UNDER Series #1: I'm in love with your eyes.

CHAPTER 35

"Where have you been?" Matigas niyang tanong ng makita ko si Kuya bago pumasok ng mansyon.

It's already 5 o'clock in the afternoon. It's Saturday, so we don't have a class. I stayed at Waige's house for the whole day as we celebrated my birthday by just staying at home and spending time with each other.

Pabagsak na rin ang mga mata ko dahil sa antok ng nakasalubong ko si kuya na mukhang aalis, hindi ko siya tinapunan ng kahit anong ekspresyon at dumiretso sa kwarto ko.

Itinapon ko ang sarili sa kama at tumiyaya doon. Dahan dahan ko pang hinawakan ang labi ko dahil ramdman ko pa rin ang halik sa akin ni Waige. This is the first time that I had that...and it feels like I'll be addicted in this feeling.

Napangisi ako sa mga ideya na pumapasok sa isip ko, itinaas ko ang kamay ko sa kisame habang iniisip si Waige sa harap ko. I can't stop myself from smiling when I can see his figure, his lips, his nose, his eye lashes, and his eyes.

Bigla ko na lang nayakap ang sarili ko at gumulong gulong sa kama dahil sa kilig, napa sobra pa ang pag gulong ko nang mahulog ako sa kama at bumagsak sa sahig.

"Ack!" malakas na daing ko ng nauna ang ulo sa sahig.

"Shh!! Don't make any sounds."

"Stay right behind me."

"I won't hurt you, just trust me."

"We will get out of here."

"Hold my hands, I'll protect you."

Kasabay ng pagkahulog sa kama, ay sunod sunod na boses ang narinig ko dahilan para mapahawak ako sa ulo ko. May mga boses akong naririnig kasabay ng paglitaw ng isang imahe, malabo ang nasa alaala ko pero may kasama akong lalaki, batang lalaki.

Mariin kong ipinihit ang ulo ko at nag baka sakaling meron pa akong matandaan. Matagal tagal din akong nakatulala sa sahig habang inaalala kung sino at bakit ayun ang sinasabi ng batang lalaki.

Umabot na sa puntong tinuktok ko ang ulo ko para maalala lang ang mga yun.

"Shh!! Crawl on that way, I'll follow you. We need to escape from here."

Narinig ko ulit ang boses, na niningkit na rin ang mga mata ko. I slowly gasp when I recognize whose voice it is as everything slowly makes sense.

"Si Drix!" malakas na sigaw ko hanggang sa lumiwanag na sa memorya ko at makita kong pareho kaming duguan.

I remember we were just kids, as I cried because someone was following us.

Hindi na nasundan yun, hindi ko na rin pinipilit ang sarili ko. Baka kusa na lang babalik ang memorya ko noong pagkabata o...pwede naman akong mahulog ulit dito sa kama tas iumpog ko muna yung ulo para makaalala ako.

Kinuha ko agad ang cellphone na nasa bag ko. I just pressed 1 because Drix was the person on my emergency dial. Kinakabahan ako at lumakas ang kabog ng dibdib ko, nababalisa na naman ako.

Kailangan ko malaman kung ano at bakit kami duguan sa alaalang yun. Hindi pa umabot ng isang ring ay nasagot na agad ni Drix ang sagot ko.

[Why–]

"Asan ka?!" agresibong tanong ko at hindi na siya pinag salita, nag antay pa ako ng ilang segundo bago siya sumagot.

[Nasa pinto.] maikling sagot niya, napakunot naman ang noo ko dahil sa sinabi niya.

"Saang pinto–" Naputol ang pagtatanong ko ng makarinig ako ng katok mula sa pinto ko.

Tumayo naman agad ako at naglakad papunta doon. As I opened the door I could see Drix standing in front while holding his phone.

[Nasa pinto ng kwarto mo.] Sinagot niya parin yung tanong ko sa tawag.

Nakangiti siya sa akin habang may hawak hawak na paper bag, Itinaas pa nito ng marahan at iwinagayway ang phone niya bago ibinaba ang tawag.

