UNDER Series #1: I'm in love with your eyes.

CHAPTER 32

I passed out after that argument.

Nagising na lang ako sa pamilyar na kama, napatingin ako sa kisame kung saan mayroong mga naka dikit na bituin. Napasapo na lang ako sa noo ko dahil sa daming pumapasok sa utak ko.

That voice that keeps on running in my mind is the same voice that has been bothering me since I was eight. As I've said, I can't remember past seven years old, but I can clearly remember those words. It was a voice that I can't forget...the voice of a devil.

"Hera..." rinig kong tawag ng kung sino.

Nakita ko sa may tabi ko si Kuya na nakaupo malapit sa kama. He looks like he was guarding me all day. Nakita ko rin kasi sa bintana ng kwarto ko na madilim na, kaya panigurado ay buong araw akong nakahiga dito sa kama ko.

Hindi siya nagsasalita at malungkot na nakatingin lang sa akin, inaantay niya kung may sasabihin ba ako o wala.

Alalang ala ko pa kung anong nangyari bago ako mawalan ng malay. I was just staring at him with emotionless face, as I can remember what triggers my trauma.

I can remember one thing from my Dad's word, he said that Kuya was the reason of the huge scar that I have. At, ibig sabihin nun ay siya ang dahilan kung bakit ako may trauma.

Hindi naman ako bobo para hindi maintindihan yun.

He looked so worried about me as I could see the tingling spark in his eyes while looking at me. Hawak niya rin ang sariling kamay at parang pinipigilan ang sarili na ilapat sa akin.

I can't believe that this person was the reason why I nearly experienced death, ang sakit. He was the one I trusted the most. Bakit parang isa na naman siya sa sisira sa tiwala ko. Una si Drix, ngayon si Kuya? Sino susunod, si Cadis? Si kuya Yuan?

Bakit ba parang pinaglalaruan ako ng lahat ng tao sa paligid ko, ganon ba ako kadaling paikutin at utuin?

"P-please listen to me–"

"Did you really love me, Kuya?" I cut him off.

Biglang namang natahimik si Kuya dahil sa tanong ko, kita ko ang panginginig ng labi niya. He was nervous as I saw him avoid my gaze. Kahit ano pa ang nararamdaman niya ay hindi niya maalis ang mga tingin sa akin pero ngayon...he broke those eye contact.

He was guilty, he know what he did. Naninikip na naman ang dibdib ko, wala akong maalala pero alam ng dibdib ko kung anong sakit ang nangyari sa akin nung mga panahon na yun.

Mali ba ako ng pinaniniwalaan? Hindi ba siya ang dapat kong pagkatiwalaan? Gulong gulo na ako...hindi ko alam kung sinong pakikinggan ko.

"W-why are you looking away?" hindi ko na napigilan ang luhang kanina pa gusto bumagsak, ang sakit isipin ang mga bagay na ginawa niya sa akin dati.

Wala akong maalala pero sapat na ibensiya na ang mga sugat sa katawan ko para malaman na may masama talagang nangyari sa akin dati.

"Y-you tried to kill me..." naghahabol na sabi ko dahil sa bigat ng paghinga ko, "You tried to kill your sister!" mariin na sabi ko habang nakatingin sa kanya ng diretso, kasabay ng sunod sunod na pag agos ng mga luha ko.

He looked at me with those eyes, and whenever I'm with him...those worried eyes.

"Paano mo nagawang iparamdam sa akin na mahal mo ko, when you tried to kill me multiple times?!" galit na tanong ko sa kanya.

"I...I'm sorry–"

"You tried to kill me! You tried to kill your sister!" I cut him off as I raged myself to him, "I hate you! I hate you! I hate myself for believing that you love me!!" I shouted while crying as I threw him all the things that I could hold onto.