ដៃទាំងពីរលុកចូលក្នុងអាវរបស់ថេយ៍ ស្ទាបអង្អែល ច្របាច់លេងតាមចិត្តដែរប្រាថ្នាមក យូរហើយនោះ ។ ចំណែកថេយ៍សុខចិត្ត ងាក់មុខចេញខាំមាត់សង្ងំស្ងៀមឲ្យនាយធ្វើតាមចិត្ត
« បែរមុខមករកបង បើអូនមិនមើលមុខបង ផងបងមានអារម្មណ៍ឯណាធ្វើ? » ដៃមាំចូលទៅ ចាប់មុខរាងតូចឲ្យបែរមកមើលខ្លួន ឯថេយ៉ុងបានត្រឹងស្ងាត់ព្រមតាមអ្វីដែលនាយនិយាយទោះមិនចង់ក៏ត្រូវតែចង់ដែល
« អឹម..ស្រៀវណាស់ » ដៃជុងហ្គុកម្ខាង កំពុងតែលេងនៅលើចុងឈើរីរបស់ថេយ៍ អារម្មណ៍បែបនេះថេយ៍មិនដែរភ្លាមមានពីមុនមកនោះទេ តែពេលនេះជួបហើយ..ជុងហ្គុកសម្លឹងមើលមុខថេយ៉ុងទាំងញញឹម សមចិត្ត គិតឆ្ងល់ក្នុងចិត្តតែឯងថា ហេតុអី បានជាក្មេងនេះទុកចិត្តនាយខ្លាំងម្លេះ?បានជាហ៊ានឲ្យនាយធ្វើរឿងនេះជាមួយទៀត
មិនបានប៉ុន្មានផងខោអាវដែរនៅលើខ្លួន របស់ថេយ៍ក៏ត្រូវបានធ្លាក់នៅលើឥដ្ឋអស់ សល់តែរូបរាងទទេរ ។ នាយលេបទឹកមាត់ មួយក្អឹកចូលពោះ ភ្នែកមើលទៅរាងកាយ មួយនោះមិនឈប់ ជុងហ្គុកចាប់ហែកជើងថេយ៍ឲ្យចេញពីគ្នា បន្តិច រួចក៏រុលខ្លួនចូលទៅចន្លោះភ្លៅរបស់រាងតូចយកម្រាមដៃចង្អុររបស់ខ្លួន ស៊កចូលទៅ ក្នុងច្រក់សម្ងាត់របស់ថេយ៍
« អាស៎..ជុងហ្គុក..ឈឺ » នេះត្រឹមតែជា ម្រាមដៃមួយប៉ុណ្ណោះ ថេយ៍ឈឺដល់ថ្នាក់ ដាមទឹកភ្នែកទៅហើយទម្រាំប៉ះរបស់ពិត ទៀតមិនដឹងថាទៅជាយ៉ាងណាទេ ដៃស្រឡូនទាំងគូរចាប់ខ្ញាប់ពូកជាប់ពឹងទ្រូងឡើងលើបន្តិតទាំងជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នាទប់ភាពឈឺចាប់
« ចាំបងថ្នម..អូនចាំតែថ្ងូរទៅបានហើយ » រាងក្រាស់អោនទៅថើប ភ្លៅរបស់ថេយ៍ មួយខ្សឺតរួចក៏បន្ធូរល្បឿននៃដៃរបស់ខ្លួន ឲ្យមកយឺតៗវិញ
« អាស៎ៗ..ស្រគាណាស់..ជុង.. » លឺហើយ ជុងហ្គ្កកាន់តែថ្នមថេយ៍លើសដើម បើសិន នាយមិនថ្នមទេលើកក្រោយប្រាកដជាលែង បានទៀតហើយ ។
« អាស៎ៗៗ..អ្ហឺសៗ... » អារម្មណ៍ដែរ ឈឺអាម្បិលមិញក៏បាត់អស់ ជំនួសមកវិញនូវ អារម្មណ៍ស្រួលរកអ្វីនិយាយពុំបាន ។ មើលទៅថេយ៍លែងអីហើយជុងហ្គុកក៏បន្ថែម ម្រាមដៃមួយទៀតចូលទៅតែម្តង ប៉ុន្តែនាយធ្វើវាថ្នមៗយឺតៗប៉ុណ្ណោះ ។