"Why? Did you miss me?" He softly smiles at me.

"Bakit ka andito?" I shrugged, ignoring his question. His smile faded as he answered my question.

"I...I brought you some new heels." sabi nito at itinaas ang paper bag na dala niya. "Happy Birthday, Hera." he greeted me.

I responded to him with just a smile, he always greeted me every year so it was nothing new.

"I need to ask you something." pag iiba ko sa usapan.

Dahan dahan niya naman ibinababa ang paper bag na pinakita niya sa akin, at sinundan ako sa loob ng kwarto ng pumasok ako.

"What is it?" He asked.

Umupo muna ako sa kama ko habang nasa harapan siya, iniipon ko pa ang tamang mga salita para sa itanong sa kanya ang tungkol sa naalala ko. He just slid his hands into his pocket while waiting for me to talk.

"Do you remember when we crawled down into some hole to escape from someone who was following us when we were kids?" direction tanong ko sa kanya.

Agad naman na nag salubong ang kilay niya, litong litong kinagat niya ang pang ibaba niyang labi habang nakatingin sa akin.

"Did you remember that?" seryosong tanong niya sa akin.

I slowly nodded at him as he pulled my swivel chairs towards his direction and sat in front of me as he continued.

"It was a memory that was so heavy for you to have again." seryosong sabi niya sa akin.

"Just tell me what happen." bankong sabi ko sa kanya.

I don't want to play mind games, I want to know what happen. Masyado ng magulo ang isip ko, ayuko na mag isip pa ng kahit ano.

Nagbitiw ng malaking buntong hininga si Drix bago siya nag salita, "We...you we're six that time, and I was seven. It was just a normal day of us having fun but then..." napahawak siya sa labi niya at mariin na tumingin sa akin.

"Then what?!" naiiritang tanong ko sa kanya, masyadong pabitin!

"Then, someone kidnaps us. It was someone that we didn't know, but she was one of our powerful enemies that our family used to have. They brought us to some abandoned port, but she wasn't the reason why we're covered in blood." naphinto ito at napalunok siya, "It was your brother's fault, kaya tayo duguan that night."

I scoff in disappointment about what he confessed. Alam kong may mga ginawa sa akin si kuya pero hindi ko maisip na umabot na yun sa ganoon.

"What do you mean?" naguguluhang tanong ko.

"He was with that girl. She ordered him to get rid of us. He was blinded by jealousy sayo nung mga panahon na yun. Ikaw yung unang nagising after nila tayong patulugin, I woke up by your screams when I saw you crying while...you're hanged upside down." he stopped.

BIglang umagos ang luhang hindi ko alam kung saan nanggaling, kasabay ng pag sikip ng dibdib ko. Did he really do that to me? Who is the girl who ordered him para gawin sa amin yun?

"Are you okay–"

"Continue." nahahapong utos ko sa kanya. Nakita ko pang nag dadalawang isip siya kung itutuloy niya ba yung kwenekwento nya o hindi.

"I saw you haft nak*d. He was playing the knife on your body...T-that is the reason why you had a huge scar–"

Sunod sunod na luha ko na ang umaagos sa mga mata ko, hindi ako makapaniwala sa mga sinasabi ni Drix. Nahihirapan akong huminga at napa sapo na lang sa dibdib ko at madiin na hinahawakan iyon.

"Hera." Tawag sa akin ni Drix kasabay ng paglapit niya sa akin ng makita akong nahihirapan na inangat ang sarili ko.

Hindi pa buo ang storya pero unti unti ng lumiliwanag sa utak ko ang mga nangyari dati, hindi ko kaya...hindi ko kaya paniwalaan na yung kapatid na mahal na mahal ko ay kayang gawin sa akin ang mga bagay na hindi ko maisip.

Ano pa? Ano pang ginawa niya sa akin? Ano pa ang ginawa sa akin ng pinakamamahal kong kapatid?! Kasi...masakit na.