Şiirler Var Aramızda (Girl×Girl) [Hanzeh]

34. BÖLÜM

Selaam

Nasılsınız efenim?

Herkese güzel bayramlar diliyorum

İyi okumalarr

•••

34. Bölüm: "Bir şey var aramızda"

●●●

"Elif, sencede artık yetmez mi?" dedim bana bir gündür trip atan kadına bıkkın bir hâlde.

Elif kollarını göğsünde birleştirip tripli bir ifadeyle baktı bana. "Yetmez. Ben yıllardır ne zaman sana sarılsam beni itiyorsun sen be, şimdi gelmiş birde utanmadan karşımda Zehra'ya kollarını açıyor sıkı sıkı sarılıyorsun ya terbiyesiz kadın."

Bizi sessizce dinleyen İlkin, Saliha ve Simge güldü halimize.

"Tamam, özür dilerim." dedim ama tepki vermedi. Bu yüzden "Artık seni daha az iteceğim?" diyerek denedim şansımı. Dediğime kızlar daha çok gülerken Elif göz devirdi ve sevgilisinin kucağına doğru iyice sırnaştı.

"Görürsün sen, yarınki Japonya maçında hiç pas atmayacağım sana. Hak ettin bunu."

Kötü bir tehditti bu ve hiç adil değildi.

"Bence bu meseleyi daha güzel bir şekilde çözebiliriz." dedim uzlaşmacı olmaya çalışarak. "Söyle, ne istersen yapayım bitsin gitsin bu konu."

Elif düşünür gibi bir hâle bürünürlen merakla baktım ona. Saliha kardeşine yaklaşıp kulağına bir şeyler fısıldadığında Elif'in gözlerinin parladığına şahit oldum.

"Evet, evet!" dedi heyecanla ve bana döndü. "Seni bir şartla affederim."

Şahin kardeşlerin gözlerindeki parıltı beni korkutmuyor değildi. "Neymiş?" diye sordum.

Elif sırıttı. "Çok basit Hande'cim ablacım. Senden sadece bir soruma dürüst bir cevap istiyorum o kadar."

Tek kaşımı kaldırdım merakla. "Ne sorusuymuş bu?"

Elif sırtını ilkinin göğsünden çekti ve oturduğu yerde doğrulup bana doğru eğildi. "Söyle bakalım Baladın, neden Zehra'ya karşı bu kadar çok imtiyaz gösteriyorsun?"

Olduğum yerde kaldım.

Onlara henüz farkına vardığım ve kabullendiğim hislerimden bahsetmemiştim.

Çünkü aşık olduğumu içten içe kabullensem de dile getirmek, dışarıya vurmak zordu. Ben hiçbir zaman duygularını dışarıya yansıtmayan birisiydim ve üstelik şimdi konu her zaman varlığını reddettiğim aşktı.

"O kadarda zor bir soru değil Handan, söyle kurtul yani." dedi Simge bana gülümseyerek bakarken.

Yerdeki çimenleri kavradı elim, yutkundum.

Neden söylemek bu kadar zor ki bunu?

Neden hissettiklerimi insanlara belli etmek bu kadar zor?

Duyguları belli etmenin zayıflık olduğunu düşünen ve banada sürekli bunu hatırlatan babam yüzünden mi çekiniyorum bu kadar?