UNDER Series #1: I'm in love with your eyes.

CHAPTER 41

Ang sakit ng ulo ko ng magising ako sa hindi pamilyar na lugar, kasabay pa ng pananakit ng batok ko dahil posisyon ng pagtulog.

I slowly opened my eyes when I saw myself tied up. Agad na nilingon ang paligid pero wala akong nakita na kahit sino. Pilit ko pang kinalas ang pag kakatali pero masyado itong mahigpit, wala rin akong lakas dahil nawalan ako ng malay.

"Wait..." I whispered to myself as I remembered what happened before I passed out.

I remembered na muntik na akong mabangga, pero may biglang humatak sa akin and that was Waige.

Napihit ko ang ulo ko para idiin ang memorya ko dahil baka gawa gawa na naman yun ng utak ko. Hindi ko na alam paniniwalaan ko.

Malaki ang lugar kung saan ako nakatali ngayon, madilim rin ang paligid at ang tanging bumbilya lang sa itaas ko ang nagbibigay liwanag sa buong lugar na ito.

Kaluskos ng kung ano ang narinig ko dahilan para maingat ko ang tingin sa harapan, may imaheng palapit ng palipat sa akin. As I looked into the footwear that she revealed.

"What do you want?" malamig na sabi ko.

This isn't the first time that I got kidnapped. We have already been through this kind of stuff once in a while since I was a kid. I already know what she wants.

There are only two reasons for them to capture you: either they want money or revenge. Being captured by a kidnapper who is after money is the safest option, but being captured by a person who seeks revenge will definitely put one of your feet in the grave.

Wala silang pakealm sa anong paraan basta makapag higanti lang sila . At, isa sa mga yan ang dahilan kung bakit ako kinuha ng babaeng nasa harap ko. I know that she's here for revenge.

Isa lang naman ang tao na nasa utak ko, Hannarah.

"You're far from your parents." mahinang bulong niya pero sapat lang yun para marinig ko.

The voice struck me as I recognized who owned that. Ang malamig at walang emosyon na mukha ko at napalitan ng pag kagulat at pag tataka.

"You're so fragile, unlike your dad, who's a beast, and your mom, who's a troll." mariin na bulong nito.

Tiningnan ko ng mabuti kung sino ba talaga ang tao sa harapan ko pero hindi ko ito makita dahil sa sobrang dilim ng kinalalagyan niya.

Rinig na rinig ko na may tinuktok siya sa sahig, habang patagal ng patagal ay pabilis ng pabilis ang pag tuktok nito na siyang babagalan niya naman.

"Having an angelic face really gives you an advantage para itago ang mga nakakasukang sikreto." she murmured, "Angel's like us shouldn't become demons."

As she revealed herself, my jaw dropped. She was the most unexpected person that I could think of.

"How are you, my dear student?" malambing na tawag niya sa hindi pamilyar na ngiti.

"M-miss Faith?" nauutal na sabi ko, ang layo niya sa teacher na kilala ko.

Ibang iba ang itsura nya ngayon kaysa sa Ms. Faith na kilala ko. She was wearing hugely revealing clothes as it hugged her body. She was like stripper version of Ms. Faith.

"Hannarah, darling." she corrected me, giving me the most playful look.

Hindi maproseso ng utak ko ang itsura ngayon.

"So that is how you disguise yourself? To pretend to be a loving and caring teacher for us?" mariin na sabi ko.

Unti unti naman siyang lumapit sa akin, ngayon at nakita ko na ang kanina niya pa tinutuktuk sa sahig. It was a wakizashi, I know that type of sword as I saw one in my Mom's room.

She was slowly walking towards me, and I could see that she had a perfect body, but it was covered by bruises.

Inalis ko na lang ang tingin ko sa kanya ng mapansin na ang buong damit ay kita na ang kaloob looban niya. She lifted her sword that she was using to make me look back at her.

Naramdaman ko ang tulis ng talim nito sa mukha ko, nakita ko rin ang pagdurugo ng kamay ni Ms.Faith– Hannarah.

Imbis kasi na ang handle ng wakizashi ang hawak, sa talim niya ito hinahawakan.

"Darling, you should have known better na hindi ka dapat nagtitiwala sa mga tao sa paligid ko." she uttered, "Hindi ba yan naituro sayo ng tatay mo–ay, ano nga ba ang maituturo ng isang demonyo sa anak niya?" nag bago ang ekspresyon sa mga mata niya at diniin ng bahagya ang talim sa pisngi ko.

Naramdaman ko ang pagbaon nun pero hindi ko inalis ang tingin ko kay Hannarah.

"Sa sobrang pabaya mo, napaikot kita sa mga kamay ko."

"What's your problem with my family? Ikaw ba ang dahilan kung bakit nawala si kuya?" walang takot na tanong ko.

"Oh, I like how you asked me!" nakangiting sabi nito.

I was shocked when she suddenly sat on my lap, leaving inches away from each other, wearing a grin on her face.

Hawak hawak niya parin yung espada niya, kita kong mas dumiin pa ang hawak nito sa talim dahil umaagos na dugo na rito mula sa kamay niya.

"Darling, I'm glad you asked," she mumbled as she pointed to herself. "I don't have any problem with your entire family though, but sa parents mo..." she stopped.

"Malaki." she grinned as her eyes flew.

She caress my face with her hands that is covered with blood, "Pero, wag mo naman akong sisihin sa pagkawala ng kuya mo, darling." malambing na naman na sabi niya. "I love your brother so much...luluhod pa ako sa harap niya kung sasabihin niya." she pondered, that made my brows furrowed.

"Hindi ko kayang saktan ang kapatid mo, he saved me." she added making my whole body shivers.

Napaigtad pa ako ng diinan niya ang pag hawak ko sa pisngi ko, sa sobrang higpit nun at parang madudurog ang bungo ko.

"I would do everything for your brother, and I can burn your parents down if he want to." mariin na sabi niya habang hawak hawak ang mukha ko.

What? Kilala ni Kuya kung sino si Hannarah? Anong ginagawa nila mama at papa para umabot sa puntong naging ganito itong babae sa harap ko?!

Teka, kung anak ni Hannarah si Bea, don't tell me si Kuya...