SAR AŞKA

32°Bölüm

En değerli dostlarım,
3 bin okunmayı geride bıraktık. Şimdi derseniz ki insanlar milyon okumalar elde ediyor diye;
Bu sayının bendeki değerini ben biliyorum, yıllar önceki ecmeceyi biliyorum. Bu yüzden kendimle sonra sizinle gurur duyuyorum.

Ben yazarım, siz okursunuz.

Nicelerimize, sizi seviyorum ve seveceğim...
İyi okumalar ✨ <3

32°BÖLÜM

2 Gün sonra, Konser akşamı

Önümdeki yüzüklere bakarken en sonunda Giray’ın aldığı tek taş, yeşil zümrüt yüzüğü yüzük parmağıma takma kararı aldım. Zümrüt yeşili olan elbiseme çok güzel uyum sağlıyordu.

Konser kapalı alanda olacağı için elbise giysem de üşümeyeceğimi düşünmüştüm yine de elbisemin üzerine deri mont giymeyi unutmadım. Boy aynasından son kez kendime bakarken Giray’da giyinme odasından yakasını düzeltirken çıktı.
Boğazlı, bedenini saran siyah bir kazak giymişti. Altına da kumaş pantolon aymı renkte siyahtı. Kısacası siyahlara bürünmüştü.

Bana doğru adımlarken gözlerine baktım. Gözlerindeki yeşil daha da koyulaşırken parmağımdaki yüzükle aynı renge geldi gözleri.

Gözlerini çok seviyordum.
Gözlerine bütün bir yaşamımı sığdırmıştı.
Gözlerimde kendimi görüyordum.

Yanıma geldiğinde bende aynadan ona dönmüştüm. Bana baştan aşağı bakıp boynuma öpücük kondurdu. Ardından derin bir nefes aldı, salık saçlarımın arasından.

“Çok güzel olmuşsun güzelim.” Diyerek ellerini belime sardığında ellerimi omzuna koymakla yetindim.

“Teşekkür ederim sevgilim, sende çok şıksın.”

Geri çekildiğimde yüzümü özlemle inceledi.

“Seni çok seviyorum Deniz, bil bunu.”
Kıkırdadım.

“Unutmama izin vermiyorsun ki,”

“Vermeyeceğim zaten. Unutma sende, bir an ile çıkarma. Sevgim hep aklında olsun. Ben zaten yanındayım.”

Gülümsedim.

Bu hayatın herkese vereceği bir hediye, bir kişi, bir an oluyordu.
Bana birini vermişti.
Hayır, bana hayatımı vermişti. En büyük hediyede bu olsa gerekti.

Çalan telefonla aramızdaki atmosfer bozulduğunda o da benim gibi üdtünd giydiği deri cekedinin cebinden telefonunu çıkardı ve ekrana baktı.

“Yok ya, bu çocuğun bizi salacağı falan yok. Öldürüp gömmek gerekli.”

“Ozan mı?”
Kafasını sallayarak telefonu sçtı ve kulağına götürdü.

“Efendim Ozan?.. gelin, buradan geçelim… tamam iniyoruz… aldın mı Ceylin’i sen?.. tamamdır, hadi eyvallah.”