kimse duyamaz...

22. bölüm

Kimse duyamaz...

Sessizliğimize yenildik anne,
Suustuğuma bakma gözüm hep kan be...

    Gözlerimi açtığımda sağımda amcamı, solumda teyzemi, karşımda halamı Onuru ve Alarayı, En arkada da ağlayan defne ve Elif'i gördüm.

Çok sakindim. Bu kadar sakin olmamalıydım. Kalbimde büyük bir acı vardı evet ama, çok sakindim. Ne hissettiğimi anlayamıyordum. Koluma takılmış olan serumu gördüğümde sakinleştirici olduğunu anlamam pek uzun sürmedi.

"Zeynep" dedi Alara. Yanıma geldi. "Nasılsın güzelim?"

Onur da bana dogru geldi ve göz kırrptı.

Kapıdan Ali girince Ali'ye döndüm. Benim uyandığımı görünce bana buruk bir gülümseme gönderdi. "İyimisin?" Dedi sadece.

Kafamı aşağı yukarı salladım. Elindeki suları amcama ve teyzeme verdi. Sonra benim yanıma geldi.

Bu sırada Onur Ali'ye garip garip bakıyordu. Tabi Ali'de Onur'a.

Alara elimi tuttuğunda "iyi olacaksın. Merak etme" dedi.

Omuz silktim. Artık iyi olmak bile umrunda değildi. Amcam ayağa kalkıp yanıma oturdu. "Miniğim" dedi. O sanki biraz mutlu gibiydi. Sorar gözlerle ona baktığımda "sayıkladın" dedi.

Kaşlarımı çattığımda herkes merakla amcama bakıyordu. "Uyurken, babanın adını sayıkladın. Yani konuştun. Sesini duydum"

Ne?!

"Nasıl?" Dedi Ali.

"Ne?!" Dedi herkes hep bir ağızdan.

Amcam kafasını salladı. "Çok güzel bir sesin var. Konuşabildin. Bir kez daha yapabilirmisin?"

Yutkundum.

Elimi kaldırıp yazdım "sanmıyorum"

Hiç kimse üzerime gelmedi. Ama herkes bana umutla bakıyordu. Ben, şimdi konuşabilmişmiydim yani?

...

15 dakika sonra benim kolumdaki serum çıkartılmıştı ve benim taburcu olacağım söylenmişti. Amcam teyzem ve halam bir araya toplandırlar ve benim kimin evinde kalacağım konusunda tartışmaya başladılar.

Teyzem aynı benim kadar tükenmişlikle "bizim evde kalsın, ablamdan bana kalan tek güzel şey Zeynep"

Halam itiraz etti "alara ve Onud ile çok iyi anlaşıyorlar. Bizim evde kalsın"

Ali tekrar Onur'a baktı.

Bu sefer de itiraz eden amcamdı "ben evde tekim ve en müsaitiniz de benim. Özür dilerim yenge ve abla ama benim yanımda kalmalı."

"Bence" diye atıldı Ali "kendisine sorun"

Hepsi önce Ali'ye sonra birbirlerine baktı. En sonunda teyzem bana döndü. "Hangimizde kalmak istersin Zeynep?"

Derin bir nefes aldım ve işaret dilimle anlatmaya başladım. "Hepinizde kalmak isterim çünkü hepinizi çok seviyorum. Ancak amcamda kalmam benim için en doğru olanı gibi gözüküyor. Siz bir ailesiniz, işe gidip geliyor, kendi çocuklarınızı zor doyuruyorsunuz. Size yük olmak istemem. Amcamsa yalnız ve durumu da iyi. Yani amcamda kalsam daha doğru olacak gibi"

Kısa bir sessizligin ardından "peki" dedi halam. "Amcan sana iyi bakacak kuzum. Merak etme."

"Hadi o zaman" dedi Onur "hastane köşelerinde mi duracağız. Zeynep'i çıkaralım buradan.

Ali benim kolumdan tutarak kaldırmaya çalıştığında Onur da diğer kilumdan tuttu. Aslında kötü değildim. Ya da vazgeçtim dağılmıştım...

Beni asansöre bindirdiler ve hastahaneden çıkarttılar. Hastahane'nin önündeki amcamın arabasına bindim. Herkes kendi arabasına bindiğinde amcamla yola koyulduk.

"Nasıl hissediyorsun Zeybep"

Elimi kaldırıp yazdım. "Hissetmiyorum"

Amcam başını salladıktan sonra daha da konuşmadı. Yol boyu sustu.

...

Eve geldiğimizde ben kendi odama gidip uzandım. Defneyi almalarına izin vermemiştim. O yüzden o da bizimle gelip kendi odasına geçti. Ben nasıl ablayım? Kendimi düşünmekten kardeşimi unuttum.

Yataktan tam kalkıyordum ki aklıma takılan şeyle duraksadım. Amcam benim konuştuğumu söylemişti. Bu, gerçek olabirmiydi? Derin bir nefes aldım. Ağazımı açtım. "Anne" diye fısïldadığımda kaşlarımı çattım. Sesim geliyordu. Sadece fısıltımı duymuş olsam da, sesim geliyordu!

Hızla yatakta doğrulup genzimi temizledim. "A-anne" !!! Benim sesim geliyordu! Ama bu, nasıl oluyordu? Yıllardır ne yaparsam yapıyım sesim çıkmazken, şimdi nasıl oluyordu?

Derin bir nefes aldım. Ayağa kalktım. Odamda bir o tarafa bir bu tarafa dolaşırken ses denemelerimi yapıyordum. Ve hep merak ettiğim sorum cevaplanmıştı. İnce bir sesim vardı...

Bu şoku hemen atlatmam gerekiyirdu.  Yıllardır konuşabilseydim gidip bağıra çağıra konuşurdum demiştim. Oysa şimdi kimse sesimi duymasın istiyordum. Bunun sebebi neydi bilmiyordum. Sanırım 14 yıldır anneme sesime muhtaç ettiğim içindi. Şimdi konuşmamın hiç bir anlamı yoktu. Sessiz kalacaktım. Benim sesimi kimse duyamaz...