« ខ្ញុំ..អត់បានធ្វើអញ្ចឹងទេដាក់អ្នកណាទេ » គិតមួយសន្ទុះជុងហ្គុកក៏តបវិញព្រោះនាយ គិតឃើញតែថេយ៍ម្នាក់ទេ ដោយសារថេយ៍ជាមនុស្សចុងក្រោយសម្រាប់នាយមុនពេលគេឡើងទៅអាមេរិច
« ប៉ាកូនចេះតែនិយាយទេ ឈប់គិតទៅ » ឃើញទឹកមុខជុងហ្គុកតានតឹងពេក អ្នកស្រី ចនក៏ចូលមកនិយាយបន្លំវិញ
« ម៉ាក់ថេយ៍នៅពេទ្យណា? » ភ្លាមនោះថេយ៍ជុងហ្គុកក៏សួរម៉ាក់គេឡើង ព្រោះនឹកឃើញដល់ នាយនៅកូរ៉េនោះនាយចាប់ អារម្មណ៍ថាថេយ៍មិសូវស្រួលខ្លួន ឃើញឧស្សាហ៍ក្អួតនឹងចាញ់ក្លិនណាស់កាលនោះ
« កូនសួររកគេធ្វើអី? »
« ខ្ញុំចង់ទៅមើលគេ ថាគេកើតអី » អ្នកស្រី ចនបែរទៅមើលមុខលោកចន បន្តិចរួចតបទៅជុងហ្គុកវិញ
« ម៉ាក់មិនស្គាល់ទេ ខលសួរយ៉ុនហ្គីមិត្តកូន ទៅប្រហែលដឹង » បានតម្រុយហើយ ជុងហ្គុកក៏យកទូរស័ព្ទមកចុចរកលេខខល ទៅយ៉ុនហ្គីភ្លាម
« អាឡូ!មានការអី? »
« ថេយ៍នៅពេទ្យណា? »
« ... » យ៉ុនហ្គីលឺហើយក៏ស្ងាត់ រួចក៏បែរមុខមកមើលថេយ៍ដែរអង្គុយបំពេរកូន នោះវិញ
« យើងមិនដឹងទេ »
« កុំកុហកយើងណា ប្រាប់មកគេនៅឯណា យើងចង់ទៅជួបគេ »
« ឯងចង់ជួបគេធ្វើអី? »
« យើងសង្ស័យទើបខលសួរ »
« សង្ស័យស្អី? »
« ប្រាប់យើងសិនមកថាគេនៅឯណា? »
« ឯងប្រាប់យើងសិនមកថាសង្ស័យស្អីលើថេយ៍? »
« យើងសង្ស័យថាគេមាន..កូន.. » ចុងប្រយោគជុងហ្គុកបន្ថយសម្លេងស្តាប់លឺតិចៗតែក៏អាចឲ្យយ៉ុនហ្គីស្តាប់លឺបានដែរ
« អាឆ្កួត!គិតស្អីនឹង? »
« ឆ្កួតស្អីឯង?!បើទើបតែសង្ស័យ »
« ថេយ៍ប្រុសណាមិនមែនស្រីទេ! »
« ប្រាប់យើងសិនមកគេនៅពេទ្យណា? »
« ចង់ជួបគេយូរឬអត់? »
« ប្រហែលមួយសន្ទះទេ »
« ចាំយើងសួរគេសិន គេចង់ជួបឯងឬក៏អត់ » ថារួចយ៉ុនហ្គីក៏ចុចបិតទូរស័ព្ទបាត់ទៅ ហើយក៏ដើរមករកថេយ៍វិញ
