My Encounter with Mr. Cold-Hearted Guy

Chapter 25

Alliesha (POV)

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang marinig ko ang ingay sa labas. Parang may nagkakaraoke ng My Heart Will Go On sa pinakamasintunadong boses sa buong mundo. Kaya't nagmamadali akong bumangon, baka maabutan ko pa ang kumakanta at mapakiusapan na tumigil na.

Pagkarating ko sa school, Kataka-takang tumingin ako sa paligid. Halos lahat ay parang gusto na akong kainin sa uri ng tingin nila. Dumiretso na lang ako, baka mahawa pa ako sa kanilang bad vibes, at naabutan ko doon ang bruha.

"Uy besh," bati ko, trying to sound cheerful kahit parang may mali na nakapalibot sa kanya. Sa kasamaang palad, parang invisible lang ako sa paningin niya. Hindi ako nito pinansin. Parang nakakita ng multo na hindi niya gusto.

"I'm busy, Alliesha!" Busy? Bakit parang binagsakan ng langit at lupa ang itsura niya? May atraso ba ako sa kanya na hindi ko alam?

"May nagawa ba akong mali? Bakit parang galit kayong lahat?" Tanong ko.

"Find it by yourself!" Really? Parang sinasabi niyang maghanap ako ng karayom sa isang haystack na puno ng galit.

"So nag-practice ka nang mag-English?" Hindi naman ako tanga para hindi ko maintindihan ang sarcasm niya. Parang sinasabi niyang ang bobo ko.

"Stupid!" Ako? Parang tinawag akong pangit ng salamin.

"Besh, galit ka ba sa akin?" Tanong ko ulit, hoping for a different answer.

"Tsk!" Sakit nun, segi manahimik na lang ako. Sinubukan kong alamin kung ano ang nangyayari kay Asthon, pero binalewala lang ako nito. Parang hindi niya ako kilala.

Simula hanggang sa mag-lunch, ganun pa rin siya sa akin. Parang ako yung invisible friend niya na biglang nawala sa memorya niya.

Hindi ko na ata kaya itong pakikitungo niya. Parang kinukurot ang puso ko ng milyon-milyong maliliit na demonyito. Kaya umalis na lang ako at pumunta sa canteen para kumain. Baka sakaling mabusog ang lungkot ko. Nang makaupo, nagsimula na rin akong kumain. Pero sa oras na ito, para akong sinakluban ng langit dahil sa mga narinig ko.

"Uy, ayun si Alliesha, 'yun 'di ba? Yung malanding kapit nang kapit kay Asthon?" Kahit anong sabihin niyo, hindi pa rin 'yan totoo! At nandito rin si Asthon para ipagtanggol ako, 'di ba? Please sabihin niyong nandiyan siya.

Pero nasaan siya? Parang nawala siya na parang bula.

"Ang kapal talaga nang mukha at nagpakita pa talaga. Wala talagang kahihiyan!" Sa buong buhay ko na parang teleserye, hindi pa ako nakakarinig ng ganitong salita. Parang tinutusok ng milyon-milyong tiny needles ang ego ko. Pero hindi na ngayon. Hindi na ako magpapatalo.

"Ano bang problema niyo at pinagchi-chismisan niyo ako!" Punong-puno na ako.

"Natural lang naman kasi malandi ka!" Malandi? Parang sinasabi nilang isa akong professional flirt.

"Ako? Malandi? Nagpapatawa ka ba? Well, it's not funny," Parang nag-joke sila na hindi ko maintindihan.

Bumalik uli ako sa aking upuan at nag-open ng Facebook. At doon, bumungad ang litrato ko kasama ang hindi ko kilalang lalaki. Sino 'to? At bakit parang sweet kami sa picture?

Halos maiyak na ako habang nakatingin dito. Pero mas nanaig sa puso ko na magpaliwanag muna kay Asthon. Baka ito ang dahilan ng lahat.

Nagmamadali akong pumunta pabalik sa classroom. Ngunit nadatnan ko sa hallway si Justin, at nakangisi pa ito. Nang malapit na ako sa kanya, bigla niya akong hinapit at walang pasabing hinalikan.

Mabilis ko naman siyang tinulak. Parang natapakan ko ang paa niya sa sobrang gulat. Ngunit mas nanlumo ako nang makita ko si Asthon na nakatingin sa akin at galit na galit.