Rewrite the star (Complete)

part19

         တက်တူးထိုးပြီးသည်နှင့် ပိုက်ဆံရှင်းကာ မင်ယောင်းနှင့်နှစ်ယောက် ပြန်လာခဲ့သည်။တက်တူးဆိုင်မှထွက်လာပြီး လမ်းကြားကျဉ်းလေးထဲကို နှစ်ယောက်လျှောက်လာခဲ့သည်။မီးရောင်ကလည်းမှိန်မှိန်လေးသာရှိသည်။မင်ယောင်းက ဖုန်းတစ်လုံးနှင့် ရီနာဆီစာပို့နေပြီး သူကတော့ ခေါင်းငုံ့ပြီး အောက်ကလမ်းကိုသာကြည့်ပြီး လျှောက်လာခဲ့သည်။
         ထိုချိန် လူတစ်ယောက်နှင့် တိုက်မိသွားသည်။ခေါင်းငုံ့လျက်ပင်

"တောင်းပန်ပါတယ်"

          ထိုလူက သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေဆဲဖြစ်သည်။ရုတ်တရက် သူရလိုက်သော ကိုယ်သင်းရနံ့။တဖြည်းဖြည်းခေါင်းမော်ကြည့်တော့ မထင်မှတ်ထားသည့်လူ။အသားဖြူဖြူ၊အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် ချစ်စရာပါးချိုင့်ပိုင်ရှင် တနဂ်နွေနာမ်လေး။လည်ပတ်နေသော ကမ္ဘာကြီး ရပ်တန့်သွားသကဲ့သို့ အရာရာက ငြိမ်သက်နေသည်။ထိုအခိုက်အတန့်၊ထိုစက္ကန့်ပိုင်းလေးသည် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးကို အပိုင်စားရသည့်အလား သူ့ကို ပျော်ရွှင်စေခဲ့သည်။
       မျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်ဥလေးများက ပြည့်နှက်လာသည်။အလောတကြီး ထိုလူ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး

"အတ္တ!!မင်း..အတ္တဥယျဉ်မောင်ဟုတ်တယ်မလား"

         ထိုလူ့မျက်ဝန်းတွင် အံ့ဩရိပ်များသန်းနေခဲ့သည်။ချက်ချင်းမှုန်ကုပ်ကုပ် မျက်နှာအသွင်ပြောင်းလိုက်ပြီး

"မင်းလူမှားနေပြီ!ငါ့နာမည်က Uranus !!အတ္တဥယျာဉ်မောင်မဟုတ်ဘူး"

           အသံကလည်း သူကြားနေကျ အတ္တအသံမှ အတ္တအသံအစစ်။မှားနိုင်ရာအကြောင်းမရှိ။သို့သော် ထိုလူက သူ့ကိုယ်သူ Uranus လို့ပြောနေမှတော့ သူဆက်မပြောနိုင်တော့ပါ။ကာယကံရှင်ကိုယ်တိုင်က မဟုတ်ပါဘူးလို့ ပြောနေမှတော့ သူဘာဆက်ပြောရမည်နည်း။ပြောစရာစကားတွေ ကွယ်ပျောက်ကုန်သည်။
       
"Sorry"

       ‌ဒီတိုင်းသာ ဆက်လျှောက်လာခဲ့သည်။နှလုံးသားကသိနေသည်။ဒါအတ္တဥယျာဉ်မောင်မှ အတ္တဥယျာဉ်မောင်အစစ်။ရုပ်ချင်းဆင်သဖြင့် မှားနေသည် ဆိုထားတော့ ကိုယ်သင်းရနံ့ကိုတော့ လိမ်မရပါ။လူတိုင်းက ကိုယ်သင်းရနံ့တူနေတာမဟုတ်။