Chasing Safe Place ( PART TWO ) The Unspoken Longings

Chapter 49

• | Miserable ;

Sevi's POV ;

Nag babantay ako dito sa hospital nang dumating si sky at nakipaglar kay atlantic. Nakatitig lang ako kay sev na napaka seryoso ang mukha habang nakatitig sa kanyang kapatid na si atlantic na nakikipaglaro at nakikipag tawanan kay sky.

Grabe, hulmang hulma ang mukha ni sebastien. Mapa side view, sebastien ang mukha. Sana ganyan din ang mga anak ko pag dating ng araw, maganda rin naman ang lahi ko, ang pogi ko nga eh.

Mas pogi pa ako kay sebastien.

Totoo 'yon.

Ano kayang iniisip ni sev?

"Sev, okay ka lang?" Hindi na ako nakatiis kaya nilapitan ko na siya.

"I'm fine pops"

"Mukhang hindi ka okay. May gumugulo ba sa isipan mo?" Hindi ko kayang tignan si sev ng ganito siya kaseryoso. Mukha kasing may iniisip siyang malalim.

"I just missed kierra, papa aki, and lolo. It's different now that they are gone. It became different" sabi ko na nga ba at iyon ang iniisip siya. Biglaan lahat ng pangyayari at alam kong shocked parin ang mga bata sa pagkawala ng tatlong mahal niya.

"It's sad. We are all grieving to them. Hindi na po tulad ng dati"

"Pero hindi naman sila mawawala sa puso natin. Nawala lang sila dito sa mundo pero hindi sa puso. Pero kailangan natin tanggapin 'yon kahit napaka hirap para saatin. But just think that they are resting now and they are now genuinely happy. Hindi man nila ginustong mawala sila pero alam natin na pagod na rin sila, at kailangan na rin nilang magpahinga. Isipin nalang natin na tapos na ang mission nila dito sa lupa"

"Dad told me that all of us has a mission to do that's why we are living. We just need to find our purpose in life. Because that's the hardest thing to do. I don't even know what's my mission, my purpose. All I know is to become a good son, a good sibling, and a good human being and to Love" napangiti ako dahil gano'n kalawak ang isip ni sev kaya napapahamga ako ng mga anak ni sev.

Manang mana tala sila kay karalyn at sebastien. Hindi maipagkakaila na parehong namana ng mga bata kung paano mag isip si karalyn at sebastien. Anak nga nila si sev. Siyempre anak ko 'rin 'tong batang 'to. Hindi man ako kasama sa pag gawa, isa rin ako sa nag alaga at nagpalaki sakanila.

"Tama ka sev. But I did all of that, pero bakit kinuha parin ni god si kierra, papa aki, and lolo? I prayed everyday and everynight, that's what dad told me to do"

"Kahit ako wala ring maibigay na sagot sev dahil hindi ko rin alam ang sagot. They died, so live for them. Pilitin mong mabuhay para sakanila sev that's the best thing to do" tumango ito saakin.

"Okay pops, thank you" ginulo ko ang buhok niya at niyakap siya. "Huwag ka ng malungkot, ipag dasal mo rin na sana magising ka ang mommy mo"

"I still want her to sleep pops" napatingin ako sakanya at napabitaw sa yakap.

"Bakit naman?"

"She's been through a lot pops. I know she's tired, hayaan po muna natin mag rest si mommy. Marami pong nangyari at alam ko pong pagod pa po si mom. But I know she's not giving up her life. She loves us, she just need to sleep, kulang din po sa sleep si mom" sabi niya habang nakatitig kay karalyn. Sadyang naiintindihan nga ni sev ang sitwasyon.

Biglang bumukas ang pinto kaya napatingin kami ni sev. Si sebastien. Umupo si sebastien sa tabi ni karalyn kaya nilapitan ko.

"Mukhang talagang ginagawa mong busy ang sarili mo. Hindi na ako mag tatanong kung okay ka lang dahil halata namang hindi" sabi ko at hinawakan ang balikat niya.