Babamın Evi

16.Bölüm Geç gelen özür

Defne gözlerini açtığında babasının da yanında uyuduğunu farkedip özlem dolu bir tebessüm belirdi yüzünde. Bu anı ne kadar da uzun süredir bekliyordu. Yutkundu ve duygusal bir şekilde babasını izlemeye başladı. Hiç bu kadar yakından görmediği babasını...

Cem uyurken bile ciddi yüz hatlarına sahipti ve bu Defne'yi şaşırtıyordu. Bir insan uyurken de bu kadar öfkeli olabilir miydi? Koyu kahve saçlarına beyazlar karışmış bazı bölgelerinde de grileşmeler vardı.

Defne bir süre babasını süzüp inceledikten sonra yatakta doğruldu ve komodinin üzerindeki video kamerayı eline aldı. İçindeki videoyu tekrar izlemek için birkaç düğmeye bastı ve video açıldı.
Defne birden annesinin kameradaki yüzüyle karşılaştı , babası da yanındaydı. Tabi kendisi de annesinin karnında minik bir bebek olarak oradaydı.

"Aşkım,kızımıza neler söylemek istersin?"

"Hmm...Onu çok sevdiğimi ve onun için her şeyi yapabileceğimi" babası bu sözleri söylerken gülüyordu, annesinin de gözlerinin içi gülümsüyordu.

"Başka..."

"Onu her şeyden ve herkesten koruyacağımı söylemek istiyorum.Güzel kızım seni çok istedik,sağlıkla gel."

"Evet anneciğim, baban seni çok seviyor biz birlikte senin için çok çaba sarfettik ve biz birlikte çok güzel bir aile olacağız. Seni bekliyoruz,çabuk gel ."

Defne bu videoyu izlerken Cem uyanmış kızının tepkilerini seyrediyordu. Defne babasının onu sevdiğini söyleyen annesini izlerken dudaklarını aşağıya kıvırmıştı. Hiç görmediği annesini özlüyordu ayrıca videodaki babasını da geri istiyordu. Dilan öldükten sonra güler yüzlü adam gitmiş yerine yaşayan bir ölü geçmişti sanki. Defne bunları düşünüp biraz dertlendikten sonra yavaşça elindekini komodine geri bıraktı.

Yataktan kalkıp geri döndüğünde babasının da uyandığını fark etti. Cem gülümsemeye çalışarak kızına bakıyor ve aynı zamanda da yataktan kalkıyordu.

"Ne ara uyudum bilmiyorum"dedi Defne'ye bakarak Defne kafa salladı ve bunları umursamadığını belirtmek için babasına gülümsedi.

"Çocukluğumda olması gereken şeyleri şimdi yapıyoruz sanırım"

Cem duraksadı ve Defne'nin lafları ile kafa salladı.

" Haklısın ama bir laf vardır,hiçbir şey için geç değildir diye."

"O laf eminim bunun için değildir ama neyse, bugün de okula gitmek istemiyorum"

Cem tebessüm ederek Defne'nin gözlerine baktı.

"Bugün zaten okula gitmeyecektin. "

Defne babasının okula gitmesi için dayatmamasına şaşırarak ve şaka yaptığını düşünerek bir bakış attı.

"Nasıl yani? Git diye ısrar etmeyecek misin?"

"Demeyeceğim çünkü ikimiz için güzel bir tatil ayarladım.Sadece sen ve ben iki üç gün kalır döneriz."

Defne babasından böyle bir hareket beklemediği için oldukça şaşkındı. Şaşkın ifadesini gizleyemeyerek öylece Cem'e bakıyordu. Cem ise onun tavrına gülümseyerek odadan ayrıldı. Defne babasının odadan çıkmasıyla yatağına oturdu ve babasının birden ona iyi davranışını düşünmeye başladı. Defne'ye göre ya babasının kafasına saksı düşmüştü ya da altı ay ömrü kalmıştı. Garipseyerek bunları düşünürken babasının onu düşünerek böyle bir tatil ayarlamasına sevinip gülümsedi. Babası sonunda baba olduğunu hatırlıyordu.

Defne üzerine giydiği ceketin düğmeleriyle oynarken stresli ve babasıyla başbaşa nasıl günler geçireceğini düşünüyordu. Çocukken hayal kurardı babasının onu artık almaya geleceği günü düşünürdü. Özür dileyeceği ve onu sevdiğini söyleyeceği anı hayal ederdi. Şimdi birliktelerdi,hayalindeki özrü ne zaman duyardı bilmiyordu ama babasının onun için artık uğraşmaya başladığını biliyordu. En azından yanından kaçıp gitmiyor ve vakit geçirmek için zaman ayırıyordu.Defne bir köşede babasını beklerken babasının bu tavırlarının geçici bir şey olmaması için dua ediyordu. Umuyordu ki o iki gün çok iyi davranıp diğer tüm zamanlarda eski Cem'e dönüşmesin.