyse onu boğacaktı. Cem kızının saçlarını okşuyor ve sakin olmasını söyleyip duruyordu.
"Üzülme, sakin ol baban yanında."
Defne birden gözlerini açtı ve yatakta doğruldu. İçinden ne saçma bir rüyaydı diye düşündü. Cem ile kendisinin duygusal olarak bağlandığını hissetmişti ve kapalı alan fobisi tetiklenmişti. Düşen çerçeveler ve deprem ne anlama geliyordu? Derince bir nefes alıp verdi.
